Sadece önem bekliyoruz, belki biraz ilgi. Yada yalnızca alıştığımızı istiyoruz. Bugüne kadar olan şeyi. Değişimleri sevmiyoruz mesela. Alıştığımız şeyler değişince tökezliyoruz. Özlenmek istiyoruz. Sadece ben değil, sadece sen değil. Hepimiz artık birilerinin en değerlisi olmak istiyoruz. Ben olamadım, oldum sandım yanıldım. Siz? Oldum deyip yanıldınız mı? Çünkü herkes bencil.
Hani diyorlar ya mutluluk sana gelmez senin ona gitmen gerekir. Bazen gerçekten gitmen gerekir. Sevilmiyorsan. Sevildiğini sanıp her gece ağlayarak uyuyorsan. Hayat bir kere. Yaşadığın hiçbir yaşın, günün, ayların ve yılların geri gelmeyecek. En önemlisi sende gittiğinde geri gelmeyeceksin. Aldığın nefesi bile bir dakikadan fazla içinde saklayamiyorsun. Sadece bir dakika tut nefesini dusun, hangisi değerli; verebildigin nefes mi? Yoksa aldığın yaralar mı? Nefesinle birlikte onu da at dışarıya.
Vazgeç bugün, seni üzen insandan. Belki daha iyisinin gelmesine engel olandan. Gerçi kimseye ihtiyacın yok. Sen hiç kendi kendini üzdün mü? Içinde derin yaralar açtın mı kendine? Hiç kendine tokat gibi çarptın mı acıları? Oysa kendi kendine gülebildin. Hemde defalarca.
Kimse yoksa sen varsın. Kimse yoksa ben varım!
