Hidden Love

Hoofdstuk 2

Milou en ik ploffen lachend op mijn bed neer. Het is gek om weer terug te zijn in onze kamer na die drie weken weg, het voelt goed. Vertrouwd. Onze koffers waren al neergezet door wat personeel van het internaat, dat hebben ze bij alle studenten gedaan die al een kamer hadden. Handig, want dan hebben Milou en ik nu alle tijd voor elkaar. 'Vertel, hoe was je vakantie in Italië, Lou?' vraag ik. Milou zucht met een voldane blik en het duurt me te lang voordat ik antwoord krijg. Ik snap het al, 'A ha, die blik ken ik, al heb ik hem nog niet eerder bij jou gezien. Vertel, hoe heet hij?' Milou bloost, ze ziet eruit als een klein meisje dat net is betrapt op het stelen van een koekje uit de koekjeskast. 'Hoe heet wie? Ik weet niet waar je het over hebt. De vakantie was heerlijk, lekker weer en lekker eten. Oh, de pizza's zijn daar echt te lekker. En laten we al helemaal niet over het ijs beginnen, ik heb nog nooit zulk lekker ijs gegeten!' Ze ratelt zo snel dat ik moeite moet doen om het allemaal te kunnen volgen. 'Natuurlijk is het eten daar lekker. Hallo, het is Italië! En nu wil ik antwoord, want denk maar niet dat je er zo makkelijk overheen kunt praten. De verliefdheid straalt van je af. Is hij Italiaans? Nederlands?' Ik kijk haar recht in de ogen aan en ze kijkt terug. We blijven allebei kijken en ik ben ook echt niet van plan mijn ogen als eerste af te wenden, blijkbaar is het een staar-spelletje geworden. We worden onderbroken door de telefoon van Milou, ze neemt zo snel op dat ik niet eens kan zien wie het is. 'Met Milou... Oh, hey. Heb je een momentje?' Ze kijkt met een betrapt gezicht naar me. Ik geef haar de ik-zei-het-toch-blik. Milou legt haar hand om de microfoon van haar telefoon, 'Deze moet ik echt even nemen, ik ben zo terug. Beloofd!' Ik knik lachend naar haar. Voordat ze de deur uit kan lopen, ga ik al. Dan kan ik mooi dit moment nemen om even snel bij Dylan te gaan kijken, ik hoor straks toch wel wie die vlam van haar is.

'Nova! Kom hier!' Dylan trekt me in een stevige knuffel. 'Dylan, ik heb je vanmorgen nog gezien hoor,' zeg ik terwijl ik me uit zijn greep lostrek. Hij doet de deur achter me dicht, 'Dat weet ik, maar elk moment dat ik zonder je ben is er een teveel. Ik mis je gewoon snel, had je maar niet zo leuk moeten zijn!' Ik voel mijn wangen warm worden. Onze tijd in Spanje samen heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht, we begrijpen elkaar nu nog beter. Ik begrijp precies wat Dylan zegt, zo voel ik het ook. Het is niet dat we echt zo'n typisch klef stelletje nu zijn of zoiets, maar het lijkt wel alsof de verliefdheid is omgeslagen in houden van en dat gevoel is onbeschrijfelijk. Iets waarvoor ik bang ben het ooit kwijt te raken, zo bang dat het bijna pijn doet. Ik kan het niet laten en zoen Dylan ineens. Dan hoor ik gekuch achter uit de kamer komen. Ja hoor, daar staat de kamergenoot van Dylan. Awkward... 'Goh, eh. Hey, leuke vakantie gehad?' vraag ik betrapt. 'Jazeker, jullie zo te zien ook. Hé, ik heb nog wat bij de receptie op te halen. Laters!' En weg is hij. Als de deur dichtvalt zegt Dylan: 'Trek het je maar niet aan, dit is echt niet de eerste keer dat hij ons zo samen ziet hoor.' Ik kan mijn lach niet meer inhouden, 'Maar dit was zo ongemakkelijk! Je had zijn hoofd moeten zien, onbetaalbaar!' Dylan lacht mee. 'Dus, wat kwam je hier eigenlijk doen?' vraagt hij als we weer op adem zijn gekomen. Ik ga op zijn bed zitten en klopt naast me neer, Dylan snapt het en gaat naast me zitten. 'Milou kreeg een telefoontje van haar aanbidder die ze beweert niet te hebben, ik ga zo trouwens wel weer terug hoor. Ik zie je vanavond toch wel weer?' Ik zie hoe hij kijkt, zo moet ik er ook uit hebben gezien. Hij kijkt echt zo van: geloof je het zelf. Nou niet dus, Milou heeft echt iets te verbergen!