The first Hungergames (Dutch)

3

Mijn adem stokt.

Waarom zijn er zo weinig mensen?

Zijn er echt zo veel doden?

Ik zie mijn beste vriendin Lylee staan met haar twee zusjes op het plein. De druk op mijn borst neemt een beetje af. Gelukkig Lylee leeft nog. Ik loop naar ze toe en zet Hayden op de grond. Hij waggelt vrolijk naar Fay en May, de twee zusjes van Lylee. Ze zijn er tweeling van 7 jaar. Lylee staart met een lege blik voor zich uit. Ik weet het al zonder het te vragen, haar ouders zijn dood. Ik kijk haar medelevend aan. Sorry, mime ik naar haar. May trekt aan Lylee's broek, maar ze besteed er geen aandacht aan.

'Waar zijn pappie en mammie Lylluuu?' Vraagt ze. Ik kijk haar geschrokken aan, heeft ze het ze niet verteld? Ze schud van nee. Verder doet ze niks.

'Ze zijn even weg maar ze komen straks vast wel weer terug,' vertel ik ze. Ze stoppen met aan Lylee trekken en gaan met Hayden spelen. Er komt een man op het podium die ook al rare kleren aan heeft. Hij heeft een oranje hoge hoed op met stippen erop, een geel overhemd met een blauwe strik en een lichtblauwe broek. Hij doet me een beetje aan een clown denken, alleen is er niks grappig aan hem. Hij begint met zich voorstellen.

'Ik heet Gabriel!' Roept hij vrolijk. de menigte kijkt verveeld, geïrriteerd en kwaad naar hem. De mensen zijn allemaal verdrietig door de vele doden en nu gaat hij hier een beetje vrolijk op een neer springen.  'Jullie weten dat de oorlog voorbij is en wij gewonnen hebben! Het Capitool! Het beste wat er ooit is geweest. Maar nu komt er een spel waar alle kinderen van 12 tot en met 18 aan mee kan doen!' Uit het publiek klinkt een verontwaardigd gemompel. Waarom alleen zij? 'Maar wees niet getreurd mensen. Het is te volgen op tv en jullie kunnen de mensen die meedoen sponseren voor een klein bedrag. Uit elk district worden er 2 kinderen gekozen, één jongen en één meisje. We hebben al jullie namen in een pot gedaan en jullie zitten er allemaal één keer in. Jullie kunnen nu vanuit jullie mooie stad naar een mooi filmpje kijken over onze mooie hoofdstad' gilt hij als een klein blij kind. Mooie stad? Alles is gebombardeerd, er is bijna niks meer van over! Het scherm flitst aan en er komt een stad in beeld. Het Capitool. Het ziet er heel futuristisch uit. Allemaal hoge witte, roze en gele gebouwen. Er zijn ook een paar blauwe. Dan komen er een paar mensen in beeld. Allemaal in vrolijke rare kleding. Net zoals die man op tv droeg en Gabriel draagt. Ik ken het Capitool van vroeger, maar dat zag er niet zo uit. Hoe hebben ze dat veranderd in twee weken?! Alles is veranderd sinds papa dood is, hij zal dit allemaal nooit meer zien... Ik slik de brok in mijn keel weg. Het filmpje is af en de man op het podium staat vrolijk op en neer te springen.

'Vinden jullie dit niet ook zo fantastisch!' Gilt hij. We worden allemaal gedwongen in rijen te gaan staan. Alle meisjes aan de ene kant van 12 tot 18 jaar en de jongens met die leeftijd aan de andere kant. De ouders en jongere kinderen gaan naar achteren.

'Hayden!' Roep ik als hij meegesleurd word. Fay en May rennen achter hem aan en pakken hem vast. 'We passen we op hem' roepen ze. Ik kijk ze dankbaar aan. De man steekt zijn arm in de bol en haalt er een naam uit.

'Mason More' roept hij. 'Gefeliciteerd!' De jongen stapt blij en zelfverzekerd naar voren. 'O wat ik jullie helemaal ben vergeten te vertellen is wat het spel inhoud. Er zullen 24 kinderen gekozen worden en die moeten elkaar zien te vermoorden! Één kind komt er weer levend uit!' Gilt hij vrolijk. 'Prachtig hè!' Het gezicht van de jongen betrekt en de menigte word helemaal stil. Je kan een speld horen vallen. De stemming slaat totaal om. Niemand had sowieso al zin in een spelletje maar al helemaal niet in zoiets wreeds als dit! Nee! Neee! Neeee! schiet door mijn hoofd. Dat kan niet! Hij gaat gelijk met de volgende stem verder. Die voor de meisjes. Ik ben helemaal hysterisch van het idee alleen al van dit spel. Gabriel pakt een blaadje uit de kom en vouwt het open. Het zweet breekt me uit en ik begin te trillen. Het zal wel heel standaard zijn als ik het zou zijn, dat kan gewoon niet, het kan niet zo zijn.

De man opent zijn mond en er rolt een naam uit.

'Lisette Rowden' roept hij. Mijn hart stopt met kloppen. Al het leven word uit mij gezogen. Lylee pakt mijn hand vast en aait er geruststellend over om me te troosten. Dat heeft totaal geen zin! Ik moet meedoen aan dat belachelijke spel! Hayden, wat komt er van hem terecht? Straks is hij helemaal alleen en en en... Ik snap niet eens waar die man het nou helemaal over had! Mensen vermoorden? Daar ga je de gevangenis voor in! Ik begin helemaal te trillen. Ik zet voorzichtig een stap naar voren en de menigte deinst opzij om mij er langs te laten. Dan denk ik weer aan Hayden. Wat moet ik nou doen? 

'Ik zorg voor Hayden' fluistert ze, 'ga nou maar.' Ze geeft me een duwtje in mijn rug. Nog een beetje opgelucht haal ik adem. Hayden zal ten minste niet alleen zijn. Ik zet voorzichtige stappen naar het podium en loop daar de trap op. Van de zenuwen stap ik mis en val ik bijna van de trap af, maar een man in een wit pak houd me op tijd tegen en duwt me vooruit.

'Dit zijn de tributen van de eerste Hongerspelen!' Roept de man blij. 'Gefeliciteerd, en mogen de kansen immer in jullie voordeel zijn.'

Hayden, is het enige wat ik kan denken.

Ik zal hem nooit meer terug zien.

Dit zal mijn dood worden.