Dark thoughts

Part 7

Είχαν περάσει πέντε μήνες από εκείνο το βράδυ στο χωριό. Το βράδυ που χάρισα το είναι μου στον αγαπημένο μου Τηλέμαχο. Από εκείνο το βράδυ είχαμε έρθει πιο κοντά. Ο Τηλέμαχος ανέβαινε Αθήνα όλο και πιο συχνά. Ήμασταν ζευγάρι και βρισκόμασταν συχνά. Ένιωθα τόσο ευτυχισμένη που η καρδία μου τρεμόπαιζε συνέχεια. Ένιωθα ανυπομονησία μέχρι την επόμενη φορά που θα ξανάρχονται κοντά μου. Σήμερα το πρωί με πήρε τηλέφωνο και μου ανακοίνωσε πως θέλει να μου ανακοινώσει κάτι πολύ σημαντικό. Από εκείνη την ώρα είμαι μές στην αναστάτωση, με έχει πιάσει πανικός θα ναι άραγε καλά τα νέα η όχι; Νιώθω πως οι ώρες περνούν βασανιστικά αργά και πρέπει να περιμένω μέχρι την επόμενη Παρασκευή και σήμερα ειναι μόλις Τρίτη. Πως θα περάσει μιάμιση εβδομάδα έτσι;
Οι μέρες κυλούσαν βασανιστικά αργά και επιτέλους έχει φτάσει η Πέμπτη. Άλλη μια μέρα υπομονή. Σηκώθηκα όπως κάθε μέρα και ετοιμάστηκα για τις καθημερινές δουλειές μου, φόρεσα την στολή μου και ξεκίνησα τη μέρα μου με μόνη διάφορα πως από την ώρα που ξύπνησα ένιωθα έναν κόμπο στο στομάχι μου και την καρδιά μου να χάνει χτύπους από το άγχος. Το βράδυ έπεσα για ύπνο και παρά το άγχος μου κοιμήθηκα αμέσως, λόγω της εξάντλησης.
Το πρωί πετάχτηκα από το κρεβάτι σαν ελατήριο, από την ανυπομονησία μου. Είχα πάρει άδεια για το απόγευμα, οπότε σηκώθηκα και έκανα γρήγορα τις δουλειές μου. Πήγα τα παιδιά στο σχολείο, μαγείρεψα το μεσημεριανό, έφτιαξα το κέικ για το αυριανό πρωινό σε ρυθμούς ταχείς καθώς ένιωθα μεγάλη υπερένταση. Όταν επιτέλους είχε έρθει η ώρα πήρα τα παιδιά από το σχολείο και αφού φάγανε και κοιμήθηκαν ήμουν έτοιμη. Φόρεσα ένα όμορφο φορεματάκι, εμπριμέ , δώρο της κυρίας μου και έφυγα όσο πιο γρήγορα για το ραντεβού μου.
Μιάμιση ώρα αργότερα ήμουν στο Λυκαβητό και περίμενα, θαυμάζοντας την θέα. " Καλησπέρα σας όμορφη δεσποινίδα μου, χαίρομαι πολύ που σας βλέπω!" Άκουσα την φωνή του απο πίσω μου και γύρισα με λαχτάρα να τον αντικρίσω. Ήταν όπως πάντα πανέμορφος με ένα όμορφο κοστούμι και ένα άσπρο μαντιλάκι στο πέτο. Ήταν σαν τους Άγγλους λόρδους που είχα δει σε μια ταινία που είχα πάει με τις αδερφές μου.
" Γεία σου Τηλέμαχε!" Είπα ντροπαλά αποφεύγοντας το βλέμμα του καθώς δεν ήθελα να δει την αγωνία στα μάτια μου. Κάθησε δίπλα μου και θαυμάζαμε μαζί τη θέα ήταν πολύ όμορφα να παρατηρείς τον κόσμο από μακρυά. Κάποια στιγμή ένιωσα το χέρι του να αγγίζει το δικό μου και γύρισα το βλέμμα μου ντροπαλά προς το μέρος του. " Λοιπόν;" Είπα και τον κοιτούσα με ανυπομονησία. " Λοιπόν, όπως σου είπα έχω κάτι να σου ανακοινώσω!" Μου είπε ενώ δεν μπορούσα να καταλάβω από το ύφος του αν ήταν ευχάριστο ή δυσάρεστο αυτό που ήθελε να μου πει. Έκανε μια παύση κ συνέχισε, ενώ τα πόδια μου έτρεμαν από ανυπομονησία. " Με έχουν δέχθεί στη ναυτική σχολή και θα γίνω καπετάνιος. Το ήθελα όλη μου τη ζωή, αλλά ποτέ μου δεν το τόλμησα, καθώς ο πατέρας μου δεν ήθελε ποτέ να το αποδεχθεί. Έχω αφήσει στη θέση μου στο χωριό έναν ξαδερφό μου οπότε εγώ θα μπορώ να μείνω εδώ και να πηγαίνω στη σχολή. Θα ειμάστε μαζί συνέχεια!" Είπε χαρούμενος, ενώ εγώ ένιωσα ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από το στήθος μου και ξαφνικά ένιωσα ενάλαφρη σαν πουλί, έτοιμο να πετάξει ψηλά. Τον αγκάλιασα αμέσως, ενώ στα χείλη μου είχε σχηματιστεί ένα τεράστιο χαμόγελο. " Χαίρεσαι;" Με ρώτησε. " Φυσικά, πως θα μπορούσα να μην χαίρομαι ; Θα είμαστε μαζί σαν αληθινό ζευγάρι. Δεν μπορώ να το πιστέψω." Είπα με μια ανάσα και ανταλλάξαμε ένα υπέροχο γλυκό φιλί. Καθήσαμε εκεί αγκαλιασμένοι για αρκετή ώρα, μέχρι που άρχισε να σκοτεινιάζει. Πήγαμε μαζί στο τρένο και εκεί με αποχαιρέτησε με ένα γλυκό χειροφίλημα.
Πετούσα μέσα μου. Οι μέρες μου περνούσαν γρήγορα και έκανα με όρεξη όλες μου τις δουλειές. Μια φορά την εβδομάδα βρισκόμασταν στο ρεπό μου. Πήγαινα στο σπίτι που είχε ενοικιάσει στον Πειραιά, κοντά στη σχολή του. Είμασταν πολύ ευτυχισμένοι και δεν χορταίναμε ο ένας τον άλλο.
Ήρθε ξανά η Κυριακή και αυτή τη φορά ο Τηλέμαχος μου είχε προτείνει να βρεθούμε έξω. Ήθελε να με πάει σε ένα όμορφο εστιατόριο, που είχε ανακαλύψει στο Μικρολίμανο. Ήμουν, όπως πάντα τον τελευταίο καιρό πολύ χαρούμενη. Βρεθήκαμε στον σταθμό στον Πειραιά, με καλώς όρισε με ένα παθιασμένο φιλί που έδειχνε πως του είχα λείψει πολύ. Αφού περπατήσαμε αρκετά, φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας. Το μαγαζί ήταν πολύ όμορφο. Ήταν ένα πέτρινο κτίριο αρκετά μεγάλο. Σε όλη την περίμετρο του σαλέ υπήρχε τζαμαρία και έβλεπες τη θάλασσα που ήταν ακριβώς μπροστά, από όπου και αν καθόσουν. Ήταν μαγευτικό και ένιωσα λίγο αμήχανα καθώς φαινόταν πανάκριβο, καθώς τα τραπέζια ήταν σκεπαμένα με εντυπωσιακά περίτεχνα τραπεζομάντηλο σε κεντημένα σχέδια. Πάνω στα τραπέζια υπήρχαν κρυστάλλινα κολωνάτα ποτήρια. Είχα μαγευτεί από τη χλιδή του εστιατορίου. " Καρδιά μου, σ'αγαπάω πάρα πολύ!" Μου είπε ο Τηλέμαχος πιάνοντας μου τρυφερά το χέρι. " και πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά για την κατάστασή μας.." Είπε με ένα αχνό χαμόγελο. " Τι θες να πούμε;" Απάντησα χωρίς να μπορω να καταλάβω που ήθελε να πάει την συζήτηση. " Καρδιά μου, ο κόσμος είναι κακός και δεν θα ήθελα με τίποτα να σπιλωθεί η υπόληψή σου." Είπε και έκανε μια μεγάλη παύση, ενώ εγώ τον κοιτούσα στα μάτια με αγωνία. Και τον παρότρυνα να συνεχίσει. " Σ αγαπώ αληθινά! Δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου πως θα ένιωθα έτσι! Γι'αυτό σου ζητάω να αρραβωνιαστούμε! Δέχεσαι ;". Δεν το πιστεύω, θέλω να ουρλιάξω. "Φυσικά και δέχομαι , πως θα μπορούσα να μην δεχτώ;" . Εκείνη τη στιγμή έβγαλε ένα κουτάκι από την τσέπη του και το άνοιξε . Περιείχε μια όμορφη ασημένια βέρα με σκαλιστά, γεωμετρικά σχέδια πάνω και στο εσωτερικό του σκαλισμένες τα ονόματά μας. Δάκρυσα από τη συγκίνηση την ώρα που το πέρναγε στο δάκτυλό μου και τον αγκάλιασα. "Συγγνώμη αγάπη μου που δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, αλλά είμαι λίγο στριμωγμένος τώρα που νοικιάζω και σπίτι" απολογήθηκε αλλά εγώ του χάρισα ένα χαμόγελο και τον καθυσήχασα πως για μένα είναι το όμορφο κόσμημα που έχω δει..
" θα πρέπει να κανονίσουμε να γνωρίσεις τις αδερφές μου τώρα που είμαστε επίσημα μαζί." Του είπα και με κοίταξε λίγο αγχωμένος." Φυσικά καρδιά μου, είναι καλή ιδέα." "Τέλεια, ανυπομονώ να σε γνωρίσουν."