Hayat Devam Ediyor

# 1. Bölüm #

Hayat ... Sadece beş harf fakat içinde çok şey barındırıyor . Bunun en iyi örneği kesinlikle benim . Benim hayatım daha iki ay öncesine kadar normal insanların hayatı gibiydi şimdi ise ... Tanımlayamıyacağım bir çıkmazın içinde .

Şuan da yapabildiğim tek şey ise camdan yağmurun yağışını izlemek . Ben daha 17 yaşına yeni basmış bir kız olarak bu kadar çıkmazın içinde olmayı hak etmiyordum . İki ay öncesi ne mi oldu ?

Babamı kaybettim . Bu eksikliğin yerini ise kimse doldurmadı , doldurmayacakta . Annem ve ben tek başımıza kaldık . Bize sahip çıkacak tek bir insan yokken bile annem o güzel yüzünden tebessümünü hiç eksik etmedi . Bu olay onu ne kadar yıpratsa da birbirimize sahip çıkmaktan başka hiçbir yolumuz yoktu .

Babam çok iyi bir insandı . Diğer babalar dan farklıydı o ... O yemez yedirir , giymez giydirirdi.

Durumumuz orta dereceli olsa da yine diğer insanlara göre fakirdik .

Babam bir inşaat ustasıydı . İşinin en iyisini yapardı fakat o hiç aklımdan çıkmayan gün ne mi oldu ? Babam o pislik patronu yüzünden öldü .

O gün babam eve gelmedi . Geç saatlere kadar annemle babamı bekledik . Taki telefon çalana kadar ...

Annem telefonu açtı . Bir süre karşı tarafı dinledikten sonra " evet , benim " diyebildi . Benden ne kadar saklamaya çalışsa da yüzünde tedirginlik kırıntıları vardı .

Onun o güzel yüzünden duygularını seçmeye çalışırken annemin yüzü birden kireç gibi oldu .

Hemen yanına gidip koluna girdim . Karşı taraftaki kişi konuşuyordu ama annemin onu dinlediğini hiç zannetmiyordum.

Annemin gözünden bir damla yaş akarken hemen elinden telefonu aldım.

" Alo , alo Semra hanım beni duyuyor musunuz ? Önemli bir şey yo... " sözünü kesen sesim titremişti .

" B - ben Hayat " aklımdan türlü türlü senaryolar yazarken , bir yandan da gerçek olmamasını umuyordum .

Karşı taraftaki kişi " Semra hanıma verebilir misiniz ? " deyince göz ucuyla anneme baktım hiç de iyi görünmüyordu. Artık kafayı yemek üzereydim .
Ne olmuş olabilir de annem bu hale geldi ?

Kendimi zar zor toparlayıp " Ben kızıyım " diyebildim . Karşı taraftan ses gelmeyince bağırmaya başladım " Ne oluyor söylesenize ? " O an aynı anda o kadar çok duyguyu bir arada yaşadım ki , tarif edilemez bir şeydi .

Karşı taraftaki kişi sıkıntılı bir şekilde nefes aldıktan sonra " Hastaneye gelmeniz lazım , babanız bir iş kazası geçirdi."dedi .

Hayatın bize karşı olan oyunları beni isyana sürüklüyordu . Kim kurtaracaktı bizi bu oyunlardan ? Ölüm mü ? Daha düne kadar ben mutluluktan ölecekken neydi bu şimdi ? İnsanlar bu durumda ne yaparlar dı ? Ya da nasıl tepki verirler ?

Ben olayın şokunu yaşıyorken biri tarafından sarsılmaya başladım .

" Hayat , kızım , kendine gel . " Boğazımdan bir hıçkırık çıktı . Annem hemen beni o şefkatli kollarının arasına alıp sarıp sarmaladı .

" Hadi kalk şimdi babanın bize ihtiyacı var . Onu yanlız bırakamayız . " Beynim o an işlevini kaybetmişti . Ne hareket edebiliyor ne de tepki gösteriyordum .

Yanağım da bir sızı hissettiğim o ana kadar . Annem " Hayat kızım beni affet ama bunu bana zorladın . "

O an kendime geldim ve annemin bana attığı tokadı umursamadan hemen evden çıktım .

Koştum , koştum , koştum ...

******************************

Kim beni teselli ediyor , kim bana birşeyler anlatmaya çalışıyor hiçbir fikrim yoktu .

O an sadece ameliyattan babamın çıktığında ona nasıl sarılacağımı hayal ediyordum .

Bir an anneme kaydı gözüm . Bir köşeye çekilmiş ağlıyordu . Onu o şekilde görünce içim parçalandı .

Sonuçta hayat arkadaşı şuan da ameliyattaydı . Yanına gidip çöktükten sonra ona sımsıkı sarıldım . Sanki tüm duygularımı onunla paylaşır gibi .

Etrafıma baktığım da ise kuzenim Orhan'ı gördüm . Onu nedense burada beklemiyordum.

Amcamlarla pek görüşmezdik .
Amcam dedemden kendine kalan arsaları ünlü şirketlere satarak zengin olmuştu . Biz ise satmayıp dedemden bir hatıra kalmasını istemiştik .

Amcam zengin olduktan sonra bizi hiç aramaz sormaz oldu. Şuan da bile burada değildi fakat Orhan'ın burada olması beni sevindirmişti.

Ameliyathane den doktor çıkınca hemen yanına koştum . " Babam iyi demi ? " diye sordum . Cevap vermeyince bir daha tekrarladım . Yine cevap vermeyince anlamıştım .

Gözlerimin dolduğunu fark edememiştim bile . Annemin ise nasıl olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu . Doktor " Başınız sağolsun ... " dedi ve uzaklaştı .

******************************

Bu benim ilk hikayem ve emin olun kendimde kitap yazacak cesareti bulamıyordum fakat arkadaşlarımın desteği ile kitap yazmaya başladım . Umarım ilk bölümü beğenmişsinizdir . Yeni bölümde görüşmek üzere . ;)