The first Hungergames (Dutch)

1

Koud.

Ik voel me koud en leeg.

Nergens anders kan ik aan denken. Sinds mijn vader is overleden voel ik me zo.

Ik voelde het aankomen.

Op een of andere manier.

De bommen vallen en ze komen snel achter elkaar. Ik hoor gegil van de straat komen en de hele wereld schud. Mijn hele huis trilt en gaat op en neer. Het lijkt wel een aardbeving, maar het raakt me niet, alles gaat langs me heen. Ik ben ze kwijt. Iedereen. Voor altijd. Ik ben doordrongen door het lege gevoel, maar ik weet dat ik in actie moet komen. De enige die ik nog heb is mijn broertje. Ik schuif langzaam van mijn stoel af en voel de koude wind langs mijn benen strijken als ik naar buiten loop. Iedereen is in rep en roer. Dan dringt de waarheid tot me door. Mijn moeder komt niet meer terug, ze heeft ons in de steek gelaten! Ik moet voor mijn broertje zorgen, ik heb geen andere keus! Een golf van woede overstroomt me. Hoe kan mijn moeder me dit aan doen? Papa liet ze vechten, tegen het Capitool en zelf vlucht ze en laat ze Hayden bij mij achter!? Hayden! Ik schrik van mijn gedachtes. Waar is hij eigenlijk? Ik kijk wild in het rond of ik hem ergens zie lopen. Nou ja, waggelen eigenlijk.

'Ga weg meisje! Vlucht!' gilt een oudere man naar me. Zijn grijze haar zit vol met gruis en zijn kleren zijn ook vies geworden. Waarschijnlijk van alle troep die van de kapotte huizen af komt. Ik kom weer bij mijn positieven. Ik moet vluchten zoal hij zegt! Kort daarna kijk ik nog even naar hem en dan zie ik een kogel zijn buik in vliegen. Het bloed versprijd zich snel over zijn witte shirt. Ik wil in eerste instantie naar hem toe rennen, maar ik weet dat dat geen zin heeft. Hij is al verloren. Dan weet ik dat ik snel naar binnen moet gaan. Ik moet Hayden vinden!

'Hayden! Hayden!' roep ik terwijl ik het huis in ga. Ik kijk in de kast, waar hij niet is en dan in zijn bed. Daar is hij ook niet. Het zweet breekt bij me uit, waar kan hij zijn? Dan ga ik mijn ouders kamer in. Het roept herinneringen op. Dingen waar ik nu niet aan wil denken. Ik moet erbij blijven met mijn hoofd. Ik haal eens diep adem. Kom op je kan het, zeg ik tegen mezelf. Ik duik op de grond als ik een nieuwe bom hoor vallen. De bom blaast een groot deel van de omgeving op, maar is nog niet in de buurt van ons huis gekomen. Dan zie ik twee waterige grote blauwe ogen schitteren.

Hayden!' roep ik opgelucht en ik begin je huilen.

'Mama?' mompelt hij zielig. Dan breek ik helemaal. Met schokken komen de tranen naar buiten. Hayden komt onder het bed vandaan en ik zie zijn mooie oogjes.

'Kom maar hier Hayden. Bij mij ben je veilig' fluister ik, ook al vraag ik me af of het waar is. Opeens is het overal stil. Ik til Hayden op terwijl ik opsta. 'Wat is er nou weer aan de hand?' mompel ik. Meer tegen mezelf dan tegen Hayden. Ik loop opnieuw naar buiten en zie niemand meer op straat. 'Wat raar' fluister ik en gespannen loop ik terug naar binnen. De tv gaat gelijk aan als ik met mijn vingers knip en ook naar de zender waar het nieuws is. Hayden zet ik naast me neer op de bank. Dan komt er een mannetje in beeld. Hij ziet er uit alsof hij behoorlijk de weg kwijt is met zijn kleren met teveel kleuren.

'Hallo allemaal!' roept hij vrolijk. 'De Donkere dagen zijn voorbij, jullie hebben je over gegeven!' Dan begint hij heel hard te lachen. Apart... 'Maar we hebben het erover gehad' gaat hij door. 'Morgen, moet iedereen van elk District op zijn eigen dorpsplein komen. Op je eigen plein, ik herhaal je eigen plein. De poorten tussen alle districten worden gesloten dus ga maar gouw naar je eigen district terug. Als jullie dat niet doen volgen er maatregelen. Iedereen moet aanwezig zijn. Iedereen!' roept hij nog een keer, alsof ik het nou nog niet genoeg heb gehoord. 'Daar krijgen jullie uitleg over wat er gaat gebeuren. Ik zeg, bereid je voor!' Ik kijk met open mond naar de tv, wat is dit nou weer? 'Slaap lekker!' roept hij weer, te vrolijk. Vaag... Ik zet de tv uit en ga naar mijn kamer. Samen met Hayden. Ik ga in mijn bed liggen en leg Hayden naast me. Het is midden op de dag maar ik heb toch niks te doen, behalve depressief zijn. En als ik slaap heb ik daar geen last van. Ik val na een tijdje woelen in slaap. Maar er zijn een paar dingen waar ik steeds door achtervolgt word. Papa, mijn moeder en wat er morgen gaat gebeuren.

Ik heb er geen goed gevoel over.

Het kan niet goed zijn.