Όπως Παλιά

Νέα αρχή

Είδε τον Μάνο που την περίμενε στην γέφυρα.. Κρατούσε τα χερια του μέσα στις τσέπες του παλτού του ενω το πρόσωπό του το στόλιζε ένα τεράστιο χαμόγελο. Το ίδιο χαμόγελο που υπήρχε και στο πρόσωπο της Αλεξάνδρας. Αυτή ήταν η αποτύπωση της ευτυχίας που ένιωθε μέσα της. Επιτέλους μετά απο τόσα σκαμπανεβάσματα θα ήταν μαζί. Τέρμα ο Λουκάς, τέρμα τα ψέματα, τέρμα τα παιχνίδια, τέρμα το κρυφτό. Επιτέλους ένιωθε ελεύθερη. Όταν του είπε πως δεν τον ήθελε κοντά της πια, ένιωσε ένα μεγάλο βάρος να φεύγει απο την καρδιά της. Άδικα ανησυχούσε για το πως θα το έπαιρνε. Ναι, είχε ξεσπάσει άσχημα αλλά αυτό ήταν φυσιολογικό. Δε περίμενε να τον δει να γελά. Βέβαια και δεν περίμενε και την έκρηξη θυμού που είχε αλλά δεν ήθελε να το σκέφτεται πια. Θα τα άφηνε όλα πίσω. Το μόνο που μετρούσε ήταν το μέλλον και αυτό βρισκόταν ακριβώς μπροστά της.

Όταν έφτασε δίπλα του τον αγκάλιασε και εισέπνευσε το άρωμά του. Δεν μύριζε απλά σαν μια κοινή κολόνια. Μύριζε κάτι ξεχωριστό : οικειότητα, ευτυχία, στοργή, αφοσίωση,αγάπη. Όλα αυτά που ήθελε να νιώσει και που ποτέ δεν κατάφερε κανείς άλλος να της τα προσφέρει. Όπως κάποιες φορές δένεσαι με ένα αντικείμενο και δε θες να το πετάξεις όσο φθαρμένο και να είναι και ακόμα και αν κάνεις το λάθος να το αλλάξεις με ένα άλλο, πιο καινούργιο, πιο αστραφτερό, όταν καταλάβεις το σφάλμα σου συνειδητοποιείς ότι δεν έπρεπε να το αλλάξεις ποτέ. Γιατί μόνο όταν το χάσεις καταλαβαίνεις πως μόνο αυτό είναι φτιαγμένο για σένα.

Το ίδιο και με την αγάπη του Μάνου. Η Αλεξάνδρα έκανε το λάθος να την χάσει μέσα απο τα χέρια της και μόνο τότε κατάλαβε ότι δε θα μπορούσε να υπάρξει κανείς άλλος σαν τον Μάνο. Κανείς με τόση υπομονή. Κανείς με τόσο μεγάλη καρδιά ικανή να την συγχωρέσει ακόμη και ύστερα απο τον πόνο που του είχε προκαλέσει. Κανείς που θα την αγαπούσε ως το τέλος τόσο δυνατά όσο και την πρώτη φορά.

Στην αγκαλιά του ένιωθε πως επέστρεφε και πάλι σπίτι μετά απο ένα μακρινό ταξίδι. Ένα ταξίδι σε μακρινές χώρες και άγνωστους τόπους . Και παρότι στην αρχή ξεγελάστηκε απο το καινούργιο και το μυστήριο που βρισκόταν μπροστά της, δε θα άλλαζε με τίποτα στον κόσμο την γαλήνη που ένιωθε όταν βρισκόταν στην αγκαλιά του. Γιατί για αυτήν ήταν σαν να είχε πάει στην κόλαση και τώρα να επέστρεφε στον παράδεισο.

"Δε μπορούσα να το πιστέψω όταν μου είπες ότι όλα τελείωσαν. Ακόμα μου φαίνεται σαν όνειρο" είπε ο Μάνος ενω της χάιδευε τα μαλλιά.