Hidden Love

Hoofdstuk 5

Eindelijk gaat de bel na wat uren leek te duren. Ik storm het lokaal uit, Dylan achterna. Hij loopt zo snel dat ik hem amper bij kan houden, al helemaal met alle leerlingen die de lokalen uit lopen. Gelukkig hebben we nu een tussenuur, dus hoef ik niet bang te zijn dat ik hem pas na de volgende les spreek, maar dan moet ik hem wel aan het praten krijgen. 'Wat loop je snel! Doe eens rustig, meid,' Milou loopt ineens naast me. 'Ja, ik moet Dylan spreken, maar ik kan hem niet bijhouden. Ik zie je bij de volgende les, oké?' antwoord ik. 'Tot zo!' Shit, nu ben ik afgeleid geraakt. Ik kijk om me heen, maar kan Dylan nergens vinden. Lekker dan, nu gaat het al helemaal niet lukken. 
Na nog zo'n vijf minuten binnen te hebben gezocht besluit ik naar buiten te gaan. Daar zie ik het schuurtje waar Dylan en ik vorig jaar veel tijd hebben doorgebracht samen. Ik speel met mijn armbandje, die ik nog steeds iedere dag draag sinds ik hem heb gekregen van Dylan. Hoe kan het nou zo erg zijn omgeslagen? De zomervakantie was nog zo leuk en ja hoor, de eerste schooldag moet meteen alles weer verpesten. Ik ben soms ook zo stom. Mijn voeten en gedachten brengen me met een soort automatisme naar het schuurtje. Ik ga naar binnen, het luik door en alles ziet er nog zo vertrouwd en gezellig uit als altijd.

Er komt iemand binnen als ik al ruim een kwartier met mijn benen opgetrokken op de bank zit te snikken. Ik kijk op, het is Dylan. Hij kijkt met een sprankeltje medelijden naar mij, 'Schatje toch, schuif eens op,' zegt hij. Ik doe wat hij vraagt en hij gaat naast me zitten, slaat een arm om me heen en trekt me naar hem toe. Ik leg mijn gezicht tegen zijn borst aan en snik verder. 'Wat is er toch allemaal aan de hand met je? Dit is niet hoe jij bent en dat weet je zelf ook,' zegt hij terwijl hij over mijn haren strijkt met zijn hand. 'Ik kon er niets aan doen dat Matt naast mij kwam zitten, echt niet,' piep ik. Dylan duwt mij iets van hem af, maar zijn arm blijft stevig om mij heen geslagen. Hij schudt zijn hoofd, 'Natuurlijk niet, ik keek alleen zo pissig, omdat hij de hele tijd met een verlekkerde blik naar jou zat te kijken. Ik ben niet voor niets een man, hij mag wel weten dat jij van mij bent. Zit er niet over in, ik weet dat jij er niets aan kon doen,' hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. Wat hij niet weet, is dat ik ook even onder de indruk was van  zijn uiterlijk en niet te vergeten dat geweldige accent. Ik knik, want dat hoeft hij ook niet te weten. Toch wil ik wel eerlijk met hem zijn. 'Dat is niet het enige... Het ging of gaat dus niet helemaal goed met Milou voor mijn gevoel en ik had met mezelf afgesproken dat ik wat meer aandacht aan mijn vrienden ga besteden in plaats van alleen maar aan jou. Alleen dat werkt niet. Het lijkt wel alsof ik altijd moet kiezen tussen jullie, alsof het net niet samen gaat. Ik stel altijd de anderen teleur, nu jou weer. Het lukt gewoon niet, ik kan het niet. Ik wil niet kiezen, ik hou zo van je.' Ik ratel alles er aan een stuk uit en barst dan in huilen uit. Dylan zwijgt even en houdt me alleen maar stevig vast. Als ik weer iets ben gekalmeerd zegt hij: 'Je hoeft ook niet te kiezen, echt niet. Het is niet jouw schuld dat het wat minder gaat met Milou, ze komt heus wel naar je toe als ze het niet meer alleen aankan. En over mij hoef je al helemaal niet in te zitten. Kijk hoeveel tijd we samen hebben doorgebracht in de zomervakantie, het is logisch dat je nu ook bezig bent met je vrienden. Ik weet dat je het altijd allemaal voor iedereen goed wilt doen, maar geloof mij nou maar, dat doe je al. Ik hou ook van jou en dat zal niet zomaar veranderen,' hij legt zijn hand op mijn wang en kust me. 'Ik geloof je,' antwoord ik, al meen ik het vanbinnen nog niet helemaal.