Ruhu Ölü Kadının Dilinden..

Yanıyorum

Evet yine yazıcam. Sıkılmadan üşenmeden anlatacağım senin olan benin sana karşı hislerini. Önce sorayım sana. Sevgi nedir. Sana göre en azından. Bunun cevabını hep merak ettim. Benim için kendinden vazgeçip onun için yaşamaktı. Yaşadım. Onun için ağlayıp onun ağlamamasını sağlamaktı. Sağladım. Kendini öldürüp onu yaşatmaktı. Yaşattım.. Hani yaşayan ölü derler ya. İşte ben tam olarak oyum. İçimde yaşama dair hiçbir şey kalmadı. Sen benim canlı tarafımsın. Ama işin garip tarafı sen yoksun. Dışarıdan bakınca ne kadar mutluyum dimi. İçimi görsen.. Fırtınadan sağ çıkamamış bir şehir. Mezarlıklar dolu. Yaşam belirtisi yok. Ben. Ben bitiyorum her gün. Daha ne kadar biteceğimi bilmeden. Ben her gün sana ölüyorum. Sen yaşa diye. Okyanusumsun benim. Gözyaşlarımı sana akıtıyorum. Sana yazıyorum şiirleri. Şairleri kıskanıyorum. Hepsi mi sana aşıktı. Hepsi sana şiir yazmış. Ve işin garip tarafı seni sevmekten vazgeçemiyorum. Seni seviyorum. Dokunamadığım, koklayamadığım, sarılamadığım, öpemediğim bir adamı seviyorum. Kokunu bilip içime çekememek ne kadar acı. Peki yüzünün her santimini ezbere bilipte görememek. Özledim. Dayanamıyorum. Seni sevmekten yoruldum be. Bilsen keşke. Bilsende üzülsen. Her ne kadar kıyamayacak olsam da. Seni seviyorum diye bağırmak istiyorum. Ölüyorum görmüyorsun. Ben bittim. Artık öldüm. Ağlıyorum evet. Güçsüzüm evet. Yoruldum. Evet. Her şarkıda aklıma geliyorsun. Ne zaman çıktın ki. Seni seviyorum. Seni seviyorum. Çok seviyorum. Yanacağımı bilerek, yanarak...  Benim sana baktığım gibi başkasına baktığını gördüğüm an öldüm ben. Ama. Ne aması. Öldüm işte. Ne biraz az, ne biraz fazla sevdim. Sadece adam gibi düzgünce sevdim. Ne yazık ki hala da seviyorum. Senin gözlerin benim okyanusum ve ben her saniye daha çok dibe çekiliyorum.