Duisternis

Demonenruiters

We renden nu letterlijk voor ons leven. De zon begon langzaam op te komen en hulde het bos in een gouden tint. Als je nu denkt dat demonenruiters zwakker waren in het licht , had je het fout. Hoe graag ik het ook had willen zeggen , de zon bestond uit vuur en die had geen effect op de duisternis. Ik struikelde over een wortel. Diana hielp me snel weer overeind. Het geluid van hoeven kwam steeds dichterbij , ik stelde me al voor hoe de ruiters eruit zagen. Om eerlijk te zijn had ik ze nog nooit gezien. Ze waren in bijna elk dorpje of stadje maar in mijn dorp was er geen enkele ooit binnengetreden. De enige bronnen over hun waren verhalen van reizigers die vertelde hoe de ruiters andere dorpen terroriseerden. Eric 's koude hand in die van mij bracht me weer naar de realiteit. 'We moeten hier zo snel mogelijk omhoogklimmen.' Hij wees naar een rotsachtige wal van ongeveer vier meter hoog. Dat zou niet heel moeilijk worden want vroeger klom ik vaak. Eric en Diana gingen mij voor en daarna was ik aan de beurt.
Na twee meter klimmen voelde ik een steek in mijn arm. Verdomme, ik was helemaal vergeten dat mijn arm geblesseerd was. ' Lux , je moet opschieten , ik kan de ruiters al zien, ' zei Eric boven mij. 'Ik doe mijn best ,' riep ik terug. Het verband om mijn arm begon losser te zitten en de wond ging weer open. Ik verloor mijn grip en viel. Met een klap kwam ik op de rotsachtige bodem terecht. Ik probeerde op te staan maar het lukte niet. Ik beet op mijn lip om de pijn te verminderen. Toen ik omhoog keek stond ik oog in oog met een demonenruiter. Hij zag er niet uit zoals ik me had voorgesteld. Ter bescherming had hij schouderplaten , laarzen , handschoenen , een riem en een helm aan , allemaal gemaakt van zwart met zilver omrand ijzer. De rest van zijn lichaam was een kolkende zwarte massa met in het midden draden van zwart. Zijn gezicht was het enige wat je een soort van menselijk kon noemen. Zijn ogen waren rood en mistig, net zoals de massa waar zijn lichaam uit bestond. Zijn paard was hetzelfde. Aan de ruiter zijn zij hing een enorm zwaard van hetzelfde materiaal als zijn pantser.
Hij gromde naar me , en onnatuurlijk geluid als een mes dat langs ijs schraapte. Zijn hand ging naar het gevest van zijn zwaard. Ik pakte tegelijkertijd mijn dolk. Ik zou dit kunnen. Mijn dolk kwam net boven de ijzeren laars van de ruiter uit , in de zwarte massa. Het had geen effect , de rook week uiteen voor het mes. In een flits besefte ik dat ik in de zwarte draden moest steken , alleen kon ik in mijn houding daar niet bij. De ruiter had zijn zwaard nu getrokken en hief het om mij eraan te rijgen. De dood was nog nooit zo dichtbij geweest. Ik sloot mijn ogen. Na een paar seconden was er nog niets gebeurd. Mijn hart klopte razendsnel. Voorzichtig opende ik mijn ogen. De demonenruiter was verdwenen , alleen zijn pantser lag er nog. Diana stond over me heen gebogen , van haar hand droop een zwarte substantie. Ze pakte met beide handen mijn arm vast. ' Lux gaat he...' Ik schreeuwde het uit . De zwarte substantie op haar handen schroeide mijn huid weg die in contact kwam met het spul. Geschrokken trok Diana haar handen weer terug. Ik besefte op dat moment niet dat het heel vreemd was dat Diana's huid niet schroeide.
Eric sprong van de klif naar ons. Hij begon te praten. 'Diana , hoe heb je dat wezen gedood? Ik keek net weg en... Wacht , je had toch gezegd dat er twee ruiters waren?' Diana knikte . Eric vloekte binnensmonds. 'Ik til Lux de klif op en jij gaat daarna omhoog , als de andere ruiter er is denk je dan dat je die ook kan doden?' Diana knikte opnieuw. Eric pakte me onder zijn arm en klom met één hand omhoog. Ik hing er bij als een slap bundeltje. Achter me hoorde ik iets galopperen , een zacht gesis en daarna het geluid van touwen die werden doorgeknipt. Toen we eenmaal boven waren liet Eric me vallen. Hij was zwaar aan het hijgen en glimlachte naar me. ' Dit gaat nog een moeilijke reis worden .' Ik knikte , ik moest nog steeds een beetje over alles heen komen. Een dag geleden ( of langer omdat ik ook een aantal dagen bewusteloos was ) had ik een rustig en vreedzaam leven gehad , nu lag ik hier bebloed en net op tijd gered van de dood op de grond. Diana kwam naast ons staan. Voor ons strekte zich een groot open landschap uit. Er waren een paar groepjes bomen en struiken. Ook kabbelde er in de verte een beekje. Na een een uurtje lopen kwamen we bij een klein dicht bosje aan. We besloten daar de rest van de dag en nacht door te brengen. 'Eric , als jij nou water gaat halen , gaan Diana en ik jagen.' We hadden niet gegeten of gedronken sinds we aan onze queeste begonnen . 'Ik jaag liever alleen,' zei Diana . Ze gedraagde zich vreemd. Diana was al heel lang een goede vriendin van mij maar alsnog had ik haar nooit dit opmerkelijke gedrag zien vertonen. Ik stemde er uiteindelijk mee in . Na een tijdje besloot ik hout te zoeken voor een kampvuur. Er lagen verrassend veel takken op de vlakte . Uiteindelijk had ik genoeg hout voor best wel wat uren vuur. Toen ik terugkwam was Diana al de dieren aan het villen. Het waren twee konijnen en een eend , ik vroeg me af hoe ze in zo'n korte die dieren had kunnen vangen zonder wapens. ' Ik heb wat hout verzameld ,' zei ik opgewekt met wat jaloezie erdoor. 'Fijn,' zei Diana , ze toonde geen enkele emotie , haar ogen waren dof als die van een pop. 'Is er wat?' Normaal was Diana altijd heel vrolijk . 'Nee,' ze zuchte. 'Nee , er is niks.' Ik besloot om niet door te gaan vragen. Na een ongeveer tien minuten kwam Eric terug met water. Diana en ik hadden het vuur al aangestoken en het vlees was aan het bakken op een spit. Toen het eten klaar was aten we het op als een stel beesten. Iedereen van ons barstte van de honger na deze dag. En ook al was het nog niet eens avond , begonnen we ons toch klaar te maken voor de nacht om de dag die ik toen zag als de meest vreselijke dag in mijn leven te eindigen. Die mening van mij zou snel veranderen.