Duisternis

Vriend

Ik voelde iets ijskouds langs mijn polsen strijken. Ik had het vaak genoeg gevoeld om te weten dat het een mes was. Toen ik jong was hielp ik bij het weeshuis altijd in de keuken en moest ik vaak keukengereedschappen aangeven, waaronder messen. Later ging een vriend mij ook leren vechten met messen, ik zag het toen als nutteloos maar misschien zou het nu wel van pas komen... Ik probeerde de persoon achter me te trappen maar was vergeten dat mijn benen waren vastgebonden. Het mes schoot uit en veroorzaakte een lange snee in mijn arm. ' Rustig Lux ik probeer je alleen maar te bevrijden.' Ik herkende die stem meteen. 'Eric!' riep ik uit. Hij was al acht jaar mijn beste vriend . Hij boog zich over mij heen , dichtbij genoeg om zijn blonde haren op mijn gezicht te voelen. Ik glimlachte naar hem. Eric deinsde achteruit. 'Je gebit ... Wat hebben ze met je gedaan Lux?' Verbaasd ging ik met mijn tong langs mijn gebit , ik voelde twee gapende gaten. Blijkbaar had Ren me hard genoeg geslagen om een paar tanden te verliezen. 'Maar verhalen komen later , een groter probleem is je arm, als ik je nu niet snel verbind bloed je nog dood .' Ik keek naar de snee in mijn arm en zag dat het inderdaad hevig aan het bloeden was.
'Sorry,' mompelde ik. 'Het is niet jou schuld , ik had hetzelfde gedaan als een vreemdeling een mes op mijn polsen drukte ,' zei Eric terwijl hij een van zijn mouwen afscheurde om deze als verband te gebruiken. De witte lap stof kleurde al snel donkerrood. Nadat Eric de laatste touwen had doorgesneden stond ik op om te zien waar ik nu eigenlijk beland was . Het was nacht , de bomen wiegde langzaam in de wind en er was een halve maan aan de hemel. Het leek op de bossen die voorkwamen in spookverhalen. Van het huisje waar ik uit was getrapt was geen spoor te bekennen. Ik wierp een blik naar Eric en hij keek me verwachtingsvol aan. Ik begon maar te vertellen wat Ren en de witte man hadden gezegd. Toen ik klaar was met mijn verhaal leek het of Eric alleen maar meer in verwarring was geraakt. 'O,' zei hij na een korte stilte 'Het enige wat mij verteld is , is dat ik het licht moest helpen. Ik was niet vastgebonden en er was niet zo'n vieze witte gluiperd bij . Maar volgens hun ben jij dus het licht.' Ik knikte. ' Ze hebben mij verteld dat als ik niet was geboren , de duisternis dat ook niet was ,' zei ik tegen Eric . 'Hoe moet ik ooit zoeits als dat verslaan ? Het bereiken is al haast onmogelijk .Zelfs in de kleinste dorpjes barst het van zijn demonenruiters. Hoe zou de beveiliging wel niet zijn in zijn burcht ? ' Eric staarde peinzend naar de grond. 'Misschien moeten we eerst gaan slapen.' Ik stemde in en bood meteen aan eerste wacht te nemen. Eric drukte een mes in mijn handen ' Ik heb er toch twee ,' zei hij glimlachend.
Ik ging op de grond zitten. Het was bedekt met een dikke laag mos. Eric sliep al. Ik begon na te denken over wat er allemaal was gebeurd. Ze hadden bij het kleine dorpje waarin ik leefde gezegd dat ik een bericht moest doorgeven aan de dichstbijzijnde stad. De boodschap was gezegeld dus ik wist niet wat er in stond. Het was geen vreemde opdracht , wat wel vreemd was waren de mensen , ze zeiden vaarwel tegen me en wenste me veel succes. De oude vrouw die me de opdracht gaf keek mij met medelijden aan. Hadden ze al die tijd geweten wat ik was ? Dat dit mijn lot zou worden? Was dat hele dorp gewoon een groot trainingskamp geweest? Ik wist het niet en zou er waarschijnlijk nooit achterkomen. Het mos voelde ineens aangenaam fijn aan . Voordat ik het wist viel ik in slaap , zonder Eric wakker te maken om de wacht over te nemen. Net voordat ik slaap viel zag ik nog twee draakachtige ogen vanuit het bos naar mij kijken.

'Lux , word wakker volgens mij hebben we bezoek .' Het was Eric die dit zei. Ik schrok wakker en herinnerde me de ogen. 'Verdomme,' zei ik terwijl ik opstond . ' Wel een voordeel dat we geen bagage hebben .' Ik hoorde rennende voetstappen achter me. 'Jongens ik ben het maar.' Diana! ' O ja , ik was vergeten te zeggen dat Diana jou ook moest helpen .' Eric zei dat met een domme grijns op zijn gezicht. ' Had je dat niet wat eerder kunnen zeggen ?' Vroeg ik geïrriteerd aan Eric. ' Nou kijk.... ,' begon Eric maar Diana onderbrak hem. ' We moeten weg , nu ! Blijkbaar heeft de duisternis door wat onze opdracht was. Net toen jij uit het gebouw ging , Eric , wilden ze mij ook vrijlaten maar er kwamen toen twee demonenruiters aan. Ze vermoorden de persoon die ons de queeste had gegeven en ik kon nog net op tijd vluchten. Alleen ze hebben mijn spoor gevonden en komen nu hierheen. ' Diana's drakenogen flitste tijdens haar verhaal zenuwachtig heen en weer.
En met z'n drieën renden we het bos uit, de start van onze queeste.