Hayat Devam Ediyor

# 2. Bölüm #

1 GÜN SONRA ...

Şimdi ne olacaktı ? Kafamda ki düşünceler dilimin ucunda ki kelimelere tehdit edercesine bakıyordu. Anlatacak çok şey varken diyecek birşey bulamamak ... Çok zordu .
Bazen düşünmüyor değilim ; Neden ben diye ...

Annem derdi ki " Hayat sürprizler serisidir . Öyle olmasaydı ne yaşanmaya , ne de korunmaya değerdi" evet hayat tamda bana süprizini anlatmış , yaşatmıştı .

Gözlerim de gözyaşı kalmamıştı . İstesemde ağlayamazdım . Annemin de benden farkı yoktu .
Hayat sırtını bize dönüp usulca uzaklaşmıştı .

Birinin bana seslenmesi ile o aklımda ki düşünceler uçup gitti.Kimin seslendiğine baktığımda ise en en iyi dostum , hatta kardeşim Damla ' yı gördüm. O benim olmayan kardeşim olmuştu . Tek arkadaşımdı .

İnsanlarla arama hep bir mesafe koymuşumdur . Dışarıdan insanlar beni hep soğuk , kendini kimseye göstermeyen bir kız olarak gördüklerini söylerlerdi .

Damla' ya baktığım da , nasıl baktı isem bana sımsıkı sarıldı . Kollarımı kaldırıp bana sarılmasına karşılık verdim .
Damla olmasaydı ben ne yapardım ? ...

Damla " Hayat , bir annene baksan iyi olur . Gideli çok oldu " dedi.

Annem nereye gitmişti ki ? O kadar mı çok dalmıştım düşünceler okyanusuna?

Etrafıma baktığım da ise annem , Damla'nın dediği gibi yoktu .
Etrafı gözümle iyice taradıktan sonra onu görememenin endişesi ile mezarlıkta yürümeye başladım .

Cenaze töreni bittikten sonra herkes dağılmıştı . Sadece Damla , ben ve annem kalmıştık . Herşey o kadar hızlı olmuştu ki ... Annemin babamın tabutunun başında ağlaması , benim için ne kadar zor olsa da onu teselli etme çabalarım , daha bir çoğu ...

Canazeye amcamlar da gelmişti . İstanbul  da sadece biz ve amcamlar yaşıyorduk . Aslında Balıkesirliyiz fakat babamın iş  bulma çabalarının meyvesini bura da bulmuştuk .

Akrabalarımızın sadece bir kısmı gelmişti . Onlar da Balıkesir'den geldikleri için yorgundular .  Zaten gelen insanların çoğu Amcamın cemiyetindendi .

Bir iç çekme sesi duyunca hemen o yöne yöneldim .Annemi bir ağacın altına çökmüş bir şekilde görünce hemen yanına koştum . Annemi bana döndürüp gözlerine baktığımda ise ağlıyordu .

Şimdi teselli etme sırası bendeydi . Elimi yanağına koyup o yağmur damlası şeklinde ki gözyaşını sildim . Yanaklarını avucumun içine alarak bana bakmasını sağladım .Damla'ya baktığım da ise bizi izliyordu .

Gözlerindeki tükenmişlik benim kendimi ağlamamak için harcadığım çabalarımı boşa çıkarmaya çalışıyordu . Gözlerimi kapatıp kendime süre tanıdım .

Aklımdan ne diyeceğimi hesaplarken , annem aniden bana sarıldı . Onun o şefkatli kollarında ne kadar ağlamak istesemde , bunu yapamazdım .

Annem den ayrıldıktan sonra ağzımdan sadece şu kelimeler döküldü;

" Hayat devam ediyor ... "

***************************
Arkadaşlar daha ilk bölümden  160 kişi olmuşuz . Destekleriniz için teşekkür ederim . Yorum ve votelerinize çok ihtiyacım var . Bölüm biraz kısa oldu . Bu durumdan dolayı sizden özür dilerim . Malum sınav haftasına da girdik o yüzden bölümün geç gelme olasılığı çok yüksek .

Bir sonra ki bölüm de  görüşmek üzere :)