Duisternis

Verplichtingen

Dit is mijn eerste boek/verhaal dus verwacht er niet teveel van. Ik weet dat het slecht is dus tips zijn zeer welkom. Als je ook maar een enkel ding wil zeggen over dit verhaal doe dat dan alsjeblieft het is heel belangrijk voor me ,dus wees een goed persoon en geef even een minuut van je leven voor waarschijnlijk snellere updates ( dit is geen chantage ik ben gewoon meer gemotiveerd). Meh.

Voetstappen , gedempte stemmen , schuiven van stoelen . Langzaam drongen al deze geluiden tot me door. Ik wist niet hoe ik hier was beland. Toen ik probeerde me te bewegen
werd ik tegengehouden door dikke , ruwe touwen die langs mijn huid schraapten. In paniek begon ik naar hulp te roepen maar zoals ik al had verwacht zaten er proppen vacht in mijn mond. Ik slikte een paar van de haartjes in en probeerde ze eruit te hoesten waardoor er alleen nog meer in mijn keel kwamen. Het begon tot me door te dringen dat ik ontvoerd was. Waarschijnlijk was het een van de ' Handelaars ' een steeds groter groeiende groep mannen die jonge vrouwen ontvoerden om ze dan in het buitenland als prostituee te verkopen aan slecht onderhouden bordelen. Het was meestal onmogelijk voor de familie om haar dan ooit weer terug te vinden. Tegen geen enkele criminaliteit werd er wat gedaan in dit land , de enige misdaad was verzet tonen aan de Duisternis , de straf daarvan was publieke executie. 'Volgens mij is ze eindelijk wakker ,' het was een diepe mannenstem. 'Dat werd ook wel eens tijd na drie dagen , ' een ietwat hogere stem. Ik voelde de grond lichtjes trillen toen een van de mannen naar me toe liep. Ik probeerde mijn ogen te openen om te zien wie er aankwam en verrassend genoeg had ik geen blinddoek om. Het was een lange , brede man. Hij had een simpele stoffen broek aan met een wit overhemd. Zijn bruine haar begon al grijzig te worden en hij had een litteken van zijn kaak tot net onder zijn oog. Hij keek me aan alsof ik al het onrecht in de wereld had veroorzaakt. De Handelaar boog naar voren om de vacht uit mijn mond te halen. Toen ik alle haren eruit had gespuugd keek de man me met een walgende blik aan en hakte de touwen om mijn polsen en benen door. 'W-waarom ben ik hier? 'wist ik met moeite uit te brengen. Vrouwen met zwart haar verkochten slecht en hadden daarom de zegening bijna nooit ontvoerd te worden. Mijn haar was zwart en toch lag ik hier. De man gaf geen antwoord. Ik probeerde het opnieuw ,' Waaro...' De man sloeg me met zijn vlakke hand in het gezicht waardoor ik mijn hoofd pijnlijk tegen de muur stootte. ' Als je niks zegt komt het goed . ' Het was de andere man die dit zei. De man met het litteken hees me overeind op een stoel en binde mijn armen weer vast. Ik wierp een vluchtige blik naar de kamer om me heen. De vloer en muren waren gemaakt van verrot hout. Er waren geen ramen of deuren en de enige meubels waren een paar stoelen. Het was de perfecte schuilplaats voor Handelaars . 'Weet je waarom je hier bent ?' Ik gaf geen antwoord , bang om weer geslagen te worden. 'Ik vroeg je wat!' De man schreeuwde het haast. Ik schudde snel van nee. Ik wilde liever geen problemen met deze onvoorspelbare man. ' Je moet er niet voor zorgen dat ze zich tegen je gaat keren , Ren , ze blijft wel de enige die alles kan herstellen.' De man die dit zei kwam op sierlijke wijze op me af. Hij was bijna onnatuurlijk dun en had spierwit haar. Een van zijn ogen was compleet wit de andere zwart. Ik was doodsbang. Hij duwde mijn kin omhoog zodat ik hem in de ogen moest kijken. Hij miste zijn pink . Ik voelde zijn lange scherpe nagels in mijn vlees boren en het zweet brak me uit. Deze persoon was veel angstaanjagender dan de brede man , Ren. 'Je wil waarschijnlijk wel weten wat hier aan de hand is liefje...' Hij glimlachte naar me waardoor zijn puntige tanden tevoorschijn kwamen. Ik kreeg er de rillingen van. Zwakjes knikte ik met mijn hoofd. ' Je had nooit geboren moeten worden ,' het was Ren die dit zei. Het bleef lang genoeg stil om het ongemakkelijk te noemen. Als dit de uitleg was zou ik alleen maar meer vragen hebben. 'Vertel nou verder,' zei de witte man tegen Ren. Hij stootte zijn partner aan met zijn elleboog. Ren keek geïrriteerd naar de witte man waarna hij begon te spreken : ' Als jij niet de enige was die dit kon herstellen had ik nu allang je keel doorgesneden .' Hij keek me aan. 'Maar helaas werkt het niet zo Lux.' Ik keek hem vol verbazing aan , hoe kon hij mijn naam weten? Ren negeerde mijn verbaasde blik en vertelde verder :' Je bent vijftien jaar geleden ontstaan , het kind van water en vuur.Vuur en water moeten nooit bondgenoten worden en al helemaal niet kinderen krijgen. Toch gebeurde het. Daardoor was een nieuw element ontstaan : het licht , jij dus. Maar wat zou licht zijn zonder duisternis? Dat ontstond dus ook , alleen was het veel machtiger dan jij , die hulpeloos in de wieg lag en tikkertje speelde met vrienden. Elk jaar dat jij verspilde werd de duisternis machtiger. Vuur en water hadden geen macht meer. We hadden in dit rijk alleen nog oorlog , honger en de dood , dingen die versterkt werden door de duisternis. Jij moet dus verslaan wat je veroorzaakt hebt.' En met deze woorden trapte hij mij , dwars door de houten muur en nog vastgebonden , het gebouw uit.