2

27 2 0
                                    

Chapter 2. Fridays

"I believe that everything has a reason. Each of us has a purpose and consciously or not, we fulfill that purpose. Sometimes, we don't have to know what is the importance of our existence but that would mean living an empty life. God doesn't want us to live a hollow life that's why he makes sure what's our worth sooner or later."

- Kelly Torres's blog post #31

Pinasok ko na sa loob ang cellphone ko. I post on my blog every now and then when I thought of something positive or wonderful. I don't care if no one follows me but I'm secretly hoping that someone who needs a dose of positivity can find it.

Dinala ako ng mga paa ko papunta sa gym sa school. Ang sarap ng hangin. Nakakagaan ng pakiramdam.

Friday ngayon at wala nang masyadong tao kasi hapon na. Four days ago, nalaman kong bola pala ng Tennis ace player na si Kervin Enriquez ang tumama sa muka ko.

Dapat ay ibabalik ko na 'yun after ng program pero hindi ko na sya naabutan. Tuwing friday ay mamamataan daw to sa gym dahil karamihan ng athletes ay dun naglalagi.

I decided to return it to him. Maybe, we could be friends? Hmm... I wonder about that.

Nakarating na ako sa tapat ng gym at nakitang mag-isa syang nagbubuhat ng weights. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto. Bumaling ang atensyon nya sa'kin. Kumunot ang noo nya habang binabalik sa lalagyan ang mga weights.

"Uhm. Hi! You're Kervin, right?" Paunang bati ko.

Tumango naman sya pero may bakas na nalilito pa rin. Pinasadahan nya ang suot ko. Naka ripped jeans at pink V neck shirt ako. "Hindi ka naman mukang mag gigym. What do you need?"

Muntik akong mapaatras sa lakas at lamig ng boses nya.

"Well... For this," kinuha ko ang bola sa bag ko at inabot sa kanya.

Kinuha nya agad 'yun. "How'd you find it?" Nakataas ang kilay nya.

"You see... Last monday pa na sakin nya. I got hit by that, you know.it was early in the morning and then... Yun diretso sa pisngi ko. Nagka bruise but it's all okay now... Not that you're asking." I smiled.

"Sa tingin ko ako ang nakasmash nyan. Erm. Sorry. Will you sue me?"

Napatawa naman ako. That is a ridiculous question. Well, sabagay. Hindi na masama magisip ng advance. :)

"Why are you laughing?" He asked, completely clueless.

"Wala. I just thought your question's funny. I will not sue you," I answered.

"Well then, kunin mo na lang yung reward mo kay coach. Thanks pala." Nilagay na nya sa Adidas na bag nya at kinuha ang raketa nya.

"Uy. Sabihin mo na lang sa coach mo, don't bother. I'm glad I brought it back to you. It seemed important."

Tumango lamang sya. "You are?"

"Kelly," ngumiti ako.

"Kelly, hindi ka pa uuwi?" Tanong nya habang sinasara na nya ang mga bintana.

"Erm. Uuwi na rin! Nice meeting you Kervin. See you around!"

Hindi na sya nagsalita. Pinatay na nya ang ilaw at nilock ang pinto.

"Sabay na tayo," anyaya nya.

Hanggang sa gate ay magkasabay kami. Naroon na rin ang kotse ni Kuya. Sinulyapan ko si Kervin na sumakay na rin sa kotse nya.

Binaba ni kuya ang bintana at dumungaw sya na nakataas ang kilay.

"Hindi ka pa ba papasok?"

Ngumiti lamang ako at sumakay na.

"You're unusually happier and late. Why is that baby?"

"Am I? Maybe because it's Friday. Nothing can beat Fridays."

With that, I rested my head on the window.

Tama nga si kuya. I am a little overjoyed. I can't pinpoint the reason, who doesn't want to be happy right? It really is a wonderful life.

Ms. OptimisticTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon