Ένα διαφορετικό ''τροχαίο''...

Γκρεμοτσακισμενος οδηγος

Οδηγάει αμίλητος. Εχει μια παράξενη φυσιογνωμια. Όχι,δεν εχω ξαναδεί ποτε μου κάτι παρόμιο. "Πώς έφτασες εδώ;",με ρωτάει και εγώ δεν απαντώ.Φοβάμαι να του ανοιχτώ.Την τελευταία φορά που το έκανα αυτο,όλα κατέληξαν στον γκρεμό. "Δεν μιλάς πολύ ε;",λεει γελαστά και δεν φαίνεται να τον ενοχλεί καθόλου αυτο. "Άλλαξα",ομολογώ και για πρώτη φορά καρφώνει τα μάτια του επάνω μου. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω συναισθήματα.Μα ούτε και χρώματα. Δεν με κοιτάειε ενδιαφέρον.Ουτε με θαυμασμό.Με κοιτάει και το αίμα σταματά να τρέχει. Δεν κλείνουν οι πληγές μου,όχι.Απλά δεν στάζω αιμα πια.

"Πώς το κανεις αυτο;",απαιτώ να μάθω. Τι κόσμος ειναι αυτος;Πώς γίνεται να σταματάει το αιμα με ένα βλεμμα; "Δεν ξερω",ομολογεί. "Ξερω όμως απο που ήρθες". Σταματάω να ανασαίνω.Ξερει οτι έπεσα στον γκρεμό;Ξερει τι πέρασα;Όχι,δεν ειναι δυνατον,κανεις δεν γνωρίζει τι εχω πάθει. "Ήρθες απο εκεί μακριά...απο το γκρεμό.Και εγω απο εκεί βγηκα". Τον κοιτάω με γουρλωμένα μάτια. "Πως βγήκες;",ρωτάω. "Εσύ πως βγήκες;",απαντάει γρηγιρα.σχεδον επιθετικά. "Εσύ με έβγαλες",απαντώ στον ίδιο τόνο. "Αχά.Και εγω εβγαλα εμενα.Εβγαλα και τους δυο μας".

Ανασαίνω βαθια. "Πως ηταν η διαδρομη σου προτού πέσεις;" Γελάει πικρα και κοιτάει τον δρομο με προσήλωση. "Ασύλληπτη...Αξεπεραστη". Ειναι τόσο αινιγματικός. "Τοτε πως έπεσες;" "Με έριξαν",απανταει. "Λυπάμαι",παραδέχομαι αν και δεν καταλαβινω τι ακριβως εννοεί. "Δεν πειράζει. Εχω ορκιστεί οτι δεν θα ξαναμπώ σε αμαξι με αλλη συνοδηγό". "Μα...αυτο κανείς τώρα..",του υπενθυμίζω,καθώς αρχιζω να σκέφτομαι την πιθανότητα να ειμαι η νςα του συνοδηγός. Κατι που δεν μου αρεσει καθόλου. Όχι. Δεν ερωτεύομαι ξανα.Δεν τον ξέρω καλά.Δεν ειναι καν όμορφος όπως ο προηγούμενος. Σφίγγει τα χέρια του στο τιμόνι. "Ήθελα να σε σώσω". "Ευχαριστώ",ψιθυρίζω και κοιτάω εξω αμήχανα. "Ξερεις πως να το κάνεις ακριβώς;",ρωτάω. "Όχι ακομα. Αλλα θα μάθω. Θα βρω τρόπο".

"Δεν μπορω να σώσω τον εαυτο μου.Αρα ούτε εσύ μπορείς",λεω κάπως θυμωμένα..Δεν θελω να με βοηθήσει κανεις.Δεν καταλαβαίνει κανείς. "Το αρα δεν υπάρχει στο δικο μου λεξιλόγιο",απαντα μετα απο μερικα δευτερολεπτα έχοντας το βλέμμα παντα καρφωμένο στον δρομο. "Η λέξη αρα οδηγεί σε ένα συμπέρασμα. Δεν υπάρχουν συμπεράσματα.Δεν υπάρχουν εξηγήσεις.Ο καθένας εξηγεί αυτα που θέλει,με τον δικο του τρόπο.Αναλογα με όσα εχει περάσει". Παρότι τα λόγια του έκρυβαν κατι εξαιρετικά ενδιαφέρον,αρχιζω να ασφυκτυω μαζι του. Δεν θελω αλλα ατομα στην ζωή μου. "Τι εχεις περάσει δηλαδη;",ρωτάω και φρενάρει απότομα. "Θες πραγματικά να μάθεις;",ψελιζει και τα μάτια του με κεντρίζουν. Φλόγες θαρρείς ξεπεταγονται μεσα απο τα δυο του χαντρινα μάτια,που ακομα δν έχουν κάποιο συγκεκριμένο ή διακριτό χρωμα.