Uzun süredir dışarıdaydım canım ne nişana geri dönmek istiyor, ne de eve gitmek. Kendimle kalmalıydım, yalnızlığa ihtiyacım vardı. Etrafım da oluşan kalabalıktan bir süre de olsa sıyrılmaya ihtiyacım vardı. Aklım adamı düşünmek de ısrar ediyor, kalbim de ona ayak uyduruyordu. İlk öpücüğümü adama vermiştim bunu düşününce bedenimi dalga şeklinde ürperti sarıyordu. Ona kızgındım aslında kendime kızgındım böyle şeylerin olmasına nasıl da izin vermiştim, benliğimden ayrılıp başka biri nasıl olabilmiştim. Siz hiç kendinizi suçlarken buldunuz mu, sahile karşı oturmuş bir bankta hayatınızın nereye doğru ilerlediğini merak ettiğiniz oldu mu hiç ? Ve ya yaptığınız hataları telafi etmek için uğraştığınız oldu mu, boşa çabaladığınız. yukarı çıkmak isteyip de çırpınırken daha da dibe battığınız anlar oldu mu ? Benim oldu. Ben küçükken başlamışım kaybetmeye küçükken yenik düşmüşüm hayata, ben daha üç yaşındayken 1-0 geride başlamışım hayata, babam bizi bıraktığın da istemediğin de tatmışım ilk üzüntümü, ilk acımı. Benim hayatım hiç kolay olmadı şimdi diyeceksiniz ki kimsenin hayatı kolay olmadı, elbette öyle ama ben bu zaman kadar bu yaşıma kadar ne yaptıysam tek başıma yaptım annem en büyük destekçim o olmasaydı ne yapardım hiç bilmiyorum. Bir tek anneler kıyamaz çocuklarına, kopamazlar. Et tırnaktan ayrılır mı hiç ?
Herkes bana babamı affetmemi söylüyor, onu görmem gerektiğini anlatıyorlar. Başına gelmeyen anlamaz derler ya benimki de o hesap işte, kimse kimsenin acısına ortak olamaz. Ben onu affetsem de bana hissettirdiği duyguları, acıları affedemem, canım yandığın da beni kurtarması için ''Baba lütfen gel, gel de kurtar beni'' deyişimi affedemem. Anneme yaşattırdıklarını affedemem, büyüdükçe daha da derinleşen o boşluğu affedemem dolduramam. Benim başımı okşamadığı, bana masal anlatmadığı, kahramanım olmadığı zamanları affedemem. Benim en çok ona ihtiyacım olduğu zaman yanımda olmayışını affedemem, siz affeder miydiniz ?
Saatin geç olduğunu sokağın ıssızlığından anlamıştım, gözümden düşen bir tek damla yaşı elimin tersiyle silip. Yürümeye başladım, bugünü de bitirmiştim telefonuma baktığım da Eren'den 6 cevapsız çağrı olduğunu gördüm. Tekrar kapatıp çantama attım, Erenle bir süre görüşmemek iyi fikir olabilirdi, kabul edemezdim kabul edip de ona ümit veremezdim. Yarın bilet alıp İzmir'e geri dönecektim derslerimi aksatmamalıydım. İş de bulamamıştım daha bu konu canımı çok sıkıyordu, düşünecek ne çok şeyim vardı. Eve döndüğüm de annem beni camda bekliyordu, el sallayıp binaya doğru yöneldim, Annem kapıyı açtığın da ona sıkıca sarıldım tek kurtuluşumdu annem. Tek sığınacak limanımdı ona sarılmamla beraber bütün kötü düşünceler koşarak uzaklaştı. Anneme bütün geceyi anlattıktan sonra odama geçip yatağıma yattım. Olaysız ve güzel bir sabaha uyanma dileğiyle uykunun şefkatli kollarına kendimi teslim ettim.
Gözlerimi burnuma gelen enfes kokularla beraber açtım. Yüzümü yıkayıp mutfağa gittiğim de anneme arkasından sarıldım ''Ooo Ayşe sultan döktürmüşüz yine.'' Patatesten alıp ağzıma attığım da kızmıştı. ''Kızım olmaz öyle otur da ye'' En baş köşeye yerleşmiştim. Kurt gibi açtım kaç gündür boğazımdan düzgün lokma geçmiyordu. Annem konuşunca yemeye ara verdim ''Kızım sen epeyce okulundan geri kaldın bir sorun olmasın ?'' Ağzımda ki lokmayı bitirip cevap verdim. '2Yok annecim merak etme sen ilk hafta fazla ders olmuyor, ben toparlarım hem.'' Uzanıp elini sıktım güvenir bir gülümsemeyle, erittim yüreğinde ki telaşı. Dün gece valizimi hazırlamıştım burada kalan bir kaç eşyamı da almıştım İzmir'e gidip sadece derslerime odaklanacaktım. Evet sadece derslerim. odama gidip hazırlanmaya başladım iki saat sonra otobüsüm kalkacaktı. Uzun bir süre dönmeyecektim İstanbul'a, en azından bir iş bulup biraz para kazanmaya başlarsam ancak o zaman gelebilirdim annemi ziyarete. Alışacaktım hasretine bende ki paralar suyunu çekmeye başlamıştı zaten. Annemden de istemeye çekiniyordum bütün yük onun üzerindeydi. Son kontrollerimi de yapıp annemle vedalaşmak üzere salona geçtim. ''Canım annem benim, ben yokken dikkat et kendine ilaçlarını kullan ihmal etme tamam mı. Bir sorun çıkarsa da hemen beni arayacaksın, bak söz ver aklım burada kalmasın.'' Ne olursa olsun ben üzülmeyeyim diye ben üzülmeyeyim diye hiç bahsetmezdi bana, küçükken de böyleydi ama artık elime almak istiyordum ipleri ben uğraşmak, ben didinmek istiyordum annem için. ''hadi hadi geç kalıyorsun tamam söz deli kız.'' Biraz ağlamaklı gözlerle bana doğru bakıp son sarılışımızı da gerçekleştirdik. Artık gitme vaktiydi.
