Geçici Hafıza

2: Resmen kızı yiyiyordu

medya : yagiz

Hayatınızda ilk defa iyi birşey ile karşılaşırsınız. Sonra sizin karşınıza
çıkan en kötü şeye dönüşür. Vücudunuzu sinir ve hayal kırıklığı ele geçirir. Yaptığınız hareketleri ve ağzınızdan çıkan şeyleri kontrol edemezsiniz. Şuanda aynı şeyi yaşıyorum.

Tüm vücüdum sinir ile titriyordu. Gidip suratına tokat atmamak için kendimi cimcikliyordum. Nehir beni almaya gelicekti. Trafik olması gerek çünkü gereğinden fazla uzun sürdü gelmesi. Hızla ayağa kalktım. Yaptığım bu hareketi beklememiş olduğunu dirseklerini dizlerinden çekmesiyle anladım.

'Salih Abi ben eşyalarımı toplayıp gelicem.' Salih Abi'nin cevap vermesini beklemeden boks bölümüne gittim. Yere fırlattığım eldivenleri alıp ellerime geçirdim. Tabi ki Salih Abi'ye yalan söylemiştim. Ben ne ara eşyalarımı topladım ki. Pff... Sinirimi Yağız'ın suratından değil karşımda duran mavi kum torbasından çıkarıyordum. Tüm gücümle vurunca torbanın tavandan bağlı olduğu zincir koptu ve yere yığıldı.

'Hay bin gergedan çükü!' Kapıda ayak sesleri duyunca kafamı hemen o yöne çevirdim. Yağız'ın suratında her kızı bayıltabilicek bir sırıtış vardı. Ama bu kızı değil. Bu kızın bayılması ile arasında büyük bir nefret vardı. Eldivenlerimi torbasına koyup kapıya yöneldim. Yağız öküz gibi cüssesi ile kapıyı kaplıyordu. Çıkmak için sağa çekildim o da sağa kayıp önümü kesti. Yüzsüz, şerefsiz! Bu çocuk artık benim damarıma basmaya başladı ve emin olun benim damarıma basmak istemezsiniz.

'Çekil.' Kendi sesimden korktum. O kadar soğuk ve duygusuzdu ki tüylerim ürperdi. Bunu söylerken surat ifadem bomboştu. Hiç bir durgu belirtmemeye çalışıyordum. Yağız'ın suratındaki sırıtma silindi yerine inatçı bir ifade aldı. Kollarını göğsünde birleştirdi.

'Lütfen diyene kadar çekilmem.' Ay ben senin o lütfen diyen ağzını öperim. Yani öpmem. Sıçarım. Yok sıçmamda. Off gittikçe batıyorum. Tüm kuvvetimle omuzumla omuzuna vurdum. Yağız bu hareketim karşısında sarsıldı ve fırsattan istifade odadan çıktım. Ufak tefek olabilirim ama güçlüyüm. Kitabı kapağından yargılamayın.

'Bir daha sakın bana bulaşma.' Bunu söylerken arkamı dönmedim. Yavaş yavaş oradan uzaklaşırken sinir ve heyecandan titrediğimi fark ettim. Sakin ol Dolunay. Nefes al ver. Salih Abi'nin yanına yaklaştığımda telefonunda oyun oynuyordu. Yanına oturdum ve Nehir'i beklemeye başladım. Sanırım az önce bir Soytaş'ı kızdırmıştım. Valla dürüst olmak gerekirse kendimle çok gurur duyuyordum.

Birkaç dakika sonra kapıda gri bir BMW beliridi. Arabanın kapısı açıldı ve içinden şöför indi. Arka kapıyı açtı ve içinden takım elbiseli biri indi. Suratını tam olarak göremedim. Yağız BMW 'ye doğru ilerledi. Arabadan inen takım elbiseli adam ile el sıkıştı.

Takım elbiseli adamın suratını görünce ayağa kalkıp depar attım. Araba hareket etmeye başladı. Bende yerde bulabildiğim en büyük taşı aldım ve arka camına fırlattım. Camın kırılma sesi tüm sokağa yayılırken BMW aniden durdu. İçinden kızgın bir Yağız ve şaşkın bir şöför indi. Az önce Ahmet Soytaş'ın arabasını taşlamıştım. Bunun bana verdiği heyecan ve mutluluğu anlatamam size. Ahmet'in suratında hiçbir ifade yoktu. Yağız hızla yanıma geldi ve canımı acıtıcak kadar kolumu sıktı.

'Yağız Kerem Soytaş. Hemen Dolunay'ın kolunu bırak ve arabaya bin.' Ben bir medyumum. Dememiş miydi Kerem tipi var diye. Yağız hışımla babasına döndü ve fırlatıyormuş gibi kolumu bıraktı. Bekle 'arabam' mı ? Az önce bir Ahmet Soytaş'ın değil Yağız Soytaş'ın arabasını taşlamıştım. Olsun bana bulaşmamayı öğrenmeli.

'Ne? Sen bu kızı nereden tanıyorsun? Az önce arabamı taşladı. Nasıl bırakıyım?' Yağız öyle kükrüyordu ki apartman sakinleri cama çıkıp neler oluyor diye bakmaya başladı. Ahmet hala ifadesizdi. Bana baktı ve tek kelime etmeden arabaya bindi. Ben yıllardır ne zaman Ahmet'i görsem bulaşırım. Bir bakıma intikam yöntemimdi. Seste çıkaramıyordu. Bana en ufak bir şey yaparsa onu mahkemeye verip kolayca hapse attırabiliceğimi benden daha iyi biliyor. Yağız hala kızgın görünüyordu. Onun gökyüzü mavisi gözleri benim çimen yeşili olanlarınkini buldu.