Als ik bij Sanne A aankom besluit ik dat ik even blijf. Ik heb me ouders toch al ge-sms't dat ik even blijf omdat Sanne naar het ziekenhuis moet. Alleen is dat niet de reden. Al die rare dingen die vandaag zijn gebeurt... En natuurlijk vraag ik me ook wel af hoe het met Sanne's groene arm gaat. Ik hoop echt dat ze OK is. Wat nou als er een experiment mee werd gedaan wat mislukte? ARRGGHH niet aan denken! Ik hoop echt dat het goed gaat. Ik heb haar namelijk echt nodig met al die alien-gedoe-dingen. Ik weet niet wat er aan de hand is maar iemand wil dat wij het niet weten. Ik trek aan de bel bij Sanne. (Ja ze hebben een trekbel) Sanne doet open. 'Heey', zegt Sanne verbaast. Ik, Damian en Milou staan voor de voordeur. Ik merk dat ik sta te hijgen. Hmmm... blijkbaar hard gefietst. Ach ja, dat maakt ook niet uit. Ik wil snel Sanne vertellen over dit alles. 'Heey Sanne', zegt Milou. 'Sorry ik kan niet blijven, heb nog een berg huiswerk', zegt ze. Ze wenst Sanne beterschap en vraagt of ze nog meefietst morgen. Sanne weet het nog niet want tjaa, haar arm doet pijn. Begrijpelijk, ik zou niet eens mogen fietsen van mijn ouders als ik mijn arm liet zien. Mijn arm wordt meteen weer pijnlijk als ik er aan denk. Ik denk er maar niet aan en hoor vaag dat Sanne Milou moet sms'en. Vast over het fietsen morgen. Sanne zegt dat we binnen mogen komen.
Damian hangt zijn jas niet op, hij moet zo weg. Maar ik hang hem wel op. Ik weet dat dit nog even gaat duren. We lopen naar de bank en gaan zitten. Damian vraagt wat er nou was. Ik wou om een of andere reden niet zeggen waarom. Tenminste, voor hem is het een-of-andere-reden. Hij zegt dat er dan ook bij en kijkt mij aan met een jij-verteld-me-ook-niks blik aan. Maar het maakt mij niet uit. Ik wil hem er niet bij betrekken. Sanne stroopt haar mouw op. Ze zegt: 'Dit is de reden dat ik er niet was.' Damian kijkt verschrikt op. Ik trouwens ook. Ik wist het dan wel maar het verband zit onder het bloed. Ik moet Sanne nu echt spreken. Wat hebben ze met haar arm gedaan? Blijkbaar begrijpt Sanne mijn blik want ze vraagt of we thee willen. Ik knik. Damian zegt: 'Nee dank je, huiswerk.' Sanne begrijpt het. Je ziet het hopelijk van buiten niet, maar ik denk YES! Niet dat ik Damian weg wil hebben, ik moet gewoon nog zo veel vragen en vertellen. Damian staat op en Sanne loopt mee naar de deur. Ik blijf zitten. Ik kan niet opstaan. Mijn benen zijn slap van de zenuwachtigheid.
Als Sanne terugkomt ben ik waarschijnlijk wit. Sanne vraagt waarom ik zo zenuwachtig op me stoel zit te hoppen. Doe ik dat? Onbewust zeker. Ach ja. 'Laat ik eerst aan jouw vragen hoe het in het ziekenhuis was, het zit me allemaal heel erg dwars.', zeg ik maar. Dus Sanne begint tee vertellen. Ik vind het vreemd dat ik me hierop wel kan concentreren. 'Ik ging eerst naar het ziekenhuis, met mijn moeder, en zat daar op het bankje. Ik moest natuurlijk wel even wachten. Mijn moeder vroeg hoe ik aan die snee kwam.' Ik vraag: 'En, wat heb je gezegd?' 'Niks, ik hoopte gewoon dat ze dacht dat ik haar vraag niet had gehoord. Het werkte wel. Na een tijdje kwam een dokters assistente naar ons toe. Ik noem haar liever Beb.' Ik moet wel lachen van die naam. 'Dat komt doordat ze op zo'n kindertoontje tegen me praat. "En meisje gaat het een beetje?"', zegt Sanne op een kinderachtige toon. 'Ze nam me mee naar een kamer. Daar stond een man achter een tafeltje. Hij zei dat ik daar moest gaan zitten. Dat deed ik dan ook. Hij keek naar mijn arm. Ik andere dokter vroeg hoe ik aan die snee. Maar niet aan mij maar aan mijn moeder! Ik dacht dat ik zelf ook kon antwoorden en gelukkig dacht mijn moeder er ook zo over. Dus ik antwoordde dat ik wakker werd en toen ik opeens die snee had. Dat vonden ze natuurlijk geen goed antwoord maar ik hield vol en na een paar keer gaven ze het op. De dokter pakte een pincet en pakte een stukje groen vast en trok eraan. Elastisch als wat! Ze trokken maar het liet niet los. Toen pakten ze maar een mes en sneden het weg. Deed hartstikke veel pijn! Voordat ze verder gingen vroeg ik om een verdoving.' 'Wat?', vraag ik: 'Jij houdt helemaal niet van naalden toch?' 'Ja maar anders deed het hartstikke veel pijn!', antwoordt ze en ging verder: 'De naald deed even pijn maar binnen no-time was al het gevoel in mijn arm weg. Ze sneden een stukje groen weg en net toen ze het wilden bekijken was het verdwenen! Zo vreemd. En zo ging het verder totdat al het groen van mijn arm weg was. Om half twee was het eindelijk klaar en ging ik maar met me moeder naar huis. Het had geen zin meer om naar school te gaan.' Wauw, ik maak dus niet als enige vreemde dingen mee.
Mijn beurt om te vertellen. Ik vertel over de muur van leerlingen, waardoor ik niet terug kon. Ik vertel over mr. Salomon, die me opeens wegstuurde. Ik vertel over Moos, die me opeens takelde. Ik vertel over de gemene mevrouw, die zei dat ik Moos niet moest pesten. Ik vertel over de rode kaart, die ik haalde bij de gemene mevrouw die mij die kaart gaf. En, als aller belangrijkste, ik vertel over de computer, die niks wou vertellen over de aliens. Sanne vind het maar vreemd. 'Dus de computer crashte gewoon toen jij wat wou opzoeken over aliens?', vraagt ze. 'Jep.', is mijn antwoord: 'Sanne, iemand wil dat wij er niet naar zoeken, die aliens. Er is iets mee aan de hand.' Ik haal diep adem. 'Sanne wij gaan uitzoeken wat.'
