Yanlızlıktan Korkuyorum

"Allahım n'olur kıcımı bana bagısla"

"Yeter!!." diye bağırdım sesimin güçlü çıkmasına sevinmistim. Bağırmak üzerine annem babam ablam hatta abim bile şaşırmıştı. Daha fazla dayanamayacaktım sessizlik bir süre devam ederken nefes alamadığımı hissettim. Bu lanet yerden çıkmak istiyordum. Bakışlar hala üzerimdeydi arkamı onlara dönerek kapıya ilerledim.çıkmadan önce yüzlerine bakmadan " sizden nefret ediyorum "dedim nefesimi dışarı bırakarak hızla evden çıkıp koşmaya basladım. Nereye gidecegimi bilmeden son hızımla kosuyordum burdan uzaklaşmak istiyordum. Koşarken yanaklarıma çarpan rüzgarın sogukluguyla ağladığımı farkettim.

Uzunca bir süre koştuktan sonra yorulmustum ve kendimi sahildeki banklardan birine attım çok yorulmustum ve çok aglamıstım aglamam azalınca kendime gelmeye çalıştım ve ıslak gözlerimi silmeye basladım görüsüm netlesince iç çekerek denize bakmaya basladım birkaç saniye geçmeden yanımda bi hareketlilik hissettim yanıma bakınca tam dibimde şaşkınca bana bakan bir çift ela göz görünce birden ağzından minik bir çığlık çıktı ve korkarak geri çekilince popomda şiddetli bir acı hissettim yere düsmüstüm ve rezil olmustum.Sonunda konusabilmistim.
" heyyy! Gülmeyi kesermisin! Artık! Bak hala gülüyor hem düşmeme sebep ol hemde hihihihi gül."baktım hala gülüyor ve sinirlendim hala yerde olduğumu farkedince sinirle kalktım "ahh! " ve kıcımın açısıyla yine yeri boyladım. Çok kötü ağrıyordu eyvah ya kıcımı kırdıysam! Kıcı kırık olarak yasamak istemiyorum. Elleri havaya kaldırıp "Allahım n'olur kıcımı bana bağışla" amin diyip ellerimi yüzüme sürdüm. Sonunda gülmeyi kesmiş bana adlandıramadıgım bir şekilde bakıyor . tabi ben duruymuyum hem beni düşürsün hem gülsün hemde bana benden izinsiz baksın.

"Gözlerinde ne isim var ? " diye sorunca affalladı ve yine güldü yahu fark ettimde ne güzel gülüyor.hey ne diyorum ben ya kendine gel Semra "gülmeyi kesip düşmesine sebep olduğun beni kaldırmaya ne dersin " dedim demem üzerine elini uzattı tuttum ama yine tam kalkamıyordum. Gözlerine baktığımda utanmıştım çünkü yardıma ihtiyacım vardı. Gözlerimden anlamıscasına eğilip beni belimden tutarak kaldırdı tabi o kaldırınca ben acıyla "ahh! Çok açıyor yanı sey... kıcım hepsi senin yüzünden neden beni korkuttun yada sen ne zaman yanıma oturdun ya ben seni hiç fark etmedim?" bunları söylerken beni kucağına almıştı.çok güçlüydü be! bi an kendimi yavru kedi gibi hissettim.

"Ben korkutmak istememistim. Ve ben senin yanına değil sen benim yanına oturdun. Aglıyordun beni görememistin bide nefes nefese kalmıştın" ben ne çeşit bir salagımya ben onun yanında aglamıştım ve o da beni izlemişti. "Şey ben ... Seni fark etmemistim rahatsız ettiysem özür dilerim gerçi sonuç olarak ben zarar gördüm" derken üzgünce ve acıyla dudağını büzdum.

"İyimisin?"
"Kötüyüm! hatta çok kötü! pisliğin tekiyim kendimi sevmiyorum gerçi kimse sevmiyor çok şansızım hayat hep kıcımı tekmeliyor yanı senlik bir durum değil benim kaderimde var acı cekmek su an tek istediğim ölmek " yeniden ağlamaya başlamıştım

"Ağlama lütfen ağlama tek acı çeken sen değilsin" diyip bana sarıldı tanımadıgım biri bana sarılıyor fakat oda yaralı tıpkı benim gibi ben den ayrıldığında onunda gözlerinin ıslandını farkettim gözlerime bakıyordu bende onun gözlerine garip bir şekilde kendimi iyi hissetmistim, az önce halime güdüyordu şimdi ağlıyor bu benim gibi tuhaf galiba.

"Sende ağlama çünkü ela gözlerinde kendimi bulanık görüyorum" söylediğim şey üzerine önce şaşırdı sonra kahkaha atmaya başladı onu güldürmek beni sevindirmisti. Ve bende kahkaha atmaya basladım.
"Ben Burak " dedi elini uzatarak kahkahası gülümsemeye dönüsmüstü elini tutarak "bende Semra .memnun oldum moralimi yerine getirdigin içinde teşekkür ederim." dedim.
"İsmin çok güzel pek duyulan isimlerden değil sanırım " dedi
"Evet ama çabuk unutulan bir ismim var . ailem bile karıştırıyor" dedim ailemden bahsedince basımı yere egmistim.Ama Burak çenemden tutarak gözlerine bakmamı sağladı ceneme dokununca biraz irkilmistim sonuçta ilk defa bir erkekle samimi konusuyordum hemde sadece ismini bildigim bir erkekle gözlerime bakıp
"Ben asla unutmuyacam Semra söz veriyorum asla!" dedi söyledigiyle resmen donmustum. Sessizlik sürüp giderken sanki birbirimizin gözlerinde kaybolmustuk. Sessizliği bozan ben olmustum bakıslarımı kaçırarak "şey ben gitsem iyi olur belki görüşürüz" kalkmaya calıstıgımda yine kalkamamıştım acıyla inlemistim.
"Bu halinle seni yalnız bırakmam arabam ileride seni evine bırakıcam " dedi ve beni hızla kucağına almasıyla affallayarak itiraz edemedim . ama ben evi terk etmiştim eve gidemem.
"Burak şey ben..." Burak arabaya doğru yürürken bana baktı
"Evet sen?..."
"Ben evden kaçtım ve gidecek bir yerim yok " oh be bi çırpıda diyi vermiştim Burak dediğime başta şaşırdı sonra düşünür gibi bir ses çıkardı."peki o zaman benim evde kalırsın hem benim yüzünden ..."
Lafının devamını ben getirdim."kıçımı kırdın ama ben seni tanımıyorum ve güvenmiyorum anla işte" onunla kalamazdım ya kötü biriyse ama içimden bir ses kahramanın burak diyor "haklısın ama lütfen bana güven bende ailemle anlasamiyorum bu yüzden ayrı yaşıyorum ev arkadaşım olursun " dedi başta tereddüt etsemde içimdeki sesi dinledim"peki ama iyileşene kadar bide kalacak yer bulana kadar kabul ediyorum hem sen merak etme sana yük olmam okula gider gelirim yaramazlık yapmam sesimi dahi cıkarmam " söylediklerime sadece gülümsedi bende gülümsedim merak ediyorum da ehliyeti nasıl aldı bu benim yaşlarımda gibi gözüküyor ama çok sert yüz hatlarına sahip ela gözleri ayna gibi, o arabıyı kullanırken bende belki de bekledigim kahramanım olması umuduyla onu süzüyordum . gerçekten çok yakısıklıydı bana bakmazki bu güzel değilim kkoyu kahve gözlerimvar esmer bir tenim esmerim diye bana çikolata diyenler var okulda masummuyum bilmiyorum dalgalı dolgulu siyah saclarım var çok uzun değiller boyum da kısa ben bunları düşünürken Burak arabayı durdurup

"Semra ?" dedi adımı ne güzel diyordu ya bana söz vermisti bide unutmamış hala.
"Semra? İyimisin?" elini önümde sallamasıyla arabada gerileyip kafamın arkasını kapıya carptım. "Ahh! Napıyorsun senya bak bu iki oldu tm sakarım biliyorum ama bir gün içinde iki kazada fazla ama" diyerek kafamı tutup sızlanıyodum Burak ta bana sessizce gülüyordu "tm hadi geldik gel bakalım buraya seni sakar" diyerek beni kucağına alıp arabadan çıkartıp eve götürüyordu bi dk bi dk bana sakarmı dedi o"hey sakarmı ben sakar falan değilim tmmı"
Bana inanamayan gözlerle bakınca kafasını iki yana sallayıp eve girdik beni kanepeye oturtunca evi incelemeye başlamıştım. Çok güzel bir evdi agzım açık kalmıstı "agzını kapat ağzını " Burak eliyle cenemi kaldırıp agzimı kapadı. Ben de utanarak basımı egdim ve ailemi n aklıma gelmesiyle yine üzülmüstüm. ilk defa evi terk etmiştim acaba beni merak ederlermiydi? Onlar olmadan nasıl yasıyacaktım?. Bidaha asla oraya gidemezdim en iyisi şimdiki zamanla ilgilenip Burak yine bilmediğim anlayamadıgım bir şekil de bakıyordu bakıslarımız bulusunca beni nelerin beklediğini deli gibi merak ediyordum.Umudumu asla kaybetmeyecektim kendime verdiğim sözü tutmak için cabalayacaktım.