-VAZGEÇTİM-

Sonsuzluğum?

Multi media :İpek
..........
Saatler süren taksi yolculuğu bitmişti ve biz hava limanı'ndaydık...

Şu an ne mi yapıyordum?
Sadece koltukta oturup düşünüyordum.

..............
Özler miydim acaba güzel şehrimi?
Kesin özlerdim.

Arkadaşlarımı söylememe gerek yok zaten. Hepsini şimdiden özledim.

Uçaktan iner inmez arkadaşlarımı ve sevgilimi aramayı aklımın bir köşesine not ettim.

Peki o şehri sevecek miyim?
Bence sevmem, adını dahi çok az duyduğum bir şehir zaten ne gibi bi özelliği var ki?
Her neyse....

............

Herşey bitmişti işte.
Sevdiğim şehri, sevdiğim evi, sevdiğim kişileri bırakıp gidiyordum..

Ne kadar da kolaydı böyle bir anda hayatımın değişeceğini söylemek.

Yoruldum hemde çok fazla, bedenimin ve ruhumun kaldıramayacağı kadar...

Göz kapaklarım kendini bırakmıştı.. kapanmak istiyordu onlarda, dayanamıyordu artık benim gibi.

..........
Klasik bir park.
Kendi halinde takilan kişiler, aileler..
Ne kadar da mutlulardı böyle..

Yürüyordum..
Yürüyüş yolu olduğunu düşündüğüm siyah bir yolda yürüyordum.
Etrafıma bakına bakına yürüyordum, nereye gittiğimi bilmeden..

Sonra uygun bir ağaç bulup dibine oturdum. Bi süre etrafıma göz gezdirdim.. "Ben şehrimi özledim, burası çok sıkıcı bi yer, sevmedim ben burayı.. "diye homurdanıyordum kendi kendime.
Daha sonra bu bir rüyadır ve ben gözlerimi kaparsam geçer belki umuduyla gözlerimi kapadım..

Sonra bir ses duydum, aldırmadım, gözlerimi açmadım. Bekledim ne olacak diye..

Sonra bir erkek sesi..

"SONSUZLUĞUM OLUR MUSUN"