Ruhumun Karanlık Yanı

-5-

  Multimedia : Mia 'nın sevgilisi Ash 

Bölüm Şarkısı :  Kings of Leon - Use Somebody 

Kapak  tasarımı :  dylaninpiremsesi 

Teşekkürler ellerine sağlık :) 

Ruhumdaki boşluk gittikçe büyüyor , bu denli sessizliği ilk defa kaldıramıyorum.Dünyanın yükünü taşıyormuş gibi hissediyorum ve gittikçe zorlaşıyor.İyi değilim ve hiçbir şey yolunda değil.Beni kim düzeltecekti dibe batarken ? Beni kim kendimden kurtaracaktı hiçbir fikrim yok.Yakınlaşmaktan korkuyorum ve yalnız olmaktan nefret ediyorum .Bu duyguyu hiç hissetmemek için 6 ay boyunca özlem duymuştum.Sessizliği duyabiliyorum ,karanlığı görebiliyorum ama kırılmışı yapıştıramıyorum.

Kendimi boğmak istiyorum ama yüzmeyi biliyorum.Umutsuzum sadece yardım istiyorum .Dizlerimin üstünde Tanrıya yalvarıyorum .Serseri ruhumu kurtarabilir misin diye.Tek cevap bana beynimin 'sen hastalıklısın ' sinyali vermesiydi.Kalbimi hissedemiyorum.Umutsuz ve acıklıyım .Bağışlanmak için daha ne kadar yalvarmalıyım bilmiyorum.Kurduğum köprüler üzerime yıkılıyor , kırdığım kalplerde boğuluyorum.Belki de cennetin hatrına cehenneme gitmeyi hak ediyorum.Sırlarım yanarak tam kalbimde delik açıyor, nefes alacak yolu bulmakta zorlanıyorum . Aynalar sanki fısıldıyor ,gölgeler şarkı söylüyor.Boğulmak üzereyim.Batmalı veya yüzmeli miyim? Ya da basitçe yok mu olmalıyım.Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.

İnsanın bir amacı olmadan yaşaması o kadar zor ki . Ya da eskilerle daima yüz yüze gelmesi.Bu saatten sonra tek istediğim buralardan kurtulmaktı .Ama kurtulamazdım işte.Keşke kaderimin yazılı olduğu defteri bulsam herşeyi silsem  ve kendi kaderimi kendim yazsam .Ama hayatta daima istediklerimiz  ya da hayal ettiklerimiz olmuyordu.

Annem yaşarken ara sıra sohbetlerimiz olurdu.Özünde iyi bir kadındı ama bulunduğu ortamın da şekline bürünen bir kişiliğe sahipti.Bana hep bir annenin verebileceğinden daha değişik nasihatlar verirdi.'Sana boşuna kötü bir tanrıçanın ismini vermedim ' derdi.Anlamazdım.Hep üstü kapalı konuşurdu.Hala da anlamıyorum .

Dışarıya insanların arasına çıkmak istemiyordum. Sanki bana bakan gözler beni yutuyormuş gibi hissediyordum. Sanki dünyanın kenarındaydım.Burdan nereye gidebilirim bilmiyorum .

  Kafamın içindeki ses ölü olsam daha iyi olacağımı söylüyor.Bu hissi daima hissetmem normal mi?İçimdeki karanlığın büyümesi normal miydi ?Birisinin bana gerçekten yardım edebilmesini dilerdim.Ama kafam atlıkarınca gibi,daireler etrafında gidiyorum, gidiyorum.Yalnız ve depresifim .Mutluluğu unuttum çünkü.İçimdeki kötülük her geçen gün büyüyor.Hayal etmeye devam etmek isterdim.Çünkü kafamdaki kabuslar yeterince kötü.Ruhum devasa bir karmaşanın içinde nefret ve huzursuzluk içindeyken herşey yolundaymış gibi devam edemem.

Hiç istemeyerek de olsa yataktan kalktım. Mia ile buluşmak istemiyordum.Yine o çocuğu görmek hiç istemiyordum.Aslında hiçkimseyi görmek istemiyordum.Aslında insanlarla pek muhattap olmak istemiyordum.Ama yalnızlık her geçen gün beni daha çok dibe çekiyordu.Biraz kendime gelmek için en iyisi uzun ve tempolu bir yürüyüşe çıkmaktı. Üzerime rahat birşeyler giydikten sonra MP3'ümü alıp dışarıya çıktım.Kulaklığı kulağıma taktım ve 'Nirvana - Lake of Fire ' açtım ve Kurt Cobain'in eşsiz sesi ile içimdeki dertleri atarcasına koşmaya başladım.Yorulunca biraz dinlenmek için sahile geldim.Bir bank'a oturdum ve düşünmeye başladım. Yanıma birinin oturduğunu hissedince kafamı çevirdim.Kumral bir çocuk birşeyler söylüyordu ama anlamıyordum.Çünkü kulağımda kulaklık vardı.Kulaklığı çıkarttım ve ;