The first Hungergames (Dutch)

6

Vermoeid open ik mijn ogen
De eerste seconden weet ik niet waar ik ben
Mijn hart zit niet vol met steken
Mijn lichaam doet geen pijn
Dan dringt het allemaal weer tot me door en begint de pijn. Ik moet meedoen aan de spelen en zal mijn broertje waarschijnlijk nooit meer zien. Gisteren was ik nog wel vol met hoop, maar die is nu wel een beetje weggevloeid. Ik geloof er niet meer in. Hoe zou ik dit nou moeten winnen...

Gisteren, nadat ik afscheid had genomen van Lylee bracht Drewsom me naar de trein. ik heb wel vaker in de trein gezeten, maar het was nog nooit zo deprimerend als het nu is. Overal waar ik kijk zijn kapotte huizen, omgevallen bomen en kraters van ingeslagen bommen. Het is een wonder dat deze trein nog kan rijden en het spoor niet kapot is. Maar blijkbaar is het spoor zo ontworpen dat het er tegen kan. Ik heb op een treinbank geslapen, omdat er geen normale bedden in deze trein zijn. Dit is ook de trein waarmee je naar andere districten kan en meestal gaan we niet zo ver. Als we al naar een ander district gaan. Meestal ga je maar twee districten verder, als je al naar een ander district wilt. Maar het is nooit echt nodig, alles wat we nodig hadden was in ons eigen district. Nu gaan we blijkbaar naar het Capitool. Dat heeft die sukkel van een Drewsom me gisteren nog verteld. Het viel me al mee dat er woorden uit zijn mond kwamen. Ik kom voorzichtig overeind, maar als ik dat doe voel ik al mijn spieren samentrekken van de pijn en ik hoor een bot of zo iets knakken. Aw fuck, waarom moest ik hier ook slapen, het is hier toch niet voor ontworpen? Het is ook nog hartstikke vies, iedereen zit hier altijd met zijn gore reet op. Dan voel ik me echt ontzettend dom, waar klaag ik nou om? Drewsom zit als een of andere griezel naar me te loeren als ik opsta.
'Valt er wat te zien?' snauw ik. Er komt geen antwoord, dat had ik eigenlijk ook wel verwacht. Zuchtend stap ik op de grond, trek ik mijn shirt recht en loop ik een stukje door de trein. Drewsom houd me nauw in de gaten, net alsof ik in de gevangenis zit. Maar dat zit ik misschien ook wel, daar kan dit mee vergeleken worden. Het enige verschil is dat ik niks gedaan heb waarom ik hier ben. Het enige was dat mijn naam getrokken werd.

'Hey dude' zegt Mason als ik langs de bank loop waar hij op zit. Ik haal mijn wenkbrauwen op. "Dude?" serieus? Ik geef een kort knikje aan hem, maar daar neemt hij geen genoegen mee. Hij staat op van zijn bank en komt naast me lopen. Het past nauwelijks aangezien het trein pad niet zo breed is, maar hij blijft stug naast me lopen. Dan zijn we bij het einde van de coupé. Ik wil de deur openen, maar als ik mijn hand op de deurklink leg staat Drewsom opeens razendsnel achter me en hij trekt mijn hand van de deurklink af. Ik ben te verbaast om te reageren. Mason niet. 

'Doe even normaal kerel!' roept hij. 'Wat is jou probleem zeg? Heeft je moeder je nooit geleerd dat je niet zomaar aan meisjes  mag zitten?' Drewsom kijkt Mason met een verbaasde blik aan. Mason slaat een arm om me heen en trekt me langs Drewsom die met de nog steeds verbaasde blik achter blijft. Opgelucht haal ik adem. Ik word echt een beetje gek van die vent.

'Heeft je moeder je nooit geleerd dat je niet zomaar aan meisjes mag zitten?' Herhaal ik met een kleine glimlach op mijn lippen tegen Mason. Eerst reageert hij niet en denk ik dat hij beledigd is, maar dat is hij gelukkig niet. Dat laat hij merken als hij schaterend begint te lachen. Ik lach met hem mee, want eigenlijk heb ik ook niks beters te doen. 
Mijn lach veranderd in een glimlach
Mijn glimlach in een grimas
Want dan weet ik weer waarom ik hier ben
Het is niet om te lachen
Totaal niet