Literally fallen for you

The beginning

Het was een warme, zonnige zaterdagochtend... who am I kidding? Ik woon in Nederland... het was een koude zaterdagochtend, de regen stortte neer alsof dat zijn laatste overlevingskans was. En ik? Ik moest door dit kloteweer naar mijn werk fietsen, een tocht van drie kwartier, zonder muziek omdat mijn kat mijn mp3 had gemold. Ik kijk op mijn kilometerteller, 31 km/h? Dat kan sneller Kim! Ik ga sneller trappen, laat alle energie eruit. Ik denk nog te veel... trap harder Kim! Trap godverdomme harder! Ik ga zo hard dat de wind me tegemoet komt als een muur en de regen aankomt als kogels. Nog steeds niet hard genoeg! Trap nog harder! Nog harder! Voordat ik ook maar iets doorheb lig ik op de grond, ik glij nog even verder over het asfalt en kom tot stilstand tegen de stoep. Er lopen tranen over mijn wangen maar ik weet niet of dat komt van de wind of van het feit dat mijn hele been (inclusief nieuwe broek) openliggen. Ik kijk naar de plaats waar mijn fiets is blijven liggen, er loopt een jongen naartoe. Hij kijkt rond, er schiet herkenning door zijn bruine ogen als hij me ziet zitten, hij pakt mijn fiets op een loopt naar me toe. Voor mijn neus zet hij mijn fiets neer en hij knielt naast me. Nu zie ik dat er een prachtige rode gloed over zijn bruine ogen ligt, hij glimlacht naar me.

'Zozo, jij ging flink tekeer op dat ding' zegt hij terwijl hij richting mijn fiets knikt, ik weet niet hoe ik moet reageren dus uiteindelijk knik ik maar. Ik neem hem in me op. Hij draagt een zwart leren jasje die zijn goed gevormde lichaam laat zien, daaronder draagt hij een broek waarvan ik niet weet of ik hem strak of los moet noemen, hij zit vol gaten maar het lijkt alsof die erin horen te zitten. Zijn schoenen zijn wit, ik bedoel dus echt wit, dat ze net nieuw uit de doos lijken te komen.

'Heb je me goed bestudeerd?' zegt hij met een ondeugende blik in zijn ogen maar nog steeds dat vriendelijke lachje op zijn mond. Ik laat ook een lachje op mijn gezicht verschijnen maar verlies het oogcontact daarbij weer. 'Oh kijk aan, het kan nog lachen' zegt hij terwijl hij lachend oogcontact zoekt met me. 'Kun je staan?' vraagt hij, hij staat op en pakt mijn handen vast. Als ik probeer om op te staan val ik meteen weer neer.

'Au!' roep ik en ik grijp naar mijn been, daardoor zitten mijn handen meteen onder het bloed. Ik bekijk mijn handen en bedenk hoe ik dat schoon krijg zonder alles onder te smeren.

'Blijf zitten' zegt de jongen en hij pakt mijn fiets. 'Ik beloof je dat ik terug kom' zegt hij, ik knik. Ik weet niet waarom maar ik vertrouw hem. Ik pak mijn telefoon en bel naar mijn werk om te zeggen dat ik later ben. Als ik om mee heen kijk nadat ik heb opgehangen staat de jongen weer achter me, met mijn fiets.

'Ik hoorde je niet aankomen' zeg ik

'Kan kloppen' zegt de jongen 'Ik zag dat je aan het bellen was en wilde je niet afleiden' hij glimlacht naar me terwijl hij tegen een lantaarnpaal aanleunt.

'Waar ging je nou heen?' vraag ik

'Ik ben even naar huis gefietst, dat is vlak om de hoek daar' en hij wijst richting een klein straatje. Ik zie nu pas dat hij een koffertje in zijn handen heeft, hij loopt naar me toe en knielt voor me neer. 'Hier dat pootje' zegt hij met een lachje in zijn stem en hij maakt een uitnodigend gebaar door op zijn been te kloppen. Ik leg twijfelend mijn been op zijn been, hij voelt verassend warm aan. Ik voel mezelf kleuren. 'Is het oké als ik je broek verder open knip?' vraagt hij.

'Nee, dat ding is toch al niks meer waard. Ga lekker je gang' zeg ik, een seconde later hoor ik hoe een schaar zich door het stof haalt.

'Weet je wat grappig is?' zegt hij na een tijdje, ik kijk hem aan maar hij blijft naar mijn been kijken.

'Nog niet' zeg ik, de jongen houdt op met wat hij ook aan het doen was met mijn been en kijkt me aan.

'Je valt, een wildvreemde jongen wil je helpen, je accepteert de hulp, kijkt toe hoe hij je fiets meeneemt, laat hem je been verzorgen en zijn naam boeit je niet' zegt hij lachend, hij heeft een rij witte tanden die netjes naast elkaar staan. Ik moet lachen