Uzulmememiz gereken şeye kaç gün surat asıp kaç gece ağlayarak uyuyoruz? Derin yaralar alıp kendi denizimizde yalnız boguluyoruz. En çok kendimize acıyoruz. Aynaları sevmiyoruz mesela.
En son kendini ne zaman beğendin? Ne zaman aynadaki seni sevdin? Ne zaman fiziğine güvendin? Ne zaman çirkin olduğunu defalarca söylemelerine rağmen aynaya gülümsedin? Neden aynaya bakınca kendinden başka herkesi gördün? Neden gözlerinden önce aldığın yaralara baktın. Ve en son ne zaman kendine gülümsedin. Yanagindaki kırışıklığa rağmen. Neden yaşında gurur duymadın? Hergün binlercesi veda ederken hayata neden yasadigin bir fazla gün için sukretmedin.
Kilonla dalga gectiler; neden onlara yemek yemenin güzelliğini anlatmadin. Dişlerin çirkin gülme dediler; gülmenin once gözlerde olduğunu neden göstermedin. Burnun büyük dediler; doya doya nefes alabilmenin mutluluğunu neden paylaşmadın...
Kendini sev. Sende bencilsin. Bencil olacaksın. Önce kendini seveceksin, önce yüzünü, bedenini, varlığını. Sonra sana ait olanı seveceksin. Sana karışanı, sana sen olanı, seninle bütün olanı.
O zaman bencilliğin kıymetini anlayıp sende mutlu olmaya başlayacaksın.
