Dark thoughts

Part 5

Μετά από 5 χρόνια

Η ζωή στην Αθήνα περνούσε πολύ γρήγορα. Δεν είχα καταλάβει καθόλου πως πέρασαν 5 χρόνια τόσο γρήγορα, μου φαινόταν σαν χθές που ήρθα στην Αθήνα. Η δουλεία μου, μου άρεσε πολύ, καθώς δούλευα στο σπίτι μιας οικογένειας, που είχε δύο παιδάκια, τα οποία έπρεπε να φροντίζω. Προσπάθησα να τους δώσω όλη την αγάπη που ένιωθα και είχα στερηθεί . Οι γονείς των παιδιών μου φέρονταν σαν να ήμουν πραγματικό μέλος της οικογενείας τους. Ένιωθα πολύ ευτυχισμένη και γεμάτη.
Σήμερα είχα ξυπνήσει με πολύ όμορφη διάθεση και σκέφτηκα να πάω μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας καθώς ήταν Κυριακή,και ίσως να περνούσαν να δω και τις αδερφές μου. Πήρα λοιπόν το τραίνο, από την Κηφισιά ,όπου εργαζόμουν και κατέβηκα στην πλατεία Ομονοίας. Η πλατεία αυτή είναι πανέμορφη με τα λουλούδια και τα διάσπαρτα καφενεδάκια γύρω της, τα οποία σήμερα είναι γεμάτα με κόσμο. Όλοι καλοντυμένοι, ευδιάθετοι κάθονται και απολαμβάνουν την όμορφη ηλιόλουστη ημέρα και το καφεδάκι τους. Όλη η πλατεία έχει ένα ευχάριστο άρωμα στον αέρα, λουλούδια και φρεσκοψημένος ελληνικός καφές.

Καθώς απολαμβάνω την όμορφη ημέρα, παρατηρώ μια φιγούρα γνώριμη, να διασχίζει την πλατεία. Πλησιάζω με γοργό βηματισμό, για να προλάβω και ξαφνικά βλέπω το προσωπό του να γυρνά ξαφνιασμένο.
" Καλημέρα όμορφη δεσποινίδα" η γλυκιά του φωνή ζέστανε την ψυχή μου αμέσως και έκανε αυτήν την μέρα ακόμα πιο λαμπερή. " Καλημέρα" απάντησα με τρεμάμενη φωνή, καθώς ακόμα δεν πίστευα ότι τον έβλεπα στα αλήθεια. " Θυμάμαι ένα όμορφο κορίτσι, που βρήκα έξω από το σπίτι μου πριν πέντε χρόνια, αρκετά εύθραυστο και ταλαιπωριμένο. Και τώρα βλέπω μπροστά μου μια γοητευτική δεσποινίδα, που ελπίζω να μου κάνει την τιμή και να με αφήσει να της προσφέρω έναν καφέ."
" Τηλέμαχε, μα φυσικά, πως θα μπορούσα να αρνηθώ, στον άνθρωπο που με βοήθησε όσο κανένας;"

Καθίσαμε σε ένα όμορφο γραφικό καφενεδάκι, πολύ μικρό, πέτρινο, με όμορφα στρογγυλά ξύλινα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο, και γλάστρες με όμορφους βασιλικούς, οι οποίοι μοσχομύριζαν. Τα καφεδάκια μας ήρθαν συνοδευμένα από λαχταριστά λουκούμια, τα οποία τα λατρεύω. Μας τα σέρβιρε ένας συμπαθείς στρουμπουλός κύριος με μουστάκι, αρκετά πρόσχαρος.
" Λοιπόν , μικρή μου πως σου φαίνεται η ζωή στην Αθήνα;" Είπε ενώ εγώ τον χάζευα μαγεμένη. " Μου αρέσει πολύ! Νιώθω ελεύθερη και ανεξάρτητη. Οι οικογένεια που δουλεύω, μου φέρθηκε καλύτερα από τη δική μου, και τους αγαπώ πολύ."
" Χαίρομαι για σένα μικρή μου, φαίνεται η αλλαγή πάνω σου. Έχεις γίνει μια κομψή δεσποινίδα, και το χαμόγελό σου ακτινοβολεί.Πραγματικά χαίρομαι για σένα!"
" Εσύ, τί κάνεις εδώ;" Τον ρώτησα κοιτώντας τον στα μάτια με ενδιαφέρον. " Έρχομαι συχνά Αθήνα, καθώς συνεργάζομαι με ένα μεγάλο παντοπωλείο, που του προμυθεύω απευθείας τυριά και λαχανικά από το χωριό."
" Αυτό είναι υπέροχο!χαιρομαι πολύ θα μου άρεσε να βλεπόμαστε, όταν θα έρχεσαι; Αλλά αλήθεια ήθελα να σε ρωτήσω αν ξέρεις πως είναι η οικογένειά μου. Έχουν μήνες να μου γράψουν νέα τους."
" Ξέρεις μικρή μου, τα πράγματα δεν πάνε καλά, ο πατέρας σου χρεοκόπησε, καθώς ότι χρήματα είχε τα επένδυσε για να φυτέψουν πατάτες, καθώς η κυβέρνηση είπε πως θα γίνουν τεράστιες εξαγωγές και επειδή φυσικά όλοι οι αγρότες εκάναν το ίδιο πολλοί τόνοι σάπιζαν στα χωράφια. Ο πατέρας σου τα έχασε όλα. Λυπάμαι πάρα πολύ που το μαθαίνεις απο μένα."
Ένιωσα αμέσως, έναν κόμπο στην καρδία μου.Έπρεπε κάτι να γίνει. Τί όμως ;
" Άκουσα πως θα φύγουν για την Αυστραλία, ψάχνουν δανεικά" είπε διακόπτοντας με απο τις σκέψεις μου.Ασημίνα, συγγνώμη αλλά δεν έχω πολύ χρόνο ακόμα, πρέπει να τελείωσω τις δουλείες μου, αλλά θέλω πολύ να σε ξαναδώ!" Μου είπε καθώς άφηνε χρήματα πάνω στο τραπέζι για τους καφέδες. "Θα συναντηθούμε ξανά όμως, είμαι σίγουρος." Είπε και έπιασε το χέρι μου απαλά και αφού το φίλησε απομακρύνθηκε κλεινοντάς μου το μάτι.
Εγώ έμεινα εκεί, μαρμαρωμένη, για μερικά λεπτά προσπαθώντας να αφομιώσω τις τόσες πληροφορίες, καθώς και τον βιαστικό τρόπο που εξαφανίστηκε πάλι. Σαν φύλακας Άγγελος, εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν, σαν άηλο πνεύμα, σαν να μην υπήρχε στα αλήθεια, σαν να ήταν κομμάτι της φαντασίας μου. Πότε θα τον ξανάβλεπα άραγε;

" Επόμενη στάση Κηφισιά " ακούστηκε από το μεγάφωνα του τραίνου και κατέβηκα. Πηγαίνοντας προς το σπίτι, προσπαθούσα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Έπρεπε να μιλήσω στις αδερφές μου γρήγορα, αλλά μετά από όλα αυτά δεν είχα κουράγιο για να πάω να τις επισκεφτώ.
Ξύπνησα με δυσκολία, ξεκινούσε μια φορτωμένη εβδομάδα και εγώ ήμουν καταβεβλημένη με τα τελευταία γεγονότα. Ετοιμάστηκα χωρίς καμμία προθυμία και βγήκα από το δωμάτιο για να ξεκινήσω τη μέρα μου.
Έκανα όλες τις δουλείες μου, ξεκινώντας με το να πάω τα παιδιά στο σχολείο. Μαγείρεμα ,καθάρισμα, όλα είχαν τελειώσει και αφού πήρα και τα παιδιά από το σχολείο, είχε φτάσει μεσημέρι. Αποφάσισα να καθήσω στο δωμάτιο μου και να γράψω ένα γράμμα στη μητέρα μου για να μάθω νέα τους. Και αφού τελείωσα, αποφάσισα να ξαπλώσω λίγο μέχρι να ξεκινήσω της απογευματινές δουλείες. Το μυαλό μου, όμως έτρεχε σε αυτά που μου χε πεί ο Τηλέμαχος, καθώς και στον ίδιο. Ήταν τόσο γοητευτικούς και η απουσία του ήταν αισθητή, μακάρι να ήταν εδώ, απλά να τον έβλεπα.

Αφού δεν κατάφερα να κοιμηθώ, αποφάσισα να σηκωθώ για τις απογευματινές δουλειές. Φόρεσα την υπηρεσιακή μου στολή και κατέβηκα στο σαλόνι. Η κυρία Μελπομένη, η μητέρα των παιδιών καθόταν στο σαλόνι και έφτιαχνε ένα κέντημα. Αφού την ρώτησα αν χρειάζεται κάτι κατευθύνθηκα στην κουζίνα για να φτιάξω το τσάι, που μου ζήτησε και να φτιάξω και ένα κέικ για το αυριανό πρωινό.
Μόλις μπήκα στοπ σαλόνι, σήκωσε τα κουρασμένα μάτια της και με κοίταξε. " Τι σε απασχολεί κορίτσι μου; Από την ώρα που γύρισες χθές, φαίνεται προβληματισμένη!" Μου είπε κοιτώντας με, με μεγάλο ενδιαφέρον. Κάθησα δίπλα της και μου έπιασε το χέρι με στοργή. Μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι να της τα εξηγήσω όλα. Της είπα για την οικογένεια μου, αλλά και για τα στνεσθήματά μου για τον Τηλέμαχο.Όταν τελείωσα με αγκάλιασε και μου είπε " Μπορείς να φύγεις για μερικές μέρες, πήγαινε στο χωριό σου να δεις τι συμβαίνει.
"Σας ευχαριστώ πολύ,κυρία Μελπομένη!" Της είπα και την αγκάλιασα σφυχτά.
Δεν ήταν άσχημη ιδέα να πάω στο χωριό. Είχα πέντε χρόνια να δω το αγαπημένο μου χωριό και κυρίως τη μητέρα μου, που μου είχε λείψει πιο πολύ από όλους....