Dark thoughts

Part 2

Είχα κουραστεί πάρα πολύ με τη μιζέρια και τα κλειστά μυαλά αυτού του χωριού. Όσο και αν αγαπώ τον τόπο μου, γιατί τον αγαπώ, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω, νιώθω να πνίγομαι.
Ο κρύος αέρας χτυπά το πρόσωπο μου, αλλά δεν θέλω να φύγω. Μου αρέσει να κάθομαι κρυμμένη και να αγναντεύω το όμορφο σπίτι , στην κορυφή του λόφου. Μοιάζει με κάστρο. Ποτέ δεν τόλμησα να το πλησιάσω, ίσως επειδή παλαίοτερα, ο δεύτερος κατά σειρά αδερφός μου, ο Θοδωρής, με φόβιζε με αυτό, μου έλεγε τρομακτικές ιστορίες για δράκους και και τρομακτικός ανθρώπους. Ειναι ανόητο αλλά η τρομακτική αυτή αίσθηση μου είχε αποτυπωθεί.
Άρχισε να δύει ο ήλιος πίσω από το λόφο, ο ουρανός είναι πανέμορφος γεμάτος χρώματα, πορτοκαλί μοβ, ροζ, με γοητεύει αυτή η ώρα , μου προκαλεί δέος αυτό το θέαμα , αλλά συνειδητοποιώ πως πρέπει να φύγω ,αν και δεν θέλω καθόλου, γιατί ξέρω πάλι πως ο πατέρας μου θα ναι πολύ νευριασμένος μαζί μου που λείπω τόσες ώρες .

Επιστρέφοντας στο σπίτι σκέφτομαι πως ίσως ήρθε η ώρα να φύγω και γω για την Αθήνα. Οι αδερφές μου είναι ήδη τρία χρόνια εκεί και θα μαι βοηθήσουν . Μπάινοντας στην μικρή αυλίτσα ακούω τις φωνές του πατέρα μου, ο οποίος με είχε ήδη δει να φτάνω. "Πότε θα βάλεις μυαλό; Μπορείς να μου πεις; Τα κορίτσια πρέπει να είναι στο σπίτι και όχι να γυρίζουν"φωνάζει και είναι κατακόκκινος απο τα νεύρα του. Την ώρα που είμαι έτοιμη γεμάτη θυμό να απαντήσω, βλέπω πίσω του τη μητέρα μου, να μου κάνει νόημα να μην φέρω αντίρρηση. Αλλά δεν υπακούω " νομίζω πως αρκετά ανεχτήκαμε ο ένας τον άλλο θέλω να φύγω. Θα πάω Αθήνα με τις αδερφές μου, σε βαρέθηκα, μόνο οι γιοί σου σε ενδιαφέρουν, αρκετά πια! Η Άννα μου πε πως θα πληρώσει τα εισητήριά μου για την Αθήνα". " Έπρεπε να σε είχα στείλει ήδη εκεί , να φύγεις γιατί βαρέθηκα να σε ταίζω και συ να σαι αχάριστη."
Μετά από αυτή την κουβέντα έφυγα από το σπίτι κλαίγοντας, δεν καταλάβαινα καν πόση ώρα πέρασε και βρέθηκα έξω από τον επιβλητικό τοίχο του μεγάλου σπιτιού. Χάζευα τον πανέμορφο κήπο, όταν άκουσα μια φωνή ανδρική αρκετά γλυκιά " Είσαι καλά; Έχει νυχτώσει . Τι κάνεις τέτοια ώρα έξω;". Σήκωσα το βλέμμα μου και αντίκρυσα έναν νεαρό άνδρα, περίπου είκοσι χρόνων. Καστανός με καστανά ματιά και αρκετά τραχιά χαρακτηριστικά. " Συγγνωμη, δεν ήθελα να σας ενοχλήσω, δεν ξέρω καν πως έφτασα ως εδώ" αποκρίθηκα με χαμηλωμένο βλέμμα για να μην διακρίνει τα δάκρυα στα μάτια μου. " "Δεν ενόχλησες κανέναν, απλά θέλω να σε βοηθήσω, φαίνεται ταραγμένη. Θες να περάσεις μέσα να ζεσταθείς; Έχει αρκετή ψύχρα ". Πρώτη φορά γνωρίζω γλυκό άντρα με τρόπους.