Ένα διαφορετικό ''τροχαίο''...

Ο Άνεμος φυσά την αλήθεια

Κάνω υπομονή. Μένω στο αμάξι μαζί του για λίγους μήνες. Το θέλω όμως. Και ξέρω. Τώρα ξέρω πως αρχίζει μία νέα περίοδος για εμένα στην ζωή μου. Περνάμε από πολλές στάσεις και αξιοθέατα. Ταξιδεύουμε ολόκληρες μέρες. Κάποιες φορές,ο Άνεμος βάζει μπρος και τα μεσάνυχτα, αποφεύγοντας συνειδητά τις απρόσμενες λακκούβες για να μην με ξυπνήσει από τον βαθύ και ευχάριστο λήθαργο, που αναπληρώνει τις ώρες ύπνου που έχασα τουρτουρίζοντας από την μοναξιά στο παρελθόν. Τίποτα δεν τελειώνει εκεί. Γνωρίζουμε νέους ανθρώπους.Από πολλά μέρη. Είμαι στο πλάι του ακόμα και όταν ο καιρός είναι δύσκολος και βίαιος. Ακόμα και όταν ο καιρός είναι ευνοικός και η ζεστασιά του ήλιου μου φέρνει μία ευχάριστη αλλά επικίνδυνη ζαλάδα. Είναι εκεί για να με ταρακουνήσει να ξυπνήσω όταν λιποθυμάω από την ζέστη. Όταν ξυπνάω, με ρωτάει αν είμαι καλά και μετά γελάμε. Πάντα αυτό συμβαίνει. Τα βράδια με σκεπάζει με κουβέρτες και ξαπλώνουμε στα καθίσματα, συζητώντας για τον νέο μας προορισμό. Ανοίγει έναν χάρτη προτού κοιμηθούμε και σχεδόν με κλειστά μάτια, διαβάζει ψιθυριστά μέρη που ονειρεύεται να επισκεφτεί.

Ένα βράδυ τον ρώτησα με φόβο που δεν εκδήλωσα, εάν ήθελε να γυρίσει τον κόσμο για να βρει την μοναδική του αγάπη, όπως είχε πει. Το γέλιο του κόπηκε μαχαίρι. Θυμάμαι πως δίπλωσε τον χάρτη, τον τσαλάκωσε και δεν τόλμησε να με κοιτάξει στα μάτια. ''Δεν ψάχνω να βρω την πρώτη μου αγάπη, γιατί την έχω ήδη βρει''. Για μία στιγμή, ήλπιζα πως μιλούσε για εμένα. Ύστερα όμως είδα πόσο ανέκφραστος ήταν και δεν απάντησα. Γύρισα πλευρό και αποκοιμήθηκα απογοητευμένη, παρακολουθώντας τον μέσα από τον καθρέφτη, να κοιτάει με άγρυπνα μάτια τον σκοτεινό ουρανό. Προτιμώ να πιστεύω πως όλα αυτά ήταν ένα όνειρο. Επειδή τρέμω.Φοβάμαι για τα πάντα.

Το αποψινό βράδυ, μετά από αυτό το μεγάλο ταξίδι, βγαίνουμε από το αμάξι. Μία από τις ελάχιστες φορές που συμβαίνει αυτό. Ο Άνεμος με οδηγεί στο γρασίδι κοντά μας και ξαπλώνουμε σε έναν λόφο.Είναι γύρω στις έξι το πρωί. Δεν ακούγεται κιχ. Το λατρεύω αυτό.

Διαπιστώνω ότι κάνει λίγη ψύχρα. Την αγνοώ συνειδητά. Θα με βάλει στο αμάξι άρον άρον και δεν θέλω. Αυτό που βλέπω, αυτό που αισθάνομαι, αυτό που ζω είναι χίλιες φορές καλύτερο από την ασήμαντη παγωνιά. Αναστενάζει και αρχίζουμε να χαμογελάμε ο ένας στον άλλον ασυναίσθητα. Περιμένουμε να δούμε την ανατολή του ηλίου υπομονετικά. Στρέφει το βλέμμα του προς τον έναστρο ουρανό που ξεθωριάζει και αναστενάζει ξανά. ''Όλα καλά;'', τον ρωτάω. Γυρνάει να με κοιτάξει και αντιλαμβάνομαι ότι δυσκολεύεται. Δεν απαντάει. Ρίχνω μία ματιά στον κόσμο απο κάτω μας. Μου αρέσει η θέα. Εκείνος συνεχίζει όμως να με κοιτάει επίμονα. Τον ξανακοιτάω. Χάνω για λίγο την αίσθηση του χρόνου. Δεν βγάζει μιλιά, απλά με κοιτάει.

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Ξέρω τι θέλει να πει. Ξέρω πολύ καλά. Μου αρέσει και δεν μου αρέσει αυτό που θα ακούσω. Το θέλω, αλλά συγχρόνως με τρομάζει. ''Θες να γίνεις η συνοδηγός μου;''

Αχ όχι. Δεν έπρεπε να... Αναπνέω με δυσκολία. Δεν ξέρω τι να απαντήσω. Αν με πληγώσει; Αν είναι όπως οι άλλοι; Μα αυτούς τους μήνες δεν έδειξε ποτέ του τέτοια πρόθεση..., μου υπενθυμίζω. Και όμως αν το κάνει; Αν...;

Την σιωπή μου την εκλαμβάνει ως άρνηση. Το πρόσωπό του σκληραίνει και προσπαθεί να μην το δείξει. ''Είναι εντάξει, ξέρεις ότι είσαι ελεύθερη να φύγεις όποτε θες''. Πάλι δεν απαντάω. Τρέμω σαν φτερό στον αέρα. ''Σε παρακαλώ... Φοβάμαι'', απαντάω στο τέλος.

Δεν περνάνε τρία δευτερόλεπτα και το πρόσωπό του σχεδόν λιώνει. Τα χρώματά που κυλούν από το μέτωπο του, σκουραίνουν αισθητά. Το έδαφος σείεται. Μία χαράδρα ανοίγει στα δύο το έδαφος δίπλα του. Από κάτω, αναδύεται τέφρα, σκότος, πέτρες... Ο σατανάς ο ίδιος. Αναγνωρίζω το μέρος. Είναι ο γκρεμός. Δεν προλαβαίνω να τον σταματήσω. Γλιστράει και πέφτει μέσα. Παρασέρνει μαζί του το αμάξι, όλο το σενάριο, τον ουρανό, τα αστέρια, τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, τα δέντρα, τον κόσμο όλο, την αναπνοή μου, την ψυχή μου, την τελευταία ελπίδα για ζωή.

Και ύστερα μαύρο.