İdrahim sevimli bir çocuktur. Neşesiyle, güzel yüzüyle sempati katmıştır kendinden herkese. Sevimli mi sevimlidir bir bakıma lakin, bu özellikleri ona hayattan minik bir tokatçık yemesine mani olamaz. Sözde şevkat abidesi bazı kimseler dünyanın kaç bucak olduğunu göstermişlerdi ona da. Nasıl kıymışlardı minik serçeye! Neden değişmezdi bu döngü hiç? Ve daha birçok yanıtı rafa kalkmış sorular...
Ezelden ebede yoktu hiç bir şeyi. Sadece semanın dansına ortak olmaktı kuş cıvıltılarıyla. Fakat bunu bile hor gördüler İdrahim'e. Hakikati bilmeyecek, yaşatmayacaktı etrafına. Bir kişinin bile onun elinden mutluluğa gark olması yasaktı malum kimselerce.
Özgüven... İdrahim'in tam da aradığı bir maden. Derinliği senle beraber uzanan kaygan bir yapı. Yerinde kullanmak lazım illaki. İdrahim biliyordu başka hangi taraflara kullanıldığını. Yaşamıştı salise saniye iliklerinde hissedinceye dek... Sağı, solu yoktu bunun. Şakası dahi azap verirdi insana. Ama tam da tersi istikamete kullanılırsa! İşte o zaman İdrahim özgüven sahibi. Varsın gelsin, kim çıkacaksa karşısına.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hatıra Zamanına Kavuşma
Jugendliteraturİnsan eğer kendisini tanıyabiliyorsa bu hayatta, o zaman önünde ne bir güç durabilir, ne de bir yafta... Zamanın kendisini ablukaya almış, biçâre bırakmışlığı insanın ümidini yitirdiğinin habercisidir. Varlığını kaybetmeden özüne dönerek işlediğin...
