The first Hungergames (Dutch)

5

Hij rent op me af.

Hij springt in mijn armen.

Ik sla mijn armen om hem heen.

Heel even zijn we alleen.

Ik denk een paar seconden niet aan alle overweldigende dingen die net gebeurd zijn.

Ik kan alleen maar aan Hayden denken. Wat zal er van hem komen als ik dood ben? Dan is er niemand om voor hem te zorgen. Ik breek mijn hoofd aan allemaal gedachtes. Dingen waar ik niet aan wil denken gaan door me heen. Er komen allemaal scenario’s in me op en ik voel de angst weer. De angst die mijn hart wel uit elkaar lijkt te trekken, ik kan nog alleen maar aan pijnlijke dingen denken. De angst laat mijn hersennen branden. Ik krijg er een droge mond van en alles overweldigd me. Ik trek Hayden met moeite van me af om hem aan te kijken, want dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik hem zie, want die Gabriel, geloof ik dat hij heette, zei dat ik mee ging doen aan een spel waarin iedereen elkaar moet vermoorden. Misschien hou ik het wel even vol, ik heb namelijk wel een tijdje gesport dus ik heb wel wat conditie, maar met alleen snel rennen red ik het ook niet altijd denk ik. Ik heb het ook helemaal niet in me om iemand te vermoorden! Waarom zou ik dat doen? Niemand wil dat toch zeker? Voordat de derde wereldoorlog was was er een heel lange tijd vrede, dat hebben we allemaal io school gehad bij geschiedenis over de eerste en tweede wereldoorlog, die waren veel wreder dan deze. De oorlog duurde toen jaren, maar deze was heel kort. Waarschijnlijk omdat we nu veel betere wapens hebben, jammer genoeg. Ik kijk Hayden in zijn mooie blauwe ogen en ik begin te huilen. Ik wil niet dat hij ook mij kwijt raakt en dat ik hem nooit meer zie!

‘Hayden, ik hou van je. Vergeet dat nooit je zus houd van je.’ Ik druk hem een kus op zijn voorhoofd. Op dat moment haalt hij een bloemetje achter zijn rug vandaan. Een vergeet me nietje. Ik weet dat die in het weiland verderop groeien. Hij drukt het in mijn hand en ik kijk er vertederd naar.

‘Die zal ik altijd bij me houden Haye.’ Een glimlach breekt door op zijn gezicht. Dan zie ik Drewsom woest de deur open rukken en hij gebaart dat Hayden weg moet. Ik wil niet dat hij hem bij me weg sleurt dus ik loop zelf met hem mee naar de deur.

Als hij de deur uit is wil ik weer gaan huilen, maar ik weet dat het geen zin heeft. Ik zie hem nooit meer en mijn tranen lossen dat niet op. Dan zie ik de deur weer open gaan. Lylee komt binnen stormen en ze vliegt me in mijn armen. Ik knuffel haar stevig, veeg de tranen uit mijn ogen en laat dan zien wat ik van Hayden heb gehad. Ze doet de tas van haar rug open en haalt er een klein glazen flesje uit dat aan een ketting hangt.

‘Het is van mijn moeder geweest, maar ik wil dat jij het krijgt.’ Ze haalt de dop eraf ’dan kan je hier dat bloemetje in doen.’

‘Maar je moeder, je moeder ze is….’ Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, want op dat moment zie ik dat ze Fay en May bij zich heeft. Mijn gezicht neemt een verdrietig gezicht aan. Ze knikt.

‘Maar ik wil het aan jou geven, dus het maakt niet uit. Ik heb wel meer dingen van mijn moeder hoor,’ fluistert ze erachter aan. Ik glimlach. Dat is echt lief van haar.

‘Ik vind het heel mooi,’ fluister ik. Dan word ik weer serieus. ‘Kan jij voor Hayden zorgen?’ Vraag ik haar. Ze knikt wild.

‘Natuurlijk. Hij is een schatje en en… en…’ ze herstelt zich, ‘als jij er niet bent heeft hij niemand.’ Ik knik dankbaar. Dan beginnen May en Fay een beetje druk te doen en ze rennen door de ronde kamer heen. Ze beginnen aan de roodfluwelen gordijnen te trekken. Ik loop naar ze toe en geef ze om de beurt een knuffel. Ik kijk naar hun identieke gezichtjes, gelijke zwarte haren en gelijke kleding alleen dan in een andere kleur. Dan knuffel ik Lylee nog een keer. Mijn hand raakt verstrikt in haar lange zwarte haar. Drewsom roept dat ze moeten gaan.

En ze gaan.

Ik zie ze weggaan.

Het voelt alsof alles te ver is om bij te komen.

En eigenlijk is dat ook zo.

Want ik heb een gevoel.

Het gevoel dat ik ze nooit meer terug ga zien.

Ook al doe ik nog zo mijn best.