Ο ναυαγός

κεφάλαιο 15

Άλλη μια μέρα,άλλο ενα πρωί που ειμαι ολομαναχη μέσα σε ενα τεράστιο διαμέρισμα...κάθε μέρα ακολουθώ την ίδια ρουτίνα...

Σηκώνομαι,διαβάζω τα σημειωματακια του Βαγγέλη -χαμογελάω- ,πίνω καφέ,συμαζευω τρώω,κοιμάμαι...μερικές φορες με παιρνουν και τα κοριτσια και βγαίνουμε βόλτες για να μην ειμαι μόνη μου....οχι όμως πάντα γιατι δουλεύουν...μου ειχε περάσει και μένα αυτή η ιδέα από το μυαλό και τώρα όλο καΙ φουντωνει...δεν το έχω πει στον Βαγγέλη όμως δεν αντεχω άλλο χωρίς αυτον μέσα στο σπίτι....τουλάχιστον θα φεύγω και Θα ξεχνιέμαι λίγο...

Τον αγαπαω παρα πολύ...και αυτός!... Πήρα Και κινητό! Τέλειο? Με παίρνει τηλέφωνο και μου λεει πόσο του λειπω...καρδιά μου.

Μου έγραψε και τραγουδι!

*flashback*

"μωρο μου αργείς? Μας περιμενουν!" ειπε χτυπώντας σιγανά την πόρτα του δωματίου μας

"τώρα τωρα" φωναξα και άκουσα τα βήματα του να απομακρύνονται...θα πήγε στο σαλόνι

Τελευταια πινελιά...το άρωμα μου....και...έτοιμη!!

Βγαίνω από το δωμάτιο και πάω στο σαλόνι....ηταν μπροστά στην πόρτα και φορούσε την μαύρη,πλεκτη,χοντρή,μαύρη ζακέτα του...

"ποποποπ κοριτσαρα μου"

"έλα αστα αυτα και πάμε!...έχουμε αργήσει!"

"νομίζω πως έχουμε λιγο χρόνο ακόμα..." ειπε πλησιάζοντας με όπως ένας καρχαρίας πλησιάζει το θύμα του για να το καταβροχθίσει

" ααααα κύριε Κακουριωτη πρεπει να φύγουμε!"

"έλα τώρα...." είπε αφήνοντας την καυτή ανάσα του μεσα στο αυτί μου...αναστατωθηκα λίγο αλλά δεν ήθελα να το δείξω

"μααα κυριε Κακουριωτη...μας περιμένουν...δεν ειναι πρέπον!"

"οοοοο...αυτά κάνεις και....αντε πάμε...κοκκινοσκουφίτσα!"

Εγω ευχαριστημένη επειδή πέτυχα τον στόχο μου βγήκα έξω από την πόρτα και ο Βαγγέλης έκλεινε τα φώτα...

Ξαφνικά πετάγομαι και λεω

"λύκε λύκε εισαι δω???"

"πέθανες!!" ειπε και άρχισε να με κυνηγάει

Αφού με έπιασε δεν με άφηνε να φύγω για κανένα δεκάλεπτο όμως οταν τον έπεισα οτι πρεπει να φύγουμε μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε

(....)

"ρε μωρο μου....πολύ ωρα δεβ οδηγας? Που ειναι αυτό το μαγαζί?"

"πρώτα θα πάμε κάπου επειδή έχω μια δουλειά να κάνω"

"πάλι δουλειά!! Αυτή η δουλειά μας εχει φάει!!" είπα από μέσα μου

"οκ" είπα απογοητευμένα και ακούμπησα το κεφάλι μου στο κάθισμα

"που με έφερες???" του λεω μετα από κάποια ωρα

"δεν σαρεσει?"

"γιατι με έφερες εδω?"

"έλα και θα δεις!" με πιάνει από το χέρι και με οδηγεί στην ακροθαλασσια....ναι όπως καταλάβατε με έφερε στην θάλασσα...μου θυμησε όλες τις στιγμές μας στο νησί και νε εκανε να δακρύσω γιατι μαζι μΕ τις στιγμές μας μου θύμισε και την οικογένεια μου,τα αδέρφια μου......τον Άρη....

"Βαγγέλη...."

"έλα κατσε εδώ" και μου δείχνει να κάτσω στην άμμο

"κλείσε τα ματια"

"πφφφ...έτσι και κάνεις καμία βλακεία την εβαψες!!"

"κλειστά!!"

"οοοο καλα"

Έκλεισα τα ματια μου

"μην κρυφοκοιταζεις!!"

Μμμμμμ ολα τα καταλαβαινει!!

Τι ειναι αυτο?? Τι κάνει??

Ακούω μια μελωδία κιθάρας...ανοίγω τα ματια μου και τον βλέπω να καθετε δίπλα μου και να παίζει....

Τον κοιταζα με ανοιχτό το στόμα

"ουουου (του Βαγγέλη τα γνωστά) ο ναυαγοςςς σουυυ (σε απαλή φωνή του Βαγγέλη- κιθάρας...απλά νιωστε!) ο ναυαγοοοος σουυυ....τα ματια σου μία θάλασσα....και γω ο ναυαγός σουυυ..."

Εγω εκλαιγα....με συγκινησε παρά πολύ...ηταν τόσο υπέροχο όλο αυτό,μας έγραψε τραγούδι! Δεν το πιστευω!! Ηταν τόσο όμορφος καθώς έπαιζε,τόσο αγνός,τόσο αληθινός,τόσο Βαγγελης!!! Με είδε που έκλαιγα και συνεχισε να τραγουδάει χαμογελώντας τον επόμενο στίχο

"μου φαίνεται πως πνίγομαι στον θολό των δακρύων σουυ...θα ειμαι για παντααα ο ναυαγοοοοοοοος σσσουυυυ" (από το μυαλο μου οι στιχοι :Ρ)

Άφησε την κιθάρα δίπλα του σηκώθηκε έσκυψε μου έπιασε τα χέρια και με σήκωσε...

"σαν σήμερα μωρο μου....σαν σήμερα ναυαγησα!"

"βαγγελη..." ενώ ενας λυγμός μου ξέφυγε...απλά απίστευτο!!

*end flashback*