Dark thoughts

Part 3

Μπήκα στο μεγάλο σπίτι μαζί με τον νεαρό και πραγματικά θαμπώθηκα με την ομορφιά αυτού του σπιτιού. Μπαίνοντας από τη μεγάλη ξύλινη σκαλιστή πόρτα, αντίκρισα το πελώριο σαλόνι με τους σκαλιστούς ξύλινους καναπέδες που είχαν κόκκινα βελούδινα μαξιλάρια, ενώ στο κέντρο του σαλονιού δέσποζε ένα τεράστιο πέτρινο τζάκι, η φωτιά του οποίου ζέσταινε όλο το χώρο.
" Κατ' αρχήν ονομάζομαι Τηλέμαχος Πετρόπουλος" είπε ο νεαρός με τη γαλήνια φωνή του. " Ασημίνα Παπαδοπούλου " απάντησα με τρεμάμενη φωνή. " Λοιπόν Ασημίνα, πες μου τι ακριβώς σου συνέβη κ κυκλοφορείς μόνη σου τέτοια ώρα;"."Προβλήματα με τους δικούς μου, με τον πατέρα μου για την ακρίβεια. Όταν τελείωσε ο εμφύλιος, πριν τέσσερα χρόνια, ο πατέρας μου γύρισε πίσω, άλλος άνθρωπος. Το κατανοώ, γιατί είδε πολύ άσχημα πράγματα, αλλά η συμβίωση μαζί του, πλέον είναι ανυπόφορη. Γι αυτόν το λόγο, αύριο θα πάω στην Αθήνα." Σήκωσα ντροπαλά το βλέμμα μου και ο Τηλέμαχος με κοιτούσε με ενδιαφέρον. " Και τι θα κάνει ένα μικρό κορίτσι σαν εσένα μόνο του στην Αθήνα;" Με ρώτησε, με έντονο ενδιαφέρον στο βλέμμα του." Οι αδερφές μου, όταν έφυγαν ήταν μικρότερες από μένα και ειναι ψυχοκόρες σε καλά σπίτια , όταν φτάσω θα με πάρει η αδερφή μου μαζί της μέχρι να βρω κάπου να εργαστώ."
Με κοιτούσε ακόμα με ενδιαφέρον και σηκώθηκε από τη θέση του και κατευθύνθηκε στο μικρό γραφείο, στο διπλανό δωμάτιο, και γύρισε κατευθείαν με ένα χαρτάκι στο χέρι του. " Άκου μικρή μου, αν σου συμβεί κάτι θέλω να πας σε αυτήν την διεύθυνση και να ζητήσεις την Κυρία Μπράβου. Είναι θεία μου και πολύ καλη γυναίκα. Θα σε βοηθήσει , προς το παρόν, όμως, κάθησε στο τζάκι να ζεσταθείς και θα σου φέρω ζεστή σούπα να φας, επίσης θα πως στην οικονόμο, να σου στρώσει το κρεβάτι στο πίσω δωμάτιο. Αύριο θα έχεις κουραστική ημέρα."
" Σε ευχαριστώ πολύ για όλα!" Μου έγνεψε και στο πρόσωπο του σχηματίστηκε ένα μειδίαμα. " Λοιπόν μικρή μου, πρέπει να ξαπλώσω και εγώ αύριο έχω αρκετές δουλειές .Καλό βράδυ".
"Καληνύχτα."
Μόλις βγήκε από το δωμάτιο, με πλησίασε μια γλυκιά χαμογελαστή γυναίκα με μαύρη ποδιά· " Γειά σου κορίτσι μου!" Μου είπε και  άφησε ένα πορςελάνινο πιάτο να αχνιστή σούπα μπροστά μου ,το οποίο άρχισα να καταβροχθίζω αμέςςος , φυσικά την γνώριζα, η κυρία Κατερίνα είναι απο το χωριό, ο άντρας της πέθανε, το 1942, πέθανε στα χέρια του πατέρα μου, αφού τον πυροβόλησε, πισώπλατα ένας Γερμανός.
" Έλα μαζί μου, ο κύριος Τηλέμαχος μου είπε να σε πάω στο πίσω δωμάτιο".
" Φαίνεται πολύ καλός άνθρωπος! "
"Είναι πολύ καλο παιδί, κοπέλα μου, παρόλο που οι γονείς του έφυγαν απο τη ζωή νωρίς, δεν έχασε την καλοσύνη του".
" Πώς έγινε;" Αποκρίθηκα με ανησυχία
" Ο πατέρας του ήταν στο αντάρτικο, στα Καλάβρυτα, πολεμούσαν μαζί με τον πατέρα σου, αλλά κάποια στιγμή απομακρύνθηκε από τους υπολοίπους και τον περικύκλωσαν και τον συνέλαβαν. Τον κρέμασαν κάπου, κοντά στην Αγία Λαύρα. Η μητέρα του ήταν πολύ αδύναμη για να αντέξει ένα τέτοιο νέο και μόλις την ενημερώσαν, έπαθε την καρδιά της. Κοπέλα μου, μην κατηγορείς τον πατέρα σου για αυτά που κάνει ήταν πολύ ευγενής πριν τον πόλεμο και είναι καλός άνθρωπος, αλλά το μυαλό και η καρδιά δεν αντέχουν όλη αυτήν την ψυχρότητα και την βαναυσότητα του πολέμου. " Κούνισα καταφατικά το κεφάλι ,ενώ μπαίναμε στο τεράστιο δωμάτιο, το οποίο ήταν το ίδιο εντυπωσιακό με το υπόλοιπο σπίτι, στη μέση, ένα τεράστιο διπλό  κρεββάτι με οροφή, όλο σκαλιστό, με βυσσινί βαριές κουρτίνες γύρω του, πανέμορφα χαλιά ιδίου χρώματος στρωμένα στο ξύλινο πάτωμα, μεγάλα παράθυρα, απο τα οποία, έβλεπες όχι μόνο όλο το χωριό αλλά ολόκληρη την πεδιάδα, είναι μαγική η θέα, οι καμινάδες τον μικρών πέτρινων σπιτιών βγάζουν καπνό. Ξεχωρίζω καθαρά το σπίτι μου, απο εδώ , και ένα δάκρυ χαράζει το προσωπό μου, αλλά είμαι αποφασισμένη. Αύριο φεύγω..