Sonbahar

Yanlız Kaldım

Birisi omzuma dokunmuştu. Ürkerek uyandım. Kafamı kaldırdığımda karşımda acıyarak bakan beyaz üniformalı bir kadın gördüm. Evet hemşireydi babamın hemşiresi.. Korkarak gözlerine baktım. Artık çok geç der gibi bakıyordu. Hemen olduğum yerden doğruldum.
-Ne oldu? diye bağırdım.
Hemşire acıyarak;
-Sadece bir saat dedi. Son kez ona sarıl ve çık..
sözlerini bitirince omzuma dokundu ve yanımdan ayrıldı. Ayaklarım tutmuyordu. Sanki kalbim atmıyordu nefes aldığımı hissetmiyordum. Zorla babamın odasına girdim uyuyordu.. Öyle güzel uyuyordu ki uyandırmaya kıyamazdım. Ellerini tuttum ve ağlamamak için kendimi zorlayıp veda ettim;
-Eninde sonunda yanlız kalacaktım. Ama daha erken değil mi? Daha yaşanacak çok şey vardı baba? Kokunu son kez içime çekip seni geri dönüşü olmayan bir yola gönderiyorum dedim.
ve daha fazla konuşamadım son kez kokladım onu son kez öptüm. Hala umudum vardı belkide ölmezdi.. Çaresizce odadan çıktım duvara yaslandım ve ağlamaya başladım.Ondan başka kimsem yoktu ve ormanlıktaki evimden başka yaşayacak yerimde yoktu.. Annem babam hastalanınca bizi bırakıp gitmişti. Aslında acımasız değildi o çok güzel ve genç bir kadındı siyah uzun saçları vardı,mavi gözleri vardı,beyaz tenli uzun boylu çok güzel bir kadındı babamı çok seviyordu ama gitmişti onu acı çekerken görmeye dayanamamıştı belki ama ne olursa olsun ben babamı seçmiştim.. Babam öleceğini bildiği için hayatı dolu dolu yaşardı. Evimizin yakınlarında bir göl vardı. O gölün önündeki banka oturur hayal kurardık hep.. Ben bunları düşünürken hemşire artık yapacak birşey kalmadığını ve daha fazla acı çekmeden makinayı çıkartacağını söyledi. Başımla onay verdim. Ve gözlerimden akan yaşlarla uğurladım babamı sonsuz Dünya'ya.. Artık son bulmuştu mutlu günler artık ben yoktum,neşem yoktu,babam yoktu,yanlızlık vardı artık.. Ne aşka inanırdım zaten nede insanların kalabalık hayatlarında mutlu olacağına hayattaki tek dayanağımda artık yoktu.. Saatlerce mezarlıkta durduktan sonra tek başıma eve döndüm. Babamın eşyalarının olduğu odanın kapısını kitledim ve salondaki kanepeye uzandım. Şimdi ne olacaktı? Yanlız mı kalacaktım? okula nasıl gidecektim? Nasıl para kazanacaktım? En acısıda yanlız kalmak olacaktı.. Uyumadan önce duş aldım ve pijamalarımı giyip yatağıma uzandım yarın ilk işim düzgün bir iş ve okula yakın bir ev bakmak olacaktı. Karşıdaki gardıropdaki aynaya daldım uzun süre kıvırcık uzun saçlarım hala yaştı.. Gözlerimin siyahı gece lambasıyla birleşip parlıyordu adeta incecik bedenimi bir çarşafa sarmıştım. Yaşayan bir ölü gibiydim adeta.. "Yanlız kaldım" ve buna bir çare yoktu..