Çünkü sevilmedim.
Ne bir erkek.
Ne bir aile.
Nefretle büyüdüm.
Konuşanlar, susanlar.
Dost görünenler, sever gibi yapanlar.
Yalnızdım.
Nefret edilen kızdım.
Küçük kalmış.
Sessiz kalmış.
Soğuktum.
Değiştim dedim.
Ama nefret önüme engel gibiydi.
Değişemedim.
Ben hep aynıydım burda.
Yanınızdaydım.
Yaşadığınız hayatın iki katıydım.
Hastaydım ben?
Umursanmazdım, görünmez.
