Chasing His Heart

Chapter 7

"Pero Adi, bat ka nga nasa Mall kanina?" tanong ko sakanya.

"Kanina ka pa, Diba nga sabi ko bumili lang ako ng pagkain? Tsaka ng iba pa nating pwedemg gamitin?" sagot niya, pero feeling ko hindi lang yun yung reason niya.

"Sure" pang-aasar ko.

"Gustong gusto mo nang-aasar pero ayaw mong inaasar" sabi niya, Nasa may living room kame ng bahay, Naka ayos nadin yung mga gagamitin namin.

"Alam mo kase aamin ka nalang na sinundan moko kanina ayaw mo pa!!" pang-aasar ko, huminto sya sa pagkain tapos tumingin sakin.

"Eh ano naman kung sinundan nga kita? Pano pag nalaman mong---" di niya natapos yung sasabihin niya kase umiwas siya ng tingin tapos kinuha na yung board tsaka lapis, sya kase yung mag i-sketch.

Bakit parang natuwa ako nung sinabi niyang sinundan niya nga ako? Dapat diba wala akong pakelam? Kase si Adi lang naman siya, diko naman siya mahal kase ang mahal ko si Dane. Baka naman napagod lang ako dahil sa nangyare kanina sa mall? O baka gusto ko si Adi? Pero ilang weeks palang, simula nung maging close kame kaya imposible!!

"Haaaayy" ayoko na mag-isiipp!!

"Huy!! Nangyare sayo? Kanina pa kita kinakausap" sabi niya, pagtingin ko tapos na pala sya mag drawing. Infairness!! Magaling siya mag-drawing!

"A-ay ganun? Ano ba yung sinasabi mo?" tanong ko.

"Sabi ko ikaw na! Tapos na oh" sabi niya sabay turo sa board. Antagal ko naman nag space out.

"Audry may tanong ako, Bakit ka sumama kanina kay Dane? Alam mo namang gagawa tayo diba?" naistop ako sa ginagawa ko. Bakit nga ba ako sumama? Kase nga hindi ka makahindi sakanya.

"Bakit mo natanong?" tanong ko

"Wala, Curious lang. Kase kala ko yung mga tipo mo grade concious" kibit balikat na sabi niya.

"Ahh!! So sinasabi mong nerd ako! Ganon?" pagbibiro ko, napapansin kong pag kasama ko siya npapadalas yung pagbibiro ko. Well para na nfa kameng Bestfriend eh.

"Parang ganun na nga" nakangising sagot niya kaya tinignan ko siya ng masama pero di niya yun pinansin at kinindatan pako. Baliw.

I start my painting by filling in the whites of the eyes first and added a little ultramarine and umber.

"Napansin ko lang sa lahat ng paintings na ginawa mo yung mata" biglang singit ni Adi.

"Huh?" tanong ko

"Iisa lang lahat ng mata ng painting mo" binigyan ko siya ng di-kita-maintindihan-look

"Sabi ko Malungkot yung mata ng mga painting mo" sabi niya.

"Alam mo andame mong alam sa buhay! Eh ganun talaga ako" sabi ko.

"Wala kang inspiration pag nag pepaint? Kala ko ba fashion mo yan?" tanong niya.

"Meron naman, kaso--" di ko natapos yung sasabihin ko kase nagulat ako nung hinila niya yung paint brush.

"Did someone told you that our eyes is the window of our soul" diko sya pinansin at tinignan yung gagawin niya. Marunong bato?

"The eyes is the most important detail of a portrait and its essential that you paint them first. It is the focal point of the face that brings image to life. You can suggest that the spark of vitality which eyes brings to the portrait, you will establish a great foundation for the work and it will give you to tackle the other feature of the face" ngumiti sya pagtapos niyang mag salita.