The first Hungergames (Dutch)

4

Mijn hart.

Ik ben bang dat het stopt met kloppen.

Dit kan niet waar zijn.

Uit al die mensen word ik getrokken?

En dit is het spel wat ze bedoelen?

Mijn hart voelt alsof het opgevouwen word en dat hard uit elkaar word gerukt.

'Mason More en Lisette Rowden, volg mij maar,' zegt een man in een wit pak. Mason kijkt niet meer zo verschrikt als hij op het podium keek, misschien heeft hij zijn zelfvertrouwen terug gewonnen. Zijn bruine ogen staan al wat zelfverzekerder. 

'Wat heb je voor raar pak aan?' Vraagt hij aan de man. De man draagt een raar wit pak wat over zijn hele lichaam loopt. De man zucht en kijkt hem geïrriteerd aan en laat eerst zijn ogen over Mason's kleding gaan. Mason heeft een gewone spijkerbroek aan en een blauw shirt. Drewsom heeft daar blijkbaar niks op aan te merken. 

'Ik ben een vredesbewaker en mijn naam is Drewsom. En stel asjeblieft geen domme vragen meer.' Mason kijkt beledigt.

'Zo een domme vraag was het helemaal niet.' Sist hij. Drewsom doet alsof hij niks gehoord heeft. Ik probeer zachtjes weg te sluipen maar de vredesbewaker lijkt ogen in zijn achterhoofd te hebben. Hij grijpt me stevig bij mijn pols vast en draait mijn arm om.

'AAAUUU!!!' Stoot ik uit. Mijn gezicht trekt in een pijnlijke grimas. Wat denkt die creep wel. Dat hij me een beetje kan gaan martelen? 'Als je dit al pijn vindt doen hou je het nog geen dag uit in de arena,' zegt hij terwijl hij mij een geniepige glimlach schenkt. Mijn boze blik veranderd in een geschokte. Het kan toch nooit zó erg zijn? Hij laat mijn arm niet meer los en we lopen het burgerlijk huis in. Dat is een van de weinige dingen dat nog staat in de stad. Drewsom trekt een chagrijnig gezicht als hij bedenkt dat hij weer wat moet zeggen.

'Ik breng jullie naar jullie kamer. Dan hebben jullie een paar minuten per vriend of familielid om afscheid van ze te nemen. Daarna moeten jullie klaar zijn en dan gaan we naar de trein. Dan breng ik jullie naar het Capitool.' Het dringt niet helemaal tot me door wat hij zegt. Hij duwt een deur open en duwt Mason daar in. De deur doet hij gelijk op slot. Het bezorgt me een vreselijk gevoel in mijn maag. Vanaf nu gebeurt waarschijnlijk alles volgens hun regels en heb ik helemaal geen vrijheid. Hij opent nog een deur en duwt me erin. Ik val op de grond, in een kamertje wat me een beetje aan een knus huis doet denken. Er staan een paar stoelen en hangen wat schilderijen, verder is er niks. Als ik de grond raak geef ik geen kik. Drewsom buldert hard omdat ik op de grond lig. Mijn blik valt op een stoel. Ik pak de stoel op en smijt hem naar hem toe. Wat denkt hij wel! Drewson spert zijn donkerbruine, bijna zwarte ogen wijd open en kijkt me boos aan.

'Wat krijgen we nou?' Mompelt hij. Hij duwt de deur dicht en ik hoor hem gedempt tegen iemand praten. Ik vang een paar woorden op. Iets met 'ze is belachelijk gewelddadig, hou haar maar goed in de gaten'. Pfff... dat valt nu ook wel weer mee. Dan hoor ik niks meer en zit ik alleen in de kamer. Alleen met mijn angsten. De dingen waar ik vroeger bang voor was lijken allemaal in mijn kamer te zitten. Ik begin te trillen en maak me zo klein mogelijk. De bakstenen muren komen op me af en een koude wind dwarrelt om me heen. Ik hoor allemaal gillen en zie stervende mensen. Allemaal dingen waar ik niet aan wil denken. Dan begin ik te snikken. Een afschuwelijk geluid verlaat mijn mond. De tranen stromen over mijn gezicht en ik ben helemaal alleen in de kamer met mijn verdriet. Ik ga dit nooit overleven dit gaat me niet lukken. Ik kan helemaal niks... Dan zie ik twee waterige diepblauwe ogen in de deuropening.

Mijn wereld lijkt zich weer te openen.

Alles is weer duidelijk en de waanbeelden zijn weg.

Hayden.

Ik ga het volhouden.

Voor hem.

Hij heeft me nodig.