killer melody » ji min ✅

no,i'm insane» 2

*Medyadaki şarkı notalarla ilgili olan şarkı olduğu için, dinlemenizi tavsiye ediyorum.Iyi okumalar!*

Sıcak bir bahar günü, şeffaf bir sis ile başlayan uyuşuk gecenin renksiz gölgeleri altında sanki yavaş yavaş eriyor, dumanlaşıyordu. Dışarıdaki usul hava, bir nisan yağmuru gibi Yun'un uzun kirpiklerini kırpıştırmasına neden oluyordu.

Gözlerine temas eden ışıltılı güneş huzmelerini engellemek için deri çantasından siyah yuvarlak gözlüklerini çıkardı genç kız, böylece hem gözlerini hem de yüzündeki morlukları da bir nebze olsun kapatabilirdi.

Bugün de her zamanki gibi diğer günlerin saydam bir yansıması gibiydi. Kendini kabadayı sanan zengin züppe kızlar tarafından sıkıştırılmış, yadsınamaz derecede hırpalanmıştı.

Yüzü yanıyordu ve saç diplerindeki keskin sızı nefes alışverişini zorlaştırıyordu. Yüzü eski şekerleşmiş şuruplar kadar donuktu. Fersizdi, katıydı ve soğuktu.

Göğsüne binlerce iğne ucu saplanıyordu, fakat o halinden memnundu.Asla kendinden taviz vermeyecekti.

Yaşıtları bulundukları topluluğun rengini alma peşinde koşuyor, fakat her geçen gün kendi öz, toy ruhlarının biraz daha çamura bulunmasına göz yumuyorlardı.

Yun'un dışlanma nedeni de tam olarak buydu.

Bütün insanlar canlı renklerin ışığının peşindeyken, o sadece siyahtı. Diğer insanlar birbirlerinin renkli yansımasıyken onun ruhu sömürücü siyahtı. Yüzüne vurulan hiçbir darbe, dudağından akan kırmızılık veya morluklar, siyahına işleyemezdi.

Bu onun ikliminde yoktu.

Akşam olmasına rağmen güneş gözlüğü taktığı için insanların delici ve alaycı bakışlarını üzerinde hissedebiliyordu.

Acıyla gülümsedi genç kız.

Kesinlikle, bütün insanlığı hedef alan anti gruplar olsaydı,katılmak için bir saniye bile gecikmezdi.

Yun cani değildi, kötü biri hiç değildi. Sadece, canı yanmıştı.
Ruhunu saran kasvetli havanın etkisiyle çantasından eski, kenarları buruşmuş sepya fotoğrafı çıkardı ve fotoğraf karesinde göz gezindirdi.

Babasıyla olan son fotoğrafıydı bu, bu yüzdendi, insanlara olan nefreti.

Acışan göz kapaklarını kapatıp dudaklarını bir ip gibi gerginleştirdi.

Ağlamamalıydı.

Titrek parmaklarını babasının donuk yüzü üzerinde gezindirdi.Basit bir fotoğraf karesi olmasına rağmen, babasının anlamla bakan gözleri suskunlaşan bedeninin çıplak ruhu gibiydi.

Zaten öyle değil miydi?

Fotoğrafa yansıyan görüntü ne kadar dışımıza ait olursa olsun, özel olan o suskunluktaki sihir, bakışlardı.

Bir görüşte anlaşılmaz mıydı fotoğraftan o anın hikayesi?

Bir bakışta düşerdi bir iç yankı, dipsiz kuyu gözlerimizden, dudak kıvrımlarımızdaki kıvılcımdan.

O an kalbinde bir sızı hissetti Yun,babasına olan özlemi bu fotoğraf karesi gibiydi işte.

Ölümsüzdü.

Kalbindeki lodos uğuldarken bütün iliklerinde, inatçı bir rüzgar gibi; dayanamayıp oturduğu yerden kalktı ve hızla dur butonuna basıp otobüsten indi.

Ruh haline tezat olan sıcak hava akımı yüzüne çarparken evine giden uzun caddede yorgunca yürüdü.Bacakları bir örsle dövülüyor gibiydi, ve ayağındaki küçük ayakkabılar topuklarına vurmaya başlamıştı.

Bir süre inleyerek yürüdükten sonra dayanamayıp kenarda gördüğü banka kendini attı. Hemen yanı başında bir çöp konteynırı olsa da umursamamıştı, en az bir çöp konteynırı kadar vasat bir görünümde olduğundan emindi.

Ayaklarını ileriye doğru uzatıp bedenindeki yorgunluğu hazmetmeye çalışırken ayağının dibindeki notaların yazılı olduğu beyaz kâğıt dikkatini çekti.

Daha önce müzik bölümünde olduğu için nota ve ezgilerle arası iyi sayılırdı.Belinin ağrısını umursamadan eğilip yerdeki kağıda uzandı.

Siyah çerçeveli gözlüklerini çıkarıp notaları biraz okuduğunda hangi şarkıya ait olduğunu kestirebilmişti.

Bu şarkıyı kendisi de severek dinlerdi.

Yun beyaz kağıdın arkasını çevirdiğinde şarkının sözlerinin olduğunu farketti.Bazı cümlelerin çizilmiş ve yıldız konulmuştu.

*korkunç bir hata yapıldı.*

*eğer bilseydin benim acının kendisi olduğumu; sadık oklarınla tekrar iktidara gelebilirdin.*

*ama bu senin, bir zamanlar kızgınlaştırdığın bu kötü adamın, elinde tuttuğu özel bir ölüm şimdi.*

*ve şimdi kesinlikle yalnız kalacaksın.*

*Lalalalala*

Yun meşrep bir alayla nota kağıdını sertçe buruşturdu ve oturduğu banktan yavaşça doğruldu.

Şarkı sözlerinin değiştirilmiş olmasına bir anlam verememişti.

Elindeki kağıdı atmak için yeşil çöp konteynırının kapağını kaldırdı ve nota kağıdını aşağı doğru fırlattı.

O sırada diğer elinden düşen babasının fotoğrafı dudaklarından acı bir feryat dökülmesine neden olurken konteynıra doğru eğildi.

Karanlık olduğu için hiçbir şey göremiyordu.

Gözlerinden akan yaşlara engel olamayıp poşetleri yokladı, fakat görünmüyordu.

Yaklaşık beş dakikalık arama sonucunda babasının fotoğrafının kenara sıkışmış olduğunu farketti.

Son bir gayretle daha da yeşil cisme eğilirken kafasında hissettiği acıyla kendini bir anda konteynırın içinde buldu.

Bilinci hızla giderken tek gördüğü kahve saçlı bir adamdı.