Dark thoughts

Part 1

Η ζώη στο χωριό ήταν αρκετά δύσκολη, αν και είχα το προνόμιο να πηγαίνω σχολείο, επειδή ήμουν κορίτσι · μόλις σχολούσαμε απο αυτό τότε ξεκινούσε η ημέρα για εμένα . Αμέσως έπρεπε να πάω πάω στα χωράφια, όπου από νωρίς το πρωι εργάζονταν τα αδέρφια μου. Εργαζομασταν μέχρι αργά. Δεν ζήσαμε ποτέ σαν παιδιά. Οι εποχές ήταν δύσκολες.

Ήταν μια συνηθισμένη ημέρα, συννεφιασμένη και κρύα, το σχολείο μόλις είχε τελειώσει, και για ακόμα μια φορά , χαιρόμουν που το άφηνα πίσω μου, αυτό το πετρίνο, ριμαγμένο κτίριο με την μία μόνο  αίθουσα με τον μαυρισμένο τοίχο, απο την ξύλοσομπα,  μου προκαλούσε ασφυξία. Ήταν ήδη τρείς η ώρα και έπρεπε  ήδη να είμαι σπίτι, αν αργήσω ακόμα μια φορά η μητέρα μου θα θυμώσει πολύ, και δεν θα έχει άδικο. Είμαι η μόνη της βόηθεια. Αν και μόλις δέκα τεσσάρων χρόνων, οι ευθύνες μου είναι πολλές στο σπίτι και στα χωράφια.στην διαδρομή για το σπίτι μου άρεσε να περπατάω αργά, χαζεύοντας τα πέτρινα σπίτια του χωριού, και τον καπνό από τις καμινάδες τους , που υψωνόταν στο γκρίζο ουράνο. Πιο πολύ από όλα, όμως μου άρεσε να χαζεύω το μεγάλο πέτρινο σπίτι , στην κορυφή του λόφου , ηταν αρκετά μακρυά από το χωριό, αλλά φαινόταν από όλη την πεδιάδα. Επιβλητικό και μεγαλοπρεπές, έκανε την φαντασία μου να οργιάζει. Ποιός κατοικούσε εκεί; Πώς ήταν  μέσα ; Καθόμουν και θαυμάζοντας το, το μυαλό μου δημιουργούσε , απίστευτες ιστορίες για δράκους και πρίγκιπες. Έτσι κάπως περνούσε η ώρα και κατέληγα πάντα αργοπορημένη. Έφτασα επιτέλους στο σπίτι. Περνώντας κάτω απο την πέτρινη καμάρα, που οδηγεί στην μικρή καταπράσινη αυλή, αρχίζω να οσφρίζομαι το άρωμα από το γιασεμί που κυριαρχούσε. Το σπίτι έιναι φτωχικό, αλλά όμορφο, μικρό με δύο δωμάτια . Στο ένα δωμάτιο ένα τεράστιο αυτοσχέδιο στρώμα, για να κοιμόμαστε εγώ και τα τρία αδέρφια μου και στο άλλο δωμάτιο,ένα ξεθωριασμένο διπλό κρεββάτι, διπλό , το κρεββάτι των γονιών μου. Είχε έναν τρίτο χώρο, στον οποίο ήταν μια μικρή κουζίνα με ξύλα και το μικρό τζάκι πλαισιωμένο με δύο σκαλιστούς ξύλινους καναπέδες και μια κουνιστή καρέκλα, την οποία είχε φτιάξει, για την μητέρα μου, ο πατέρας μου, όταν γεννήθηκε ο μεγάλος μου αδερφός, ο Κώνσταντίνος.

Πλησιάζοντας προς την είσοδο του σπιτιού άκουσα τη μητέρα μου να φωνάζει αγριεμένα
" Ασημίνα, που ήσουν πάλι πρέπει να πας στα χωράφια, οι άντρες θα έιναι έξαλλοι που καθυστέρησες πάλι να πας το φαγητό τους. Ξέρεις καλά πως θυμώνει ο πατέρας σου, όταν αργείς να πας."
" Συγγνώμη μητέρα"
" Δεν θές να ξανασυμβεί, αυτό που συνέβη την τελευταία φορά. Ξέρεις πως ο πατέρας σου έχει αλλάξει πολύ μετά τον πόλεμο, δεν είναι αυτός που ήταν. Οι φρικαλεόητες ,  που έζησε στον πόλεμο, σκλήρυναν την καρδιά του. "
" Το ξέρω μητέρα , αλλά δεν θα τον δικαιολογήσω! Ότι και αν έζησε δεν δικαιολογεί την άκαρδη συμπεριφορά του, ακόμα νιώθω τον πόνο στην πλάτη μου, δεν μου άξιζε αυτό, απλά επειδή ονειροπολούσα και άργισα να επιστρέψω! Όπως δεν άξιζαν και οι αδερφές μου να τις διώξει σε τόσο μικρή ηλικία και να τις στείλει στην πόλη, σε ξένους ανθρώπους που από καθαρή τύχη, δεν τις κακοποίησαν και τους φέρθηκαν με καλοσύνη.  Μόνο για τους γιούς του ενδιαφέρεται, εμείς τα κορίτσια είμαστε απλά βάρος "
"Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ξέρω Ασημίνα  μου πως δεν το καταλαβαίνεις αλλά με τα χρόνια ίσως το καταλάβεις. "

Είναι η πρώτη απόπειρα που κάνω ελπίζω να σας αρέσει