AAN DE SPAANSE KUST

9

Joëlle zit nu op een stoel. Het is een beetje donker in de kamer, maar niet volledig. De tape is weg en haar ogen zijn opgezwollen. Waarschijnlijk door alle tranen die er uit zijn gekomen. Ze heeft het idee dat ze niet zo ver meer van de bewoonde wereld af zit. Waarom ze niet schreeuwt is niet zo moeilijk. Iedere keer als ze ook maar een klein beetje beweegt, praat of zelfs huilt slaat hij haar. Nu zit ze daar. In een korte broek en BH, zonder t-shirt, want dat heeft hij van haar lichaam gerukt toen hij begon met haar te slaan. Dat doet meer pijn, waarschijnlijk. Joëlle vraagt zich nog steeds af waarom ze is ontvoerd is. Ze is niet rijk of zoiets. Ze heeft geen echte vijanden. Ze beseft dat als ze hier levend uit wil komen ze actie moet ondernemen. "Wie ben jij?" Vraagt ze onzeker. Ze hoopt dat hij haar hoort. Ze voelt een hand op haar schouder, maar ze ziet zijn hoofd niet. Hij antwoord ook niet. Lekker verrassend denkt ze in zichzelf. Lanfaard! Mij ontvoeren en dan je mond dicht houden. "Mijn vriendin merkt vast dat er iets niet klopt, zodra ze terug is op de camping." Dan hoort ze geritsel achter haar. Twee mensen? Linn misschien, of nog een ontvoerder. "Ga weg! Ik wil dit niet. Ik doe alles om weg te mogen." Joëlle smeekt het bijna.

Waar blijft Joëlle nou? Ze is al naar de receptie gelopen om te vragen wat ze het beste kan doen. Het is inmiddels al 22:00 uur. Ze heeft al vanaf 16:00 niks meer van Joëlle gehoord. Maar bij de receptie kwam ze niet zo ver met haar gebrekkig Engels. Ze hoopt dat alles goed met haar gaat. Maar ze vreest van niet. Ze heeft die Nederlandse jongen van de receptie gezocht om haar te helpen. Maar hij had een paar vrije dagen, zag ze op het rooster. Ze kon niet om zijn nummer vragen, want tja.. haar Engels en Spaans is niet zo best. Maar ze moet weten hoe het met Joëlle gaat. Ze kan even een rondje lopen over de camping en haar telefoon goed bij de hand houden.

Voor dat Joëlle het maar kan beseffen wordt er een mobieltje op haar gericht en daarna volgt een flits, waarschijnlijk maakte hij een foto van haar. Verdorie, waarom doet hij dat? Ze snapt het echt niet. Wat moet die freak? Hij heeft nog steeds niks gezegt. Het slaan is opgehouden. Dat was waarschijnlijk alleen om haar bang te maken. En dat is gelukt. Ze zit daar maar in haar korte broekje te trillen op een stoel. De kamer is helemaal leeg en ze kan zich niet voorstellen waar ze zit. Haar buik zit vol blauwe plekken en ze heeft enorme wallen onder haar ogen. Haar mond is zo droog, ze wil zo graag iets drinken. Maar als ze het haar nu zouden aanbieden zou ze het niet opdrinken. Wie weet wat ze er in gegooid hebben? Ze wil terug, terug naar Linn. Ze denkt aan haar moeder, vader, haar broertje, zelfs aan Mick. Ze vindt hem een klok taak, en Linn heeft het goed afgehandeld, ze heeft geen last meer van hem gehad. Maar wat zou ze nu toch graag in zijn armen willen liggen