Truce (Erityian Tribes Novella, #1)

08 - Role

"Don't let go."

Napapikit si Hiro at alam kong unti-unti na niyang nararamdaman ang epekto ng Black Dimension sa katawan niya. Naramdaman ko rin ang lalong paghigpit ng braso ng Shinigami sa leeg ko, to the point na hindi na ako makahinga.

Hiro groaned and he tightened his hold on my wrist.

I can't let him die in here.

Adrenaline took over my actions. I hastily took the cards I'm keeping inside my pocket and slashed it to the Shinigami at my back. I heard him shout in pain, but before I could see him, the three of us crashed to the ground with a loud thud.

Lumuwag ang pagkakahawak sa akin ng Shinigami at nung nakita ko siya ay may malaking wound slash sa mukha hanggang sa leeg niya. Bago pa siya makagalaw ay kinuha ko kaagad ang card at tumayo ako, pagkatapos ay hinatak ko si Hiro palayo sa kanya. Pero halos hindi ko na siya mahatak dahil ramdam ko na ang buong weight niya. He's losing consciousness.

I used my remaining strength to pull him closer to me and we almost fell over because of his weight. I immediately opened the Black Dimension and dragged him outside, and before the Shinigami could see us, I willed the Black Dimension to close.

Paglabas namin ay puro puno kaagad ang nakita ko at pareho kaming nagcollapse sa lupa. Doon ko lang naramdaman ang sakit sa balikat at binti ko dahil sa pagbagsak namin kanina sa Black Dimension. Pagtingin ko kay Hiro ay nakapikit pa rin siya at sobrang init ng katawan niya.

"H-Hiro..." I tapped his face but he's not responding. "Don't you dare die on me. Hiro...please, gumising ka."

Still no response from him.

"Please..."

Then suddenly, his eyes fluttered and he groaned. Pagdilat niya ay tuluy-tuloy na ang pagtulo ng luha ko dahil sa takot at pasasalamat na buhay siya.

Bumangon siya at pumosisyon nang nakaupo at nakaharap sa akin, at niyakap niya ako. I can still feel the heat inside his body and I'm sure he's in serious pain, just like the first time I experienced the effect of Black Dimension.

"I'm sorry." Pagkasabi niya nun ay napayakap na rin ako sa kanya.

Sobrang natakot ako sa nangyari sa kanya. Nung nakita ko siyang unti-unting nawawalan ng malay kanina ay parang bagyong pumasok ulit sa isip ko lahat ng nangyari noong war. The deaths of the people I knew flashed on my mind...

...especially Demi's.

Natakot akong may mawawala na namang importante sa akin. I've already lost my mother, my friend, comrades and teachers. I don't want to lose someone anymore.

I cursed myself for crying. Sa nagdaang taon, nagsanay ako para maging malakas, para maprotektahan ko ang mga taong mahalaga at sumosoporta sa akin. But I still can't protect them.

"You did protect me," bulong ni Hiro.

"You almost died."

"But I'm still alive." Bumitiw siya at hinarap niya ako sa kanya. "And it's because of you. So don't say you're weak because you're not."

Dahil sa sinabi niya ay medyo gumaan ang pakiramdam ko. Tumango ako at pinunasan ko ang luha ko. That's right. I have no time for tears. I need to pull myself together because I have a tribe to protect.