Dark thoughts

Part 4

Με ξύπνησε το φως, που έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα, άνοιξα διστακτικά τα μάτια μου, συνειδητοποιώντας που βρίσκομαι, ξαφνικά άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα και αμέσως άνοιξε και μπήκε μέσα η κυρία Κατερίνα, με έναν δίσκο με τσάι και φρυγανιές με μέλι. " Καημέρα, κοριτσάκι μου". Μου είπε χαμογελαστά "Πρέπει να ετοιμαστείτε το λεωφορείο φεύγει σε μία ώρα για Αθήνα, ο κύριος Τηλέμαχος, με έστειλε να σου αγοράσω εισητήριο πρωί πρωί".
" Σε δέκα λεπτά θα είμαι έτοιμη "της είπα, νευρικά.
"Μην αγχώνεσαι, παιδί μου θα σε πάει ο σοφέρ με το αυτοκίνητο , φάε πρώτα και σε μισή ώρα να σε κάτω". Με έπιασε ενθουσιασμός, πρώτη φορά θα έμπαινα σε αυτοκίνητο, καθώς στο χωριό είχαμε μόνο τα άλογα και τα γαϊδούρια, για τη μετακίνηση μας. Σηκώθηκα ενθουσιασμένη, αφού έφαγα μερικές φρυγανιές και ήπια λίγο από το τσάι και έπλυνα το πρόσωπό μου στην πορσελάνινη  λεκανίτσα, που βρισκόταν, δίπλα στην μεγάλη ξύλινη ντουλάπα του δωματίου. Το νερό ήταν ζεστό, μάλλον το έβαλε η κυρία Κατερίνα το πρωί, συνήθως το νερό στο σπίτι μου ήταν κρύο, οπότε με η αίσθηση του ζεστού νερού με ενθουσίασε. Αφού ετοιμάστηκα, κατέβηκα κάτω, όπου είδα έναν κύριο μεγάλο σε ηλικία, με μαύρη στολή να περιμένει στο σαλόνι. " Καλημέρα σας!" Είπα δειλά.
"Εσείς πρέπει να είστε η δεσποινίδα, που θα πάω στο σταθμό των λεωφορείων, σωστά;" Μου είπε με πολύ ήρεμη χροιά στη φωνή του. " Μάλιστα" είπα με το κεφάλι ελαφρώς κατεβασμένο. Την στιγμή εκείνη, μπήκε στο σαλόνι η Κυρία Κατερίνα, η οποία με απομάκρυνε διακριτιτικα σε μια γωνία και έβγαλε από την τσέπη της ένα πουγκί και μου το έβαλε στα χέρια. " Μου πε ο κύριος Τηλέμαχος να τα κρατήσεις, είναι χρήματα, για να έχεις σε περίπτωση που σου χρειαστούν. " Κυρία Κατερίνα δεν θα μπορούσα ποτέ να δεχθώ....". Πριν καταφέρω να τελειώσω την πρότασή μου, σήκωσε το χέρι της και έβαλε τον δείκτη στο στόμα μου για να με κάνει να σωπάσω. " Δεν έχεις επιλογή, ο κύριος πριν φύγει με διέταξε να τα πάρεις όπωσδήποτε." Την κοίταζα βαθιά συγκινημένη και την αγκάλιασα. " Αλήθεια, τον Τηλέμαχο δεν θα τον αποχαιρετήσω; Έφυγε έτσι;"
" Ναι κοπέλα μου, είχε δουλείες απο το πρωί να ελέγξει τις εργασίες στα κτήματα." Μου είπε και δάκρυα κύλισαν στα μάτια μου, καθώς θα ήθελα να ήταν εδώ να τον δω για μια τελευταία φορά. Έτσι αποχαιρέτησα την κυρία Κατερίνα με δάκρυα στα μάτια και ο συμπαθητικός κύριος με πήγε στο αυτοκίνητο. Φυσικά αποσκευές δεν είχα, εξ' αιτίας του τρόπου, που έφυγα από το σπίτι,αλλά δεν ήθελα και να επιστρέψω εκεί. Καθώς το αυτοκίνητο προχωρούσε εγώ χαιρετούσα την κυρία Κατερίνα, η οποία στεκόταν στην είσοδο του σπιτιού κ με χαιρετούσε και αυτή φανερά συγκινημένη, μέχρι που απομακρυνθήκαμε αρκετά και δεν την έβλεπα πλέον.