Hidden Love

Hoofdstuk 6

De rest van de dag is aan mij voorbijgegaan alsof ik het van bovenaf meemaakte. Ik was er wel, ik zag alles, maar voelde weinig. We hebben net avond gegeten en veel leerlingen gaan nog naar de woonkamer om bij te kletsen en televisie te kijken. Ik heb niet zoveel zin in gezelschap, dus ik ga maar alvast naar boven. Ik moet immers nog een heel deel van mijn spullen uitpakken. Het scheelt dat alle leerlingen hun eigen kamer hebben behouden, dus Milou en ik konden de spullen, die wij in de vakantie niet nodig hadden, laten staan. Mijn hand ligt al op de deurklink als ik bij mijn schouder word gegrepen, ik draai me met een ruk om. Matt. Mijn hart slaat even over. 'Nova?' vraagt hij twijfelend of hij mij wel met de goede naam aanspreekt. Ik knik, 'Hoi Matt, kan ik je soms helpen?' Wat moet hij nu weer van me, ziet hij dan niet dat ik bezig ben? Dat ik een vriendje heb?! 'Eigenlijk wel, ik zag jou als enige naar boven gaan en vond het eng om als de nieuwe leerling tussen de rest te gaan zitten beneden,' hij bloost. Ik weet hoe hij zich voelt, vorig jaar stond ik in zijn schoenen 'Hoe dan ook,' gaat hij verder, 'mijn kamer is hier schuin tegenover en ik zag al allemaal spullen erin staan. Deel ik de kamer met iemand?' Ik zie aan hem hoe erg hij in de war is. Dat niemand hem beneden even wegwijs heeft gemaakt zeg, vreemd ook van de receptie dat ze hem niet hebben verteld wie zijn kamergenoot is en dat hij überhaupt een kamergenoot heeft. Mijn irritatie verandert meteen in begrip. 'Je deelt de kamer inderdaad met een andere jongen, gek dat ze je dat niet hebben verteld bij de receptie! Eens even kijken, dat moet de kamer van Pim zijn. Hele aardige jongen, best rustig en stil, houdt van gamen. Ik denk dat je het goed hebt getroffen. Zet gerust je eigen spullen er neer en ga er maar van uit dat jij in het lege bed mag slapen,' vertel ik hem. Matt schuift een beetje met zijn linker voet over de grond. 'Z-zou je,' begint hij stotterend, 'zou je misschien met mij mee willen lopen, ik wil niet meteen een slechte indruk maken op Pim.' Mijn hoofd werkt overuren. Wel helpen, niet helpen. Wat moet ik nou? Pim is er niet eens, dus zoveel zou er niet mis kunnen gaan als ik hem alleen laat. Aan de andere kant heeft Matt hier niemand en er is ook niemand die de moeite neemt hem te helpen. Ergens snap ik het wel, hij is natuurlijk zo knap en alles, ik denk dat ze tegen hem opkijken en het gewoon niet durven. Maar in dat lichaam zit ook een gewone jongen die zoals iedereen hier is. Nee, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen hem niet te helpen. 'Natuurlijk wil ik je helpen,' stem ik in.

'Dat meen je niet, jij speelde lacrosse in Amerika?' Ik kijk hem vol verbazing aan terwijl we zijn laatste spullen opbergen. Hij lacht, 'Yes, sterker nog, ik was aanvoerder van het team,' zijn gezicht is een en al trots. 'Dat is zo gaaf. In Teen Wolf spelen ze ook lacrosse, maar het is dus een echte sport. Wauw. Je bent dus een echte Amerikaan.' Ik lach. Matt valt heel erg mee, we zijn nu al een tijdje bezig met zijn spullen en we hebben de hele tijd gepraat. Hij heeft mij veel verteld over zijn leven in Amerika, het is echt heel interessant. Blijkbaar waren de meeste films dus toch gebaseerd op hoe het er echt aan toe gaat. 'Nou echte Amerikaan zou ik niet zeggen, mijn moeder is Nederlandse en ik ben tweetalig opgevoed. Vandaar dat ik Amerikaans en Nederlands spreek, al vind ik Amerikaans makkelijker, omdat ik dit overal ook met mijn vrienden sprak en zo,' antwoordt hij. 'Oh, vandaar! Is je vader wel meegekomen naar Nederland?' Zijn vrolijke gezicht wordt ingewisseld voor verdriet. 'Mijn ouders zijn gescheiden sinds een half jaar...' Ik sla een hand voor mijn mond en heb meteen spijt van mijn vraag. 'Wat erg, het spijt me. Ik wist het niet,' zeg ik snel. Matt legt een hand op mijn arm, 'Het geeft niets, je kon het ook niet weten. Het is gewoon nog best nieuw, zeg maar. Nou ja, mijn vader is dus in Amerika gebleven en ik zou met mijn moeder naar Nederland verhuizen. Ik had geen keuze, mijn vader wilde mij niet verder alleen opvoeden. Al ben ik al oud genoeg, dus zoveel valt er niet op te voeden. Ik ging met mijn moeder mee naar Nederland, zodat ze ver weg van mijn vader was,' er loopt een traan over zijn wang. Ik ga op het bed zitten en klop naast me. Matt gaat zitten. 'Mijn moeder trok het niet alleen, ze was ervan overtuigd dat het ware liefde was tussen haar en mijn vader. Mijn vader zei ook altijd "Love never dies, never fades and never goes away as long as you hold on to it. And I always will." tegen mijn moeder en mij, maar toch was het niet waar. We waren dus in Nederland en leefden samen in een appartement, het was niet groot, maar groot genoeg voor ons twee. Mijn moeder greep steeds vaker naar de alcohol om de pijn wat te verzachten, maar dit werd een gewoonte en de laatste week was ze elke dag dronken. Ik moest voor haar zorgen, maar ik kon niet sterk zijn voor ons allebei. Ze zit nu in een afkickkliniek en ik zit hier. Het is beter zo, denk ik, maar het doet en deed zoveel pijn haar zo te zien.' De tranen stromen nu over zijn wangen. Wat vreselijk, ik dacht dat wat ik had meegemaakt met mijn ouders al heftig was, maar dit. Dit slaat echt alles. Automatisch sla ik mijn armen om hem heen, 'Ik ga je er doorheen helpen,' fluister ik in zijn oor. Matt's lichaam ontspant en beetje en hij geeft zich over aan de omhelzing en gooit al zijn verdriet eruit.