Merhaba,ben Refika Alakan. 17 yaşındayım ve bu sene dedemin bize bıraktığı mirasdan kalan bir miktar parayla bir koleje başladım. Şuan sabahın yedisi ve ben okulun kapısının önünde salak salak dikiliyorum. Gerçekten içeri girdiğimde ne ile karşılaşacağımı tahmin edemiyorum. Canayakın arkadaşlar mı, yoksa ikiyüzlü olanlar mı...Belki de çok kötü arkadaşlarım olacak,ama bundan kaçamam. Yarım saat boyunca kapının önünde dikildiğimi farkettiğimde içeri girmem gerektiğini düşündüm ve içeri girdim.
Ben aval aval etrafa bakınırken yanıma bi kız geldi ve
-Sen yeni kızsın değil mi? dedi ve kolumdan sürüklemeye başladı.
Ben nereye gittiğimizi bile anlamıyorken kız beni bi odaya soktu ve kapıyı kapattı.
-Sen yeni kız olmalısın,Adın ne?
-Refika. Senin?
-Dolunay. Dolunay Arı. 11-C. Sen hangi sınıftasın?
Cidden hangi sınıfta olduğumu bilmiyorum. Ama kıza doğruyu söylemeye karar verdim.
-Şey...Dürüst olmak gerekirse ben sınıfımı bilmiyorum.Nereden öğrenebilirim?
-Öğrenmene gerek yok,zaten sen bizim sınıftaymışsın.
-Sınıfa ne zama...
O sırada zil çaldı ve kız beni 3. Kata çıkardı. Orada C sınıfını bulduk ve içeri girdik.
-Bakın, bu yeni öğrenci,Reffy!
Her taraftan sesler yükseldi. Gözlerimle sınıfı süzdüm ve sınıfın neredeyse çoğunun kız olduğunu fatkettim.Kız beni en arka sıranın bir önündeki sıraya götürdü ve beraber oturduk. Herkesin önünde matematik kitabı olduğunu gördüm ve dersin matematik olduğunu düşünerek ben de matematik kitap ve defterimi çıkardım. Öğretmenler zili de çaldığında içeriye matematik öğretmeni sandığım öğretmen girdi.
-Çocuklar, herkes konferans salonuna koşsun.
Hoca bunu söyleyip başka bir sınıfa giderken sınıfın önünden onlarca insan geçti. Biz de Dolunay'la kalkıp kalabalığı takip ettik.
Konferans salonuna geldiğimizde herkes koltuklara oturmuştu. Biz de ne olduğunu merak ederek oturduk.
Aslında ben desem daha doğru olur çünkü Dolunay ve diğer tanımadığım herkes gayet sakin gözüküyorlardı.
-Dolunay
-Efendim?
-Neden geldik şimdi buraya?
-Çünkü 2. Dönemin başındayız ve klasik müdür konuşması olacak.
-Aaa...Tamam o zaman,dedim ve her zaman olduğu gibi uyudum. Ama uyuyamadım. Çünkü üzerimde bir şey varmış gibi hissettim. Etrafıma baktığımda birkaç kişi bana bakıp gülüyorlardı. Ben neler olduğunu anlamaya çalışırken onlar hala gülüyorlardı.
-Çorabın kaçmış,dedi arkamdan birisi.
Ben aniden arkaya döndüm ve karşımda bizim sınıfta gördüğüm bir çocuk gördüm.Çocuk bunu söyledikten sonra gitti ve ben aniden çorabıma yöneldim. Ah,evet. Kaçmış hem de çok büyük kaçmış.
Dolunayın kulağına eğilip
-Bu kim?dedim.
-Kim kim?
-Az önce gelen çocuk.
-Haa o mu? O bizim sınıfın en yakışıklı çocuğudur.
-Eee,senin neyin oluyor?
-Sevgilim
-Ooo...Tamam o zaman, dedim ve uyumaya devam ettim.
***
-Refikaaağ,Refikaağğ!
-Ay,Hı?Ney?
-Eve geldik uyan.
-Koltuktan düştüm ya gülmekten o derece komik yani.
-Düştün zaten.Yerde 2.80 yatıyon şuan.
Allahımm sana geliyorum.
-Ay noldu bana yaa...
-Konferans bitti herkes eve gitti.
Saatime baktığımda saat henüz 9du. Yerden kalkıp pencereye gittiğimde ise hava hala aydınlıktı.
-Nası ya 24 saat uyudum mu ben?
-Hayır ya, okulu ilaçlayacaklarmış,herkes eve gitti o yüzden.
-Allaaaah eve gidelim o zaman.
-Tamam gel de çantaları alalım bari.
-Aynen.
Sınıfa koşup çantamı aldım ve okuldan çıktım.O sırada Dolunay telefon numaramı istedi ve ayrıldık.
Eve geldiğimde direk mutfağa daldım. Limonata ve kurabiye alıp koltuğa oturdum ve bilgisayarı televizyona bağlayıp film izlemeye başladım. O sırada kapı çaldı.
Koltuktan kalkmaya çalışırken bir kez daha çaldı ve kalkıp kapının yanına gittim
-Kim ooooğ?
Ses gelmeyince merak edip kapıyı açtım.
İnanmıyorum bu...
