Ga zonder mij. ft. Dioni Jurado-Gomez

O.O4

Strompelend kom ik achter Dioni aan naar boven. "Nou oke, dit is dan je kamer" en hij wijst naar een dichte witte deur. Ik zet mijn koffer ervoor neer en loop achter Dioni aan. "Dit is je badkamer die je met mij moet delen" en hij doet de deur open, een grote badkamer met grijze details in de tegels en een groot ligbad schitteren in het licht. "Wow" zeg ik zachtjes en Dioni begint te lachen. "Mooi?" vraagt ie. "Jaaahh" antwoord ik dromerig. Dan lopen we door naar de berging, "ja tja, wat kan ik hier over zeggen, eigenlijk is het enige wat je ziet allemaal troep" en we lopen weer verder. Na een tijdje heeft hij me alles laten zien en wordt het tijd om mijn kamer deur te openen en mijn kamer te bekijken.

Met mijn koffer in mijn ene hand, en in mijn ander hand de deurklink open ik de deur.

Heel even is het een tijdje stil, het is zo mooi, zo groot, waar heb ik dit in godsnaam aan te danken?! Heel even voel ik me weer een prinsesje als vroeger. Met mijn ogen scan ik de kamer.

Van links naar rechts, aller eerst een grote inloop kast, dan een wit bureau aan een grijze wand met een macbook erop. Zonnestralen schijnen door de kamer heen door een mega groot raam met een vensterbank bekleed met kussentjes en een dekentje. En dan kom ik aan bij een twee persoonsbed. Simpel wit maar toch mooi opgemaakt met kussens.

Ik sluit na een tijdje, met open mond stil gestaan te hebben, de deur en loop in de richting van het bed. Mijn koffer gooi ik erop en ik pak mijn mobiel. Op het nachtkastje staat een bluetooth box en sluit hem daar op aan. What do you mean galmt door de kamer heen. Dan begin ik zachtjes mee te zingen. En besluit ik mijn spullen uit mijn koffer een plaats te geven in de kamer. Met al mijn kleding loop ik richting de inloopkast.

Ik deel de kast in, mijn broeken leg ik op stapeltjes naast elkaar, dan mijn ondergoed, alles prop ik samen in een la. Mijn sokken doe ik in een mandje samen met panty's.

Na een tijdje kijk ik naar het eind resultaat en besef ik me dat er eigenlijk alleen maar zwarte of grijze kledingstukken in de kast liggen.

Mijn schoenen zet ik netjes op de daarvoor bestemde plankjes neer, dan valt een la mij op die ik nog niet heb opengemaakt, ik maak hem zachtjes open en al snel zie ik goude en zilvere sierraden schitteren. Wauw...

Dan deel ik mijn nachtkastje in. Mijn sigaretten en het witte zakje poeder, dat ik gisteren van Justin heb gekregen, leg ik erin. Als volgt mijn oplader en nog meer troep.

Ik ben al eventjes klaar met het inrichten van mijn kamer. Aandachtig luister ik naar de muziek die zich nog steeds afspeelt. Ik besef me wat er in deze twee dagen allemaal is gebeurd. Maandag ochtens werd ik wakker met het gevoel dat ik mijn stomme leventje weer verder moest leven. Maar na het gesprek met meneer Jansson is mijn leven totaal veranderd. Veranderd in een droom of nachtmerrie?

"Er is verrekte veel te zeggen, en te liegen nog veel meer.

Heel veel bagger bloot te leggen, al doet het graven nog zo zeer.

Ik ben een eikel maar ik leer."

Hoor ik zachtjes oceaan beginnen. En zing ik mee, zonder dat ik het door heb stromen de tranen over mijn wangen en gaat de deur stilletjes open. "Hee, Lies gaat het wel?" vraagt Dioni heel stil, ik probeer te antwoorden maar het lukt niet, "N-eehe-ee" hakkel ik. Dan voel ik zijn armen om me heen, ookal wil ik ze weg duwen, het lukt niet. Ik wil zijn hulp niet. Ik heb niemand zijn hulp nodig, maar toch laat ik het en barst nu pas echt in tranen uit.

Weer ben ik het gevoelige meisje van vroeger, die aan het janken is. Zich kwetsbaar opsteld naar iedereen.

Een tijdje later gaat het alweer wat beter en kan ik weer wat rustiger ademen. Dioni heeft zijn armen alweer van me af maar kijkt nog steeds naar mij vanaf het bed waar we met zijn tweeën opzitten. Ik buig voorover naar het nachtkastje en pak het doosje sigaretten eruit. Nog steeds heb ik door dat Dioni naar me kijkt. En het begint me aardig te irrieteren. "Nou moet je ook of wat?" en ik houd het pakje naar hem uitgereikt. "Nee, ik hoef niet. Daar doe ik niet aan" krijg ik als rustig antwoord terug. "Hhmm oke, boeit niet. Ik ga naar buiten, later" en ik sta op en loop naar het balkon.

Na een tijdje buiten te hebben gestaan druk ik mijn peuk uit en draai me om. Even lijkt het dat alle zorgen weg zijn maar dat duurd niet lang meer nadat ik Dioni nog steeds in mijn kamer zie zitten. Een harde zucht verlaat mijn mond nadat ik naast Dioni neer plof. "Nou ben ik zo interessant ofzo?" komt er bot uit mijn mond. "Nee, sorry. Ik ga al" en hij staat stilletjes op en verlaat de kamer. Met een harde zucht laat ik me achter over vallen op bed. "Waarom? Waarom moet ik dit allemaal meemaken?" fluister ik zachtjes. En even val ik in slaap met tranen rond mijn ogen.

"Lisa, kom je eten? We eten friet!" hoor ik vanaf beneden geroepen. Ik open mijn ogen en gooi mijn benen naar een kant van het bed en sta rustig op. "Lisa?" en ik zie Dioni in de deur verschijnen. "Uhmm je hebt overal zwarte vage vlekken op je wangen en rond je ogen zitten..." verteld hij voorzichtig. Snel werp ik mijn blik rond de kamer op zoek naar een spiegel, snel loop ik er naartoe en zie ik inderdaad overal uitgelopen mascara. "Gaat het wel?" vraag Dioni, die dus nog steeds in mijn kamer staat. "Jaa, zo ongeveer. Is het allemaal weg?" vraag ik nadat ik voor zover alle mascara heb verwijderd. "Ja alleen hier nog een heel klein beetje" en hij tikt met zijn vinger op mijn neus. Snel kijk ik weer in de spiegel maar voordat ik goed kan kijken wordt ik al opgetild en naar beneden gebracht. "Mmhhh het ruikt en ziet er lekker uit mevrouw!" en ik neem plaats aan tafel.

Tijdens het heerlijke eten is het af en toe wel een beetje stil, maar dan juist zo'n fijne stilte. Waarin je geniet van het lekkere eten. Dat ik het huis aan het verkennen ben met mijn ogen. En dat ik aan van alles en nog wat kan denken. "Zou ik mogen vragen waarom er hier geen vader-persoon aan tafel zit?" vraag ik voorzichtig. Ik kijk van Sandra naar Dioni en ik zie dat ze het er een beetje moeilijk mee hebben op de een of andere manier. "Uuhm, het ligt allemaal een beetje ingewikkeld." begint Sandra na even slikken. "We zijn Peter, Dioni vader en mijn man, een half jaar geleden verloren aan een missie. Hij werkte in het leger en is daar op treurige wijze omgekomen" en ik zie de tranen bij Sandra opkomen. "Ohh wat erg, sorry dat ik er naar vroeg" bied ik mijn excuses aan. "Lieverd het maakt niks uit" en ze wenkt me een warme glimlach.

Later die avond is Dioni heel stil geweest maar ben ik gelijk naar mijn kamer gegaan. Een beetje graffiti gaan ontwerpen, schetsen op papier. En ben na deze emotionele dag in slaap gevallen met mijn gedachten bij mijn oma, hoe zou het nu met haar gaan?