New Habits

Νέα Γειτονιά

Φτάσαμε λοιπον.. Ειχα αγχος αλλα και αγωνία για το νεο μου σπιτι, περισσοτερο για το δωματιο μου. Πριν μπούμε στο σπιτι αντίκρισα την γειτονιά και πηγα για μια βολτα με το ποδήλατο μου, το οποίο δεν είχε σέλα, αλλα το χειριζόμουν.

Περασα απο το πάρκο αριστερά απο το σπιτι μου το οποίο ηταν σχεδόν άδειο και το μονο αξιοθέατο που μου τράβηξε την προσοχή ηταν το συντριβάνι που βρισκόταν στο κέντρο του πάρκου. Ηταν ακατάστατο, γεμάτο απο σκουπίδια και πεταμένα cd και dvd. Δεν ενθουσιάστηκα και πηγα πισω στο σπιτι.

Το σπιτι ηταν μικρο αλλα άνετο και ζεστό. Είχε ενα μικρο μπανιο και εξω στην αυλή μια μικρη ντουζιέρα σε ενα δωματιάκι, απόμακρο. Το δωματιο μου ηταν το ιδανικό για ενα δίκλινο κρεβατι που παντα επιθυμούσα. Ξέρετε, ειμαι 1.81 και δεν χωρούσα στο παλιο μου μικρο κρεβατι οποτε αναγκαστήκαμε να το πετάξουμε και λογω οικονομικών προβλημάτων κοιμόμουν στον καναπε ο οποίος ηταν μεγαλύτερος ευτυχώς..

Το δωματιο ηταν άδειο αλλα ηδη ενιωθα την ιδιαίτερη διακόσμηση όπου θα πρόσθετα. Επισης ηταν άσπρο, άχρωμο, και ετσι θα το αφήσω. Προσθέτοντας λιγο μαυρο. Χωρις πολυ σκέψη λοιπον, πήρα το ποσκα που ειχα στο σακίδιο μου και άρχισα να βάφω τους τοίχους σχεδιάζοντας διαφορα άκυρα πραγματα, ετσι όπως το ηθελα.

Η μητέρα μου όταν αντίκρισε τους τοίχους του δωματίου μου εμεινε με το στομα ανοιχτο, αλλα το αποδέχτηκε. Αυτο ηθελα να κανω. Ηταν Δευτέρα και την επόμενη μερα επρεπε να παω σχολειο, κατι που δεν ημουν καθολου έτοιμος να αντιμετωπίσω.. Για αυτο έπεσα για λιγο να κοιμηθω..ομως δεν ειχα κρεβατι γι αυτο το πατωμα ηταν η μονη λυση..