Hidden Love

Hoofdstuk 3

'Ik heb je nu alles verteld over mijn vakantie, laat nu maar eens horen wat er bij jou allemaal is gebeurd, Milou!' Ze rolt met haar ogen, 'Oké dan.' Ik ga er eens goed voor zitten en kijk haar vol verwachting aan. 'Vertel, vertel,' smeek ik. Ze bijt op haar onderlip en begint dan te vertellen: 'Nou, er waren heel veel leuke jongens. Echt Nova, zo knap vind je ze hier niet. Op een avond had ik met een groep jongeren een strandfeest georganiseerd, ik had een mooie bikini en een doorschijnende strandjurk gekocht. Het stond best sexy, al zeg ik het zelf. Hoe dan ook, er was dus een hele leuke jongen daar die ik nog niet kende en we dansten de hele avond en het voelde allemaal zo goed en vrij. Het feest ging heel lang door en toen het weer licht begon te worden, ging ik met hem langs de zee lopen. Daar zoenden we, het was echt als een sprookje.' Ze stopt even met praten. Haar ogen glimmen en ze kan haar verliefde glimlach niet verbergen. 'Wat leuk voor je Lou! Dit kon je me toch ook gewoon meteen eerlijk vertellen?' Ik snap het serieus niet, ze leek zo moeilijk te doen voordat ze dat verdachte telefoontje kreeg. Al was het niet zó verdacht, maar er klopte gewoon iets niet. Het klopt nog steeds niet. Ik kan het niet helpen, maar ik moet meteen weer terugdenken aan de periode afgelopen jaar waarin ze aan de pillen zat. Toen gedroeg ze zich ook zo zenuwachtig en ik zie het aan haar als ze liegt, al is dat nu lastiger door die verliefde blik in haar ogen. 'Ach, zo belangrijk is het ook niet. Ik bedoel, het was in de vakantie, dat is nu voorbij. We houden nu wel contact via de telefoon en alles, maar jij en ik weten allebei dat dat uiteindelijk vervaagd. Geen probleem,' ze kijkt me niet aan terwijl ze dit zegt. Sterker nog, ze lijkt zelfs haar best te doen om ervoor te zorgen dat ik haar ogen niet kan zien. Ik besluit het voor nu te laten rusten. 'Dat is zo, maar hoop houden is nooit verkeerd, lieverd,' stel ik haar gerust, ook al meen ik het niet...

Omdat het weer de eerste dag van het nieuwe schooljaar is, is er een gezamenlijke lunch voor alle leerlingen gemaakt in de kantine zoals door de weeks ook wordt gedaan. Er zijn dit keer echter lekkerdere hapjes gemaakt. Er zijn cupcakes, taartjes, broodjes, soepen, het houdt maar niet op. Ik kies voor een chocolade cupcake met aardbeien topping en een broodje met gerookte kip en pesto. Automatisch ga ik met iedereen aan dezelfde tafel zitten zoals we altijd hebben gedaan, al voelt het nu een stuk leger zonder de tweeling. Ik kan er nog steeds niet bij dat ik niet wist dat zij zijn verhuisd, dat zijn niet zomaar kleine dingen die ik niet meekrijg... Het schuldgevoel dringt bij me naar binnen, ik had meer interesse in mijn vrienden moeten tonen tijdens de vakantie. Ik ben alleen maar bezig geweest met Dylan en ik weet hoe belangrijk het is om je vriendinnen niet te laten vallen voor je vriendje. Al is dat nooit mijn bedoeling geweest, maar het blijkt wel weer. Eerst al niet meekrijgen dat de tweeling verhuisd is en nu het vage gedoe van Milou. '... hapje?' Ik word uit mijn diepe gedachte gerukt door Dylan die mij zijn vanille cupcake voorhoudt. Ik schud mijn hoofd, 'Nee, dank je wel, ik heb zelf al een chocolade cupcake.' Dylan kijkt me bezorgd aan. 'Is er iets, lieverd?' Weer schud ik mijn hoofd, maar ik kijk hem dit keer niet aan. 'Er is niets, het is weer even wennen om hier te zijn. Dat is alles. Het eten is wel echt heerlijk! Vinden jullie ook niet?' Om wat overtuigender over te komen laat ik mijn stem wat harder en enthousiaster klinken terwijl ik de tafel rond kijk. Iedereen knikt overtuigend met hun monden vol. 'Zo lekker,' hoor ik hier en daar mompelend uit hun monden komen. Er verschijnt meteen een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik kan dan wel een schuldgevoel hebben, ik weet ook dat zij mij niets kwalijk nemen. Wat houd ik toch van deze mensen. Toch zegt iets diep van binnen mij dat ik me misschien wat meer moet focussen op mijn andere vrienden en school, in plaats van alleen maar Dylan. Dat kan ook goed voor onze relatie zijn, denk ik...