Όπως Παλιά

Αλήθειες

Βράδυ Πέμπτης. Όλα κυλούσαν ήρεμα. Μετά από ώρες ψαξίματος η Αλεξάνδρα κατάφερε να βρει αυτό που έψαχνε. Κοίταξε τον εαυτό της στο καθρέφτη προτού γυρίσει και δει τον Μάνο στο κρεβάτι. Ο υπολογιστής φώτιζε το πρόσωπό του και ένα αχνό χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του ενώ πληκτρολογούσε κάτι.
"Λοιπόν τι λες;" τον ρώτησε κάνοντας μια στροφή.
"Δε θυμάμαι να είχαμε καμιά πρόσφατη επέτειο για να μου κάνεις έκπληξη με αυτό το φόρεμα" της είπε κουνώντας το δάχτυλό του για να ξανά κάνει στροφή "αλλά ομολογώ ότι σου πάει"
"Μμμ..έτσι μου φαίνεται και μένα. Λέω να βάλω αυτό το Σάββατο" είπε κοιτάζοντας ξανά στον καθρέφτη.
"Σίγουρα. Τι είναι το Σάββατο;" της είπε, ψάχνοντας τα χαρτιά που είχε απλωμένα στο κρεβάτι.
"Το Σάββατο. Τα γενέθλια της Αλίκης" είπε η Αλεξάνδρα γυρίζοντας από τον καθρέφτη και τον κοίταξε.
"Γαμώτο ! " είπε εκείνος σηκώνοντας το βλέμμα του από τα χαρτιά.
"Στο είπα τόσες φορές. Είναι το γεγονός για το οποίο μιλάνε όλοι. Το πιο σημαντικό γεγονός για εκείνη. Αυτό που σχεδιάζουμε εδώ και 6 βδομάδες και που ο Γιάννης έχει σκοπό να της κάνει πρόταση γάμου. Αυτό θα γίνει το Σάββατο."
"Αλεξάνδρα..."
"Είναι αυτό που σου είπα πριν ένα μήνα 'Μάνο, σε παρακαλώ πολύ πολύ βάλ'το στο πρόγραμμά σου γιατί είναι πολύ σημαντικό για μένα' και εσύ είπες 'ναι, ναι τώρα " ; Αυτό το κωλοσάββατο εννοώ" είπε η Αλεξάνδρα προσπαθώντας να κατεβάσει το φερμουάρ του φορέματος.
Ο Μάνος άφησε τον υπολογιστή στο κρεβάτι και σηκώθηκε για να την βοηθήσει.
"Έχω ραντεβού με τους πελάτες από τη Θεσσαλονίκη το Σάββατο", είπε αυτός βαριεστημένα.
"Τι πρωτότυπο" του απάντησε πετώντας το φόρεμα στο πάτωμα.
"Δε μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Ξέρεις πόσο καιρό τους κυνηγάμε. Δε γίνεται να μη πάω. Ήδη ρίξαμε πολλά λεφτά σε αυτή τη δουλειά Αλεξάνδρα...θα ήταν εντελώς απερίσκεπτο αν δε πήγαινα"
Εκείνη προχώρησε προς τη συρταριέρα, πήρε ένα από τα παλιά του μπλουζάκια και το φόρεσε.
"Μου το υποσχεθηκες! " γύρισε απότομα και του φώναξε. "Είπες ότι θα έρθεις! Σε ρώτησα. Για βδομάδες σε ρωτούσα αν θα καταφέρεις να είσαι ελεύθερος για στις 25 του μήνα. Το ήξερες ρε Μάνο! Το ήξερες τόσο καιρό και πάλι δε μπόρεσες να κάνεις λίγο χώρο..."
"Οχι" της απάντησε και αυτός νευριασμένος "Δε μπόρεσα να το βάλω και αυτό στο πρόγραμμα! Νομίζεις ότι εμένα μου αρέσει αυτό; Νομίζεις ότι πάω για να διασκεδάσω; " της είπε κουνώντας το κεφάλι του.
"Και εσύ νομίζεις ότι μου αρέσει να γίνομαι ρεζίλι στους φίλους μου κάθε φορά που δεν εμφανίζεσαι;" του απάντησε η Αλεξάνδρα κατακόκκινη από θυμό.
"Χίλια συγγνώμη που δε σκέφτομαι τους φίλους σου!" είπε ο Μάνος ειρωνικά " μισό λεπτό να πάρω τους πελάτες να τους ειδοποιήσω ότι δε θα μπορέσω να πάω γιατί η κολλητή της κοπέλας μου κάνει πάρτυ και δε γίνεται να λείψω γιατί τι θα πουν τα κορίτσια μετά! "
"Δεν έχει να κάνει-" του είπε η Αλεξάνδρα σταματώντας και παίρνοντας μια βαθειά ανάσα συνέχισε αγανακτισμένη "Δεν έχει να κάνει με την Αλίκη και τα κορίτσια, αυτό έχει να κάνει με μένα. Στο είπα τόσες φορές πόσο σημαντικό είναι για μένα και εσύ ούτε που ενδιαφερθηκες! "
"Ενδιαφέρομαι. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με ενδιαφέρον αλλά με αυτά που έχουν προτεραιότητα!"
"Αυτοί για τους οποίους ενδιαφέρεσαι θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητά σου!" φώναξε εκείνη σηκώνοντας τα χέρια στον αέρα.
"Και τι θες να κάνω πια ρε Αλεξάνδρα; Νομίζεις ότι εμένα μου αρέσει να κάθομαι Σάββατο βράδυ και να παρακαλάω τον έναν και τον άλλο για ένα κομμάτι ψωμί; Δε θα ήθελα και εγώ να βγαίνω έξω με τους φίλους μου για ποτά μέχρι το πρωί!; Δυστυχώς δε μπορώ όμως γιατί έχω υποχρεώσεις. Στην ηλικία σου και εγώ έτσι ήμουν αλλά τώρα δε γίνεται πια! Όσο μεγαλώνεις αυξάνονται και οι υποχρεώσεις. Η ζωή δεν είναι μόνο παρέες και διασκέδαση ξέρεις! " είπε ο Μάνος φανερά εκνευρισμένος από τη συμπεριφορά της.
"Ωραία δηλαδή και επειδή εσύ έχεις ζήσει τη ζωή σου αυτό σημαίνει ότι εγώ δε πρέπει ν ζήσω τη δική μου! ;" του πέταξε εκείνη.
"Δεν είπα κάτι τετοιο"
"Α, ναι; Τότε γιατί μου ρίχνεις στα μούτρα το ποσό πολυασχολος είσαι ενώ εγώ κάθομαι όλη μέρα; Λυπάμαι που δε δουλεύω 24 ώρες το 24ωρο!"
"Εγώ δουλεύω τόσες ώρες τώρα μόνο και μόνο για να μη χρειάζεται να δουλεύω μια ζωή έτσι. Και το ξέρεις πολύ καλά ότι δε το κάνω για τον εαυτό μου!"
"Τοτε για ποιον το κάνεις; Για μένα; Σου είπα εγώ ποτέ ότι θέλω εκατομμύρια; Εσένα θέλω αλλα χρειάζομαι ραντεβού για να σε δω πια!" φώναξε η κοπέλα έτοιμη να βάλει τα κλάματα από την οργή.
"Από την αρχή ήξερες ότι έχω απαιτητική δουλειά." Απάντησε ξερά εκείνος.
"Ναι αλλά βαρέθηκα πια να κάνω υπομονή! Μου λείπεις..." είπε ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα που ανέβαιναν στα μάτια της.
"Όταν σου είχα πει πως ζω θυμάσαι τι μου ειχες πει;"
"Ότι θα είμαι δίπλα σου να σε στηρίζω και θα είμαι εκεί για σενα.. "
"Ακριβώς "
"Αυτό όμως δε σήμαινε ότι δεν θέλω να είσαι και εσύ εδώ για μένα.." είπε η Αλεξάνδρα λυπημένα.
"Τι θες να ακούσεις από μένα ρε Αλεξάνδρα πια; Πού το πας όλο αυτό; " ρώτησε ο Μάνος
"Βαρέθηκα! Βαρέθηκα να σε περιμένω μέχρι αργά όταν γυρίζεις και πέφτεις κατευθείαν για ύπνο κουρασμένος. Βαρέθηκα να λέω στους άλλους τύπους που μου την πέφτουν όταν είμαι έξω 'Δε μπορώ γιατί έχω αγόρι' και όταν με ρωτάνε που είσαι να τους λέω 'Δε μπορούσε να έρθει'! Βαρέθηκα να τρώω μόνη μου κάθε βράδυ και να περιμένω κάθε μέρα μήπως και καταφέρω να κλέψω λίγο από το χρόνο σου. Κουράστηκα πια να μου λείπεις. Κουράστηκα.. " του απάντησε εκείνη ξεκινώντας δυναμικά αλλά ακούστηκε τόσο αδύναμη στο τέλος. Ύστερα έκανε να βγει από το δωμάτιο αλλά ο Μάνος της έπιασε το χέρι
"Έι...σου είπα πριν ότι ούτε και μένα μου αρέσει όλο αυτό αλλά κάποιος πρέπει να δουλέψει και.."
"Ω, μην τολμήσεις! " τον διέκοψε η Αλεξάνδρα έξαλλη από θυμό
"Λυπάμαι αν σε στεναχωρεί αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Όσο εσύ κάθεσαι και ζεις τη ζωή σου εγώ είμαι αυτός που πρέπει να τα φέρω όλα βόλτα εδώ μεσα"
Η Αλεξάνδρα τράβηξε το χέρι της από το δικό του και πήγε να σταθεί στην άλλη άκρη του δωματίου μακριά του.Σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος ενώ ένιωθε έναν κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό της προμοινυοντας αυτό που θα ακολουθούσε. Ποτέ της δεν είχε φανταστεί ότι θα ερχόταν εκείνη η ώρα που θα ξεστομιζε αυτές τις λέξεις
"Δε το θέλω πια ολο αυτό.."
"Σωστά. Λοιπόν αργά ή γρήγορα κάποιος από τους δύο θα το έλεγε πρώτος έτσι κι αλλιως" είπε ο Μάνος κοιτάζοντάς την στα μάτια. Εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα της κοιτάζοντας τα πόδια της. Ένιωθε λες και κάποιος την είχε χαστουκισι βαριά στο πρόσωπο. Όλα της φαίνονταν τόσο ξένα. Τίποτα δε θύμιζε την κατάσταση που επικρατούσε στο δωμάτιο πριν μισή ώρα.
"Θα πάω στης Αλίκης αποψε" του ειπε ψιθυριστά. Ο Μάνος έτριψε τα μάτια του κουρασμένος και απλά κούνησε το κεφάλι του. Δεν ήθελε να αντιμετωπίσει τις συναισθηματικές επιπτώσεις του χωρισμού . Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που δεν ήθελε να μπλέκει με σχεσεις.
Η Αλεξάνδρα αφού άλλαξε, πήρε μερικά βιβλία που θα χρειαζόταν το επόμενο πρωί για τη σχολή και έφυγε χωρίς να χαιρετήσει.
Μετά από λίγη ώρα και ο Μάνος κουρασμένος από όσα έγιναν εκείνο το βράδυ πήγε για ύπνο χωρίς όμως να καταφέρει να κοιμηθεί αφού το μυαλό του έπαιζε ξανά και ξανά τις τελευταίες σκηνές.