The first Hungergames (Dutch)

2

Ik open mijn ogen en ik hoor helemaal niks.

Stilte.

Ik zucht opgelucht.

Ze zijn opgehouden met bombarderen. Als ik naast me kijk is Hayden weg.

'Hayden?' fluister ik. Ik doe de deur open en loop de huiskamer in. Dan haal ik opgelucht adem. Het beknelde gevoel verdwijnt meteen. Hayden zit kraaiend op de bank tv te kijken.

'Foei Hayden' zeg ik met een glimlach. Ik ben opgelucht dat hij hier gewoon op de bank zit en niet naar buiten is gelopen. Dan had ik hem weer kunnen zoeken. Dan komt die rare man van gister weer op de tv. Zijn helderblauwe ogen kijken me recht aan door de tv. Ik krijg er de kriebels van. Door hem te zien herinner ik me alles van de afgelopen dagen weer. Het is net alsof een kogel mijn hart doordringt, elke keer dat ik me weer iets nieuws herinner. Papa is dood, mijn maag draait om. Over mijn moeder wil ik niet eens meer nadenken. Ik bijt op mijn lip om mijn tranen tegen te houden. Ik moet Hayden beschermen, en daarbij kan ik geen tranen gebruiken. De gestoorde man praat nog verder wat onzin en ik luister al niet meer. Hayden luistert aandachtig. Niet dat ik denk dat hij er iets van begrijpt. ik loop door de kleine kamer naar de grote keuken. Ons huis is heel groot, alleen de huiskamer is klein. Dat maakte het altijd heel knus en gezellig. Nu niet, er heerst een kilte in het huis. Alles voelt koud aan er zijn te veel herinneringen. De schilderijen die ik samen met papa heb gemaakt, het blauwe kastje met vlinders erop dat ik met mijn moeder heb geschilderd. Alles wat me een paar dagen geleden vrolijk had gemaakt, maakt me nu verdrietig. Ik trek de koelkast open en haal er ons laatste eten uit. Ik maak het klaar en het enige wat ik kan hopen dat er op het plein gaat gebeuren is dat we eten krijgen. Vol goede moed maak ik het eten klaar. Als het gemaakt is ga ik terug naar Hayden. Hij kijkt met grote ogen naar de tv en wijst er indringend naar.

'Wat is er Hayden?' vraag ik.

'D-d-d...' weet hij uit te brengen. Hayden is vier jaar maar kan nog niet praten. Het is allemaal heel raar, maar ik ben eraan gewend en voor mij is het gewoon normaal. Ik kijk samen nog even met Hayden tv en de man verteld nog meer onzin. Na een tijdje wil ik de tv net uitzetten maar dan meld hij dat we mooie kleding aan moeten doen en over een kwartiertje op het plein bijeen moeten komen. Hij herhaalt nog een keer dat we verplicht zijn te komen. Ik zucht geërgerd. Dat hebben we nou wel gehoord.

'Kom op Hayden' zeg ik, 'we gaan ons mooi aankleden' Hayden wappert blij met zijn handjes boven zijn hoofd waardoor ik in de lach schiet. 'Kom op jochie' zeg ik terwijl ik Hayden aan zijn handje pak. Samen lopen we naar mijn kamer. Ik trek wat kleding uit de kast en bemoei me niet met het 'er mooi uit zien' van die man. Ik zie er volgens hem vast mooi uit als ik een paarse bloes met roze bloemetjes aandoe en een gifgroene broek eronder. Ik dacht het niet. Ik trek een rood vest aan met een spijkerbroek. Voor mij is dat gewoon goed. Hayden doe ik een bloes en een spijkerbroek aan. Dan loop ik met Hayden op mijn arm het huis uit. Onderweg naar het plein vraag ik me af wat Lylee aan zou hebben. Als ze tenminste nog leeft, suist door mijn hoofd. Die gedachte druk ik weg. Vast wel, waarom zal ze dood zijn. Hayden is de hele weg naar het plein stil. Hij beweegt zelfs nauwelijks, alsof hij weet dat er iets gaat gebeuren. Er hangt gewoon onrust in de lucht, en ook ik kan geen goed gevoel ervan krijgen. Wat zou er allemaal gaan gebeuren? De warme lucht suist langs ons als ik begin te rennen. Ik ben bang te laat te komen en een probleem te hebben. Niet dat ik me normaal veel van regels aan trek, maar op dit moment voel ik dat ik beter kan gehoorzamen. Hayden heb ik over mijn schouder gehangen en ik voel dat hij in mijn nek kwijt. Op een normale dag zou ik boos op hem zijn geworden.

Maar dit is geen normale dag.

Dit is alles behalve normaal.

Er is iets goed mis.

Alleen weet ik nog niet wat.

De angst beneemt me de adem.

En ik kan niet benoemen waarom.