İSTANBULLU

5

Büşranın abisinin cenazesi kalkıcaktı bugün bizde ona destek olmak için gittik tabuttan çıkardıklarında kanım donmuştu yine o feryat sesleri...

Büşraya baktım o da donup kalmıştı ve gözünden oluk oluk yaşlar akıyodu hiç dokunmadım ne desemde fayda etmiyecekti çünkü. daha fazla dayanamıyacaktım büşrayıda damlayıda aldım bizim eve götürdüm

Kafasını dağıtmak için film açtım ama işe yaramadı birden ayağa kalktı kendini banyoya kilitledi ve yine ağlamaya basladı çok olmadan onu ordan çıkarmayı başardık sonra babası geldi ve onu aldı

Artık babaannesinde yaşıyacalardı biz yine damlayla tek kaldık biraz konuştuk kendimizi teselli ettik

Büşra okula gelmiyordu başka bir okulda okuyodu artık onun derdinden bir türlü kendi sorunlarımla uğraşamıyodum eve geldim kapıyı açtım bir çevirişte açıldı ama çıkarken kilitlemiştim başta girmekle girmemek arasında kaldım sonra direkt içeri daldım önce odama baktım herşey yerli yerindeydi salondan bir sey duydum ve kapıya doğru yaklaştım 1,2,3 ve ........

Baba senmiydin ya ödümü kopardın normalde babamın işte olması lazımdı ne oldu baba niye evdesin dedim babamda işten çıktım başka yerlere başvurdum ama hala birşey çıkmadı dedi babam işsizdi sanırım kötü günler bizi bekliyordu kafamda durmak bilmeyen ,cevabı olmayan sorular kesin artık susun susun.........

Yatağıma girdim ve yorganı kafama kadar çektim işsizlik normal birşeydi ama içimden bir ses kötü şeyler olacağını söylüyordu kulaklarım yanmaya başladı yine durmuyordu kalktım ve elimi yüzümü yıkadım yine olmadı geçmedi yeniden odama gittim uyumaya çalıştım gerisini hatırlamıyorum

Uyandığımda akşam olmuştu herkez salondaydı annem günaydın prenses akşam oldu hiç kalkmasaydın dedi normalde öf istediğim kadar uyurum ne karışıyosunuz ya derdim ama sadece gülümsedim ve oturdum çünkü korkuyodum onları kaybetmekten yarın ne olacağımızı bilemeyiz bir yerde okumuştum sevdiğiniz kişileri sevdiğinizi ona sık sık hatırlatın onu özel hissettirin çünkü yarın ne olacağımız belli değil tam böyle değildi aslında ama bu kadarını hatırlıyorum

İçimden güldüm sanırım dışarıyada yansıtmıştım bunu ablamın bana " iyimisin sen" bakışını attığında fark ettim bugün çok kötü şeyler yaşamıştım niye güldüğümü bilmiyorum

Uyuduğum için çok acıkmıştım haliyle mutfağa gittim annem yemek yapmamıştı annemin yanına gittim yemek yokmu dedim annemde onu babana sor birşey getirmiyoki ne yapayım dedi kulaklarımdan yine sıcaklık hissettim babamda para yok napiyim dedi " para yok " babam para yok demişti uzun zamandır duymadğım bir kelime doğru ya babam iflas etmişti hani artık çok paramız olmıyacaktı ama bu kadarınıda tahmin etnemiştim

Annem kahvaltılık hazırlıyımmı kızım dedi yok istemiyorum dedim ve odama geçtim yüzümde hiçbir mimik yoktu öylece duruyordum ve beklediğim an gözyaşlarım bende ne zaman gelicekler diyodum çesme gibi akıyodu elimle sildim ama yetişemiyordum yatağıma girdim ve uyudum o kadar çok ağladımki yastığım hep ıslanmıştı neden dedim neden neden tamam çok bencil bir kızdım çok havalıydım ama düzeldim "h" harfinin yanından bile geçmiyordum başıma daha kötü birşey gelmez heralde dedim ve gözlerimi kapattım

Kendimi beşiktaştaki evimizde hayal ettim o mütiş manzarası gözümde canlandı ne kadarda özlemişim

hiç aklıma gelmezdi birşeyleri özliyeceğim ama özlüyordum.........