Duisternis

Goden

'Waar moeten we eigenlijk heen?' Eric hield een incomplete kaart vast. We hadden het voor vertrek aangeschaft op de markt. De verkoper stond erop dat als we de kaart niet uitrolden, we een enorme korting zouden krijgen.De meer gedetailleerde kaarten waren te duur dus we hadden toegestemd dit onding te kopen dat nou net de omgeving miste waar ons doel zich bevond.

'Je had het gewoon moeten uitrollen ,' zei Diana, ze liet niks blijken van haar eigenlijke emoties die ze me gisteren had getoond. ' We zouden blut zijn als we het dan kochten,' zei Eric geïrriteerd.
'We zouden de kaart dan niet eens gekocht hebben en het geld aan iets anders kunnen besteden,' wierp Diana tegen.

Eric zuchtte. Discussies met het Drakenkind zouden net zolang doorgaan tot dat ze haar gelijk kreeg , wat ze ook meestal had. Ik trok de kaart uit Eric's handen en ging op een veld zijdezacht mos zitten. Oranje stralen schenen door de bladeren van de bomen op de kaart in mijn handen. De zon was al bijna onder en we hadden nog steeds geen dorp gevonden, het was verstandig om ons hier voortebereiden voor de nacht dan blijven ronddwalen op onbekend terrein.

'We zijn nu hier ,' ik wees naar een zuidelijk gelegen bos . 'En we moeten ongeveer hier uitkomen,' ik omcirkelde een gebied ver in het noorden, waar de kaart leeg was. 'We zouden ver komen als we naar Djyer gaan, de stad staat bekend om zijn magische voertuigen en producten. De eerst genoemde vertrekken naar veel andere steden op een veilige manier, we kunnen dan de meeste gevaren vermijden.'

Er werdt gezegt dat er een paar van de machtigste magiërs leefden in Djyer. De stad was al in de handen van de Duisternis en er zouden veel demonenruiters en andere vijandelijke troepen zijn maar we zouden alleen een voertuig moeten bemachtigen. Het was inderdaad een risico, maar veel betere opties hadden we niet.

'Dat is minstens twee weken reizen ter voet , en je moet ook een magiër zijn of kennen om toegang te krijgen. We kunnen net zo goed niet gaan ,' protesteerde Eric , hij had ook besloten te gaan zitten en keek over mijn schouder mee naar de kaart. Diana stond op een afstandje geleund tegen een boom, met haar ogen zou ze de kaart makkelijk kunnen zien.

'We hebben niet veel keuze, ' zei Diana , ze liet weinig ruimte over voor discussie. Eric wou haar tegenspreken toen ik tussenbeide kwam. ' Het lijkt me een goed idee als we hier de nacht doorbrengen, Diana en ik gaan hout verzamelen. We hebben toch nog wat gezout vlees ?' Eric knikte. Ik liep het bos in en Diana volgde me.

Een paar uur later zaten we rond het vuur met een slecht gevulde maag. Eric was zijn verzameling dolken aan het slijpen ( hij had nog twee gestolen van nietsvermoedende burgers ) en Diana deed haar uiterste best om niet in slaap te vallen. Ik keek naar de vlammen die de takken gulzig omarmden.

'Wat is eigenlijk ons doel,' zei ik hardop. 'De Duisternis verslaan,' mompelde Diana slaperig. Ik rolde met mijn ogen. ' Dat snap ik, maar waarom wij, de mensen die me over mijn taak vertelden zeiden dat mijn geboorte de oorzaak was van het ontstaan van de Duisternis...' Een stortvloed aan vragen stroomde uit me, vragen waar ik al de hele week in stilte over peinsde. ' En zeiden jullie niet dat de mensen in ons dorp zich verdacht gedroegen, alsof ze wisten dat er iets zou gebeuren. En hoezo ik, ik heb geen magie en geen talent voor het zwaard er zouden duizenden andere betere kandidaten zijn,' ik was eindelijk stil.

'Dat we weten we allemaal niet, ik zou zelf ook de antwoorden willen , maar we moeten gewoon verder gaan met waar we mee bezig waren. Er is dan een kans dat we het overleven. Als je blijft piekeren zou het je op een cruciaal moment in de weg kunnen zitten. '

Eric stopte met slijpen en hield zijn mes omhoog. Hij draaide de dolk langzaam en keek nauwkeurig of het goed geslepen was. Het vlekkenloze lemmet reflecteerde de vlammen van ons karige kampvuur. Schijnbaar tevreden legde hij met een kleine glimlach het mes aan de kant. Hij pakte een ander mes en begon die weer zorgvuldig te slijpen.