İSTANBULLU

8

Artık babam yoktu ve annemde. Bir ay içinde o kadar çok şey değiştiki babamın ölümünden sonra annem intihar etti bunu nasıl yaptıki ? nasıl bizi nasıl bırakabildi ? anlayamıyorum bir anne 4 çocuğunu -bide babasız-nasıl bırakabilirdi ?

Ne annemiz vardı nede babamız bizi kimse almassa yetimhanede kalacaktık asla orda kalmam gerekirse ölürüm ama yinede kalmam.

Anneminde babamında bir sürü akrabası vardı ama bizi istiyen kimse yoktu. Sanki biz çok istiyoruzda abim ablam var benim bide küçük kardeşim biz başımızın çaresine bakarız. Ama nasıl ?

Kardeşim sürekli annem nerde babam nerde diye ağlayıp duruyordu. Bişi diyemiyoduk. Sabah olmuştu kardeşim benimle yatiyodu. Ben öyle istiyordum o yanımda olmayınca nefes alamıyordum çünkü. Onun acısını çok daha iyi biliyorum daha 5 yaşında annesiz ve babasız.

Kapı çaldı. Kimdi acaba yoksa bizi yetimhaneye götürmeyemi geldiler. Hayır olamaz. Hemen abimi ve ablamı uyandırdım o kadar paniktimki ellerim o kadar titriyoduki küçük kardeşim sesi titreyerek abla noldu niye korkuyosun dedi. O daha fazla korkmasındiye gülümsedim yok bişi ablacım korkma sen.

Abim kapiya doğru yöneldi bende hemen arkasından gittim.Kapıyı açtı gelen yengem ve amcam. Amcamlar Ankarada oturuyorlar ve çok zenginler çocuklarıda yok çünkü olmuyodu nedenini bilmiyorum. Onları görünce çok mutlu oldum ve sarıldım

Nasılsınız canım. İyiyiz işte iyi olmaya çalışıyoruz. Küçük kardeşim yengemi ve amcamı çok seviyodu tabi onlarda sürekli bize hediye alıyolardı tabi ben önemsemiyodum zaten zengindik.artık değil.

Biraz konuştuktan sonra.bakın çocuklar akrabalardan kimse sizi almadı bu yüzden yetimhaneye gitmeniz gerek. bunu duyunca deliye döndün zenginsiniz bizi niye almıyosunuzki buraya kadar bunları söylemek için mi geldiniz. Tam bunları söyliyecekken amcam ve biz sizi almaya kara verdik dedi.önce çok mutlu olduk kendim için değil en çokta kardeşim içindi.

Ankaraya taşınıcaktık itiraz edemezdik. Abime baktım hiçbir tepkisi yoktu geldiklerinden beri hiç şekli değişmedi. Yapacak bişi yoktu.

Ablamla eşyalarımızı toplamak için odamıza gittik. Çok elbisemiz yoktu zaten. Eşyalarıda satıcaktık heralde. Gördükçe çok kötü oluyorum zaten. Heryerde annem ve babamla geçirdiğmiz anıları görüyordum

İstanbuldan nefret ediyorum biran önce gitmek istiyordum.

Herşey hazırdı kimseye haber vermedim mahalledeki arkadaşlarımız ve komşularımızla vedalaştık gözyaşlarıyla. Ve uçağa bindik. Gidiyoruz işte Ankaraya.......